ฉันชื่อพราวฟ้า ว่าที่เจ้าสาวของศิลา
2620 Words
เสน่หาสามีมือสอง
ตอนที่ 2 ฉันชื่อพราวฟ้า ว่าที่เจ้าสาวของศิลา
ครอบครัวของศิลาได้ตัดสินใจรักษาน้ำใจของศิลาจากเดิมในอดีตที่ศิลาได้แต่งงาน ครอบครัวของอดีตภรรยาได้ขอให้ศิลาแต่งเข้า ศิลาได้อ้างงานอาศัยอยู่ที่ฟาร์มแทนการอยู่ที่บ้านของอดีตภรรยา แต่ในครั้งนี้ผู้เป็นพ่อได้ยื่นคำขาดให้สะใภ้ได้เข้ามาอยู่ทำความรู้จักมักหน้าค่าตา ศึกษานิสัยใจคอกัน เพื่อให้เข้ากับทุกคนได้ โดยเฉพาะกับศิลาว่าที่เจ้าบ่าว...
ทางด้านของผู้หญิงที่จะมาเป็นสะใภ้ของครอบครัวศิวะกุล นั่นคือครอบครัวภิมาภักดี ตระกูลโรงสีผู้มั่งคั่งสืบทอดกันมา เมื่อได้คำสัญญาสั่งเสียจากอากง ว่าต้องแต่งงานกับตระกูลดังขึ้นชื่อความร่ำรวยของภาค มีทั้งฟาร์มโคนม โรงแรม และร้านอาหาร อากงจึงได้ให้ครอบครัวของสัทธาลูกชายคนแรกที่มีบุตรสาว 2 คน ทำตามที่ต้องการ
สัทธามีลูกสาว 2 คน คนโตชื่อ “ พราวฟ้า ” อายุ 30 ปี ผู้หญิงสวย สง่า วางตัวผู้ดีเพียบพร้อม ใช้เงินเก่ง เที่ยวเก่ง นิสัยทนงตัวที่มีผู้เป็นแม่คอยหนุนหลังตามใจในทุกๆเรื่อง คนสุดท้องชื่อ “ อิงดาว ” ผู้หญิงสวยที่มีนิสัยเหมือนผู้ชาย ถูกเลี้ยงดูโดยผู้เป็นย่า ทำอะไรมักจะขัดใจผู้เป็นแม่เสมอ
“ มีไรอ่ะม๊า ถึงต้องมาปลุกพราวแต่เช้าแบบนี้ ”
พราวฟ้าลงมาในชุดนอน หัวกระเซิง อารมณ์ฉุนเฉียวนั่งพิงโซฟาหลับตาที่ถูกแม่บ้านขึ้นไปปลุกรบกวนการนอน แม้ตอนนี้จะ 11 โมงแล้วก็ตาม ผู้เป็นแม่เลือกที่จะคุยกับพราวฟ้าเองสองคน แทนผู้เป็นพ่อ
“ ม๊ามีเรื่องจะคุยกับลูก ถ้าไม่มีม๊าไม่ปลุกมานั่งสัปหงกแบบนี้หรอก ”
“ ม๊ารีบๆพูดมาเถอะ พราวง่วง ”
“ ป๊าจะให้ลูกแต่งงาน ”
“ แต่งงาน !! ”
ทันทีที่ผู้เป็นแม่เอ่ยวัตถุประสงค์ของผู้เป็นพ่อ พราวฟ้าถึงกับเอ่ยอุทานเสียงดังออกมา ผู้เป็นแม่รีบอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้พราวฟ้าฟัง แต่…
“ จะให้พราวแต่งงานกับใครไม่รู้ ทำตามสัญญาบ้าๆของอากงเนี่ยนะม๊า พราวไม่บ้าเอาด้วยหรอกนะ ”
“ แต่อากงอยากได้ลูกนะ ”
“ ให้อีอิงดาวไปแต่งดิ มันจะได้มีผัวขายออก ไม่ต้องทำตัวกร้านโลกไปวันวันๆ จะได้มีประโยชน์บ้าง ”
“ ไม่ได้ ที่ม๊าอยากให้ลูกแต่งเพราะลูกชายบ้านนั้นรวยมาก แถมหน้าตาดีมากด้วย ถึงจะเป็นพ่อหม้ายเมียท้องก็เถอะ รับรองลูกต้องชอบ ”
“ ยังมีรวยกว่าเราอีกเหรอม๊า ”
“ เทียบกันไม่ได้เลย อากงให้สมบัติเราแค่ปลายเล็บ ป๊าลูกได้แค่ธุรกิจกิจเล็กๆ แต่นั่นมีฟาร์มโคนมทั้งฟาร์มเลยนะ รวยที่สุดในจังหวัดในภาคเลย ” พราวฟ้าที่ได้ยินผู้เป็นแม่สาธยายถึงกับตาแพรวพราวขนลุกซู่
“ เหรอม๊า หล่อมากไหมอ่ะ ”
“ ม๊าหารูปมาให้ลูกแล้ว พี่ศิลาคนนี้รับรองว่าลูกต้องชอบแน่ๆ ”
“ หล่อ เท่ห์ สมาร์ท ถึงจะแก่แต่ยังดูดี สเปคพราวเลยอ่ะม๊า ” ทันที่ที่ได้ยลโฉมของศิลาว่าที่เจ้าบ่าวถึงกลับแสดงอาการดี๊ด๊าเขอะเขินออกมา หลงรักในความหล่อเหลาของศิลานที
“ ถังเงินถังทองแบบนี้ จะยกให้อิงดาวได้ยังไง ม๊าถึงอยากคุยกับลูกไง ”
“ บอกป๊า ว่าพราวจะแต่งงาน ”
เมื่อพราวฟ้าเต็มใจที่จะเป็นว่าที่เจ้าสาวให้กับศิลาพ่อหม้ายมหาเสน่ห์ที่ทำพราวฟ้าถึงกับนับวันรอวันที่จะเดินทางไปยังบ้านศิวะกุล เพื่อได้ศึกษาดูใจได้อยู่ร่วมชายคากับศิลา
“ อย่าทำให้ม๊าผิดหวังนะลูก ”
ผู้เป็นแม่กระซิบพราวฟ้าเมื่อมาส่งลูกสาวต้องเดินทางพร้อมกระเป๋าเดินทางที่บรรจุข้าวของเสื้อผ้าเพื่อจะเดินทางไปยังบ้านศิวะกุล
“ พราวไม่เคยทำให้ม๊าผิดหวังอยู่แล้ว ”
“ เก่งมากลูกสาวม๊า ”
“ ม๊ารองานแต่งของพราวได้เลยค่ะ พราวจะเป็นสะใภ้ศิวะกุล ”
ดวงตาที่เปล่งประกายที่บ่งบอกถึงความมุ่งมั่น ความฝักใฝ่ในตัวศิลา ความอยากได้อยากมีในความมั่งมีของตระกูลศิวะกุล ทำพราวฟ้าเชิดชูคออยากเป็นสะใภ้จนเก็บอาการแทบไม่ไหว…
รถแล่นเข้าสู่บ้านศิวะกุล บ้านที่พราวฟ้าจะต้องเข้ามาอยู่ เข้ามาเป็นสะใภ้ที่นี่ ล้อหยุดหมุน ประตูรถถูกเปิดโดยแม่บ้านที่รอรับพราวฟ้า พราวฟ้ามองไปยังบ้านคฤหาสน์ศิวะกุลที่กว้างขวางใหญ่โตกว่าบ้านของตนมาก ช่างสวยงามตามคำที่ล่ำลือจริงๆ
“ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายรออยู่ข้างในแล้วค่ะ ”
“ พี่ศิลาอยู่ด้วยรึเปล่า ” พราวฟ้าไม่สนใจที่แม่บ้านเอ่ยบอกกล่าว แต่กลับถามหาว่าที่เจ้าบ่าว คนที่ทำให้ตนอยากมาอยู่ที่นี่
“ คุณศิลาอยู่ข้างในค่ะ ”
“ นำฉันไปสิ ”
แม่บ้านนำพราวฟ้าเข้ามาในบ้านที่มีครอบครัวของศิลาอยู่รอต้อนรับ ทันทีที่พราวฟ้าได้พบสบตากับศิลา ก็โปรยรอยยิ้มอายๆให้ศิลารับรู้ถึงสิ่งที่ตนอยากสื่อ แต่ศิลากลับนิ่งและได้หลบสายตายั่วยวนนี้ของพราวฟ้า
“ พราวฟ้า ภิมาภักดีค่ะ ”
พราวฟ้าพนมมือไหว้แสดงมารยาทต่อผู้ใหญ่และส่งโปรยรอยยิ้มหวานให้กับศิลา
“ ไม่ต้องอึดอัดนะ ทำตัวตามสบาย เรียกว่าลุงกับป้าก็ได้ จะได้คุ้นเคยกันง่ายๆ ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยต้อนรับ
“ ป้าให้คนเตรียมห้องไว้ให้แล้ว ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ ป้าจะให้นุ่นเป็นคนดูแลพราวฟ้านะ ” ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกกล่าว
“ คุณลุงกับคุณป้าดูใจดีมาก แล้วพี่ศิลาใจดีกับพราวด้วยไหมคะ ” ด้วยกิริยาเขินอายที่เอ่ยเล่นหูเล่นตากับศิลา ทำทุกคนถึงกับตกใจที่ได้เห็นท่าทางของพราวฟ้าที่แสดงออกมา ทำให้ศิลาถึงกับชักสีหน้าที่เห็นท่าทางของพราวฟ้าแบบนี้
“ พราวฟ้าเดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ ป้าจะให้พิพิมพาขึ้นไปดูห้อง ” ผู้เป็นแม่เอ่ยเชิงไล่พราวฟ้าทางอ้อม
“ ห้องพราวอยู่ตรงไหนคะ? ”
“ คุณแม่จัดไว้ให้พี่พราวฟ้าชั้นบนห้องด้านขวาค่ะ ” พิพิมตอบ
“ แล้วห้องพี่ศิลาล่ะ อยู่ตรงไหน ? ” ทุกคนถึงกับเงียบและมองหน้ากันกับคำถามของพราวฟ้าที่เจ้าตัวเล่นหูเล่นตาจิกจริตจะก้านดูเกินงาม
“ ห้องพี่ศิลาอยู่ด้านซ้ายค่ะ ”
“ ……………. ” พราวฟ้ามองไปยังชั้นบนด้านซ้ายที่เป็นห้องของศิลา ดั่งในหัวกำลังวาดฝันเรื่องราวต่างๆอยู่
“ พิมว่าพี่พราวฟ้าคงจะเหนื่อยมากแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนดีกว่านะคะ ร้อนจนตัวแดงหมดทั้งตัวแล้ว ”
“ อืม ”
“ ฉันหวังว่ากิริยาเมื่อกี้จะไม่ทำเสียเกียรติที่เลือกมานะคะคุณ ” เมื่อพราวฟ้าถูกพาเดินออกไป ผู้เป็นแม่เอ่ยกระแหนะกระแหนใส่ผู้เป็นสามีทันที
“ ทุกอย่างสามารถสั่งสอนปรับตัวได้ คุณเองก็เป็นหูเป็นตาได้ ”
“ ฉันบอกเลยว่าฉันไม่ถูกชะตาผู้หญิงชื่อพราวฟ้าคนนี้ ”
“ ผมก็ไม่ค่อยชอบยังไม่รู้เหมือนแม่เลยคับ ” พิธานที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นแสดงความเห็น
“ ศิลาล่ะ คิดยังไง ? ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามศิลา
“ มีความมั่นใจจนเกินตัว ผมมองว่าต้องปรับตัวคับ ”
คำตอบของศิลาทำทุกคนมองหน้ากัน ทุกคนคงรับรู้ถึงการรับพราวฟ้าเข้ามาที่ต้องมีแต่เรื่องราววุ่นวายที่จะเกิดขึ้นให้ปวดหัวแน่นอน…
นุ่น สาวใช้หลานสาวแม่บ้านถูกผู้เป็นเจ้านายมอบหมายให้ดูแลพราวฟ้า ผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นว่าที่เจ้าสาวของศิลา หลานสะใภ้ของผู้เป็นเจ้านาย ในวันข้างหน้าอีกไม่กี่วัน พราวฟ้าก็จะเป็นเจ้านายที่นี่ นุ่นจึงทำหน้าที่ดูแลเป็นคนสนิทของพราวฟ้าที่สามารถเรียกใช้งานได้ตลอดเวลา
“ คุณพราวฟ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกนุ่นได้เลยนะคะ ” สาวใช้เอ่ยถามพราวฟ้า เมื่อได้เดินมองสำรวจห้องของตัวเองที่กว้างขวางใหญ่โตกว่าห้องที่พราวฟ้าเคยอยู่ ที่ตนคิดว่าสบายหรูหราแล้วแต่ที่นี่กลับหรูหรา มีเครื่องอำนวยความสะดวกหรูหราราคาแพงกว่าที่ตนอยู่มาก ทำพราวฟ้าภาคภูมิใจที่ตนคิดถูกเลือกตัดสินใจมาที่นี่
“ นี่…แกอยู่ที่นี่นานรึยัง ” เมื่อได้ทีพราวฟ้าก็รีบเอ่ยถามสาวใช้เพื่อสืบสาวข้อมูลทันที
“ นุ่นอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ 10 ขวบค่ะ ”
“ งั้นแกก็ต้องรู้สิ ว่าพี่ศิลาเป็นคนยังไง ”
“ รู้ค่ะ คุณศิลาเป็นผู้ชายนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด ขยันทำงานมากค่ะ ”
“ แล้วพี่ศิลาชอบผู้หญิงแบบไหน ”
“ เอ่อ…เรื่องนี้นุ่นไม่ทราบค่ะ ” สาวใช้ถึงกับเลิ่กลั่กในคำถามของพราวฟ้า
“ แกว่าฉันสวยรึเปล่า ? ”
“ สวยค่ะ คุณพราวฟ้าสวยมากๆเลยค่ะ ”
“ ฉันสวย พี่ศิลาก็ต้องชอบฉัน แกเห็นด้วยรึเปล่า? ”
“ เอ่อ… ” ขณะที่พราวฟ้ากำลังหมั่นใจความสวยที่พรั่งพรูของตัวเอง แต่สาวใช้กลับไม่กล้าตอบออกไป ทำอารมณ์ของพราวฟ้าไม่พอใจทันที
“ แกเอ่ออ่าอะไร หรือแกว่าฉันไม่สวย ”
“ เปล่าค่ะ คุณพราวฟ้าสวยมากค่ะ นุ่นแต่ไม่รู้ว่าคุณศิลาจะชอบคุณพราวฟ้ารึเปล่า นุ่นไม่กล้าตอบแทนคุณศิลาค่ะ ”
“ ฉันสวย ฉันรวย ฉันดูดี ไม่มีทางที่พี่ศิลาจะไม่ชอบฉัน ”
“ ………….. ” สาวใช้ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาพราวฟ้าที่ทนงตัวอย่างสูงส่งมากเช่นนี้ ทำพราวฟ้าที่เห็นสาวใช้ไม่มองตนกระชากผมสาวใช้อย่างแรง
“ โอ๊ย คุณพราวฟ้า นุ่นเจ็บค่ะ ”
“ แกมองหน้าฉันไว้ ฉันสวย ฉันรวย ฉันคือเจ้าสาวของพี่ศิลา จำใส่กะลาหัวของแกไว้ แกจำได้ไหม ”
“ ……….. ”
“ ฉันถามว่าแกจำได้ไหม!!! ”
“ จะ จำได้ค่ะ ” พราวฟ้าตะคอกใส่หน้าสาวใช้พร้อมกับออกแรงกระชากผม จนเส้นผมแทบจะหลุดออกจากหนังหัวออกมา สาวใช้ที่เริ่มเห็นธาตุแท้ความร้ายกาจของพราวฟ้าถึงกับหวาดกลัว
“ จำว่าอะไร ”
“ คุณพราวฟ้าสวย รวย และเป็นเจ้าสาวของคุณศิลาค่ะ ”
“ ดีมาก ถ้าแกอยากอยู่กับฉันแบบไม่เจ็บตัว ท่องให้ขึ้นใจ ” พราวฟ้าสบัดมือจากศีรษะของสาวใช้จนสาวใช้หน้าขมำลงไปเกือบจะถึงพื้น
“ ฉันกำลังอารมณ์ดี ไปหาผลไม้เย็นๆฉ่ำๆมาให้ฉันกินซิ๊ ”
“ ได้ค่ะ ”
สาวใช้รับคำสั่งรีบออกจากห้องของพราวฟ้า เพราะได้รับรู้ถึงนิสัยใจคอเบื้องลึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าที่สวยหรูนี้แล้ว จึงไม่กล้าขัดใจพราวฟ้า
สายๆที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตน เหลือเพียงคุณหญิง ที่เป็นคนดูแลเรื่องทุกอย่างภายในบ้าน ที่ป่านนี้ยังไม่เห็นหน้าค่าตาพราวฟ้า แอบห่วงใยว่าเป็นอะไรรึเปล่า จึงให้นุ่นขึ้นไปดูพราวฟ้า แต่ทว่า…
“ คุณพราวฟ้าบอกว่าง่วง ยังไม่ถึงเวลาตื่น ไม่อยากตื่นค่ะ ”
“ อะไรกัน ” คุณหญิงถึงกับตกใจที่ได้รับฟังในสิ่งที่สาวใช้บอก
“ นุ่น เอ็งกล้าพูดมุสาต่อหน้าคุณผู้หญิงเหรอ ” แม่บ้านป้าของนุ่นถึงกับรีบเอะหลานสาว
“ นุ่นไม่กล้าหรอกจ๊ะป้า คุณพราวเธอพูดแบบนี้จริงๆ เธอบอกว่าอย่ารบกวนเวลานอนของเธอ ”
“ นี่มันผู้หญิงอะไรกัน ”
คุณหญิงถึงกับขมวดคิ้วในนิสัยของพราวฟ้า ที่ยิ่งเผยเนื้อในให้เห็นชัดเจนมากเข้าไปทุกที…เวลาบ่าย พราวฟ้าก็ได้เวลาตื่นลงมาข้างล่าง คุณหญิงได้ให้แม่บ้านไปตามให้มาพบตนที่ศาลาในสวนผักที่คุณหญิงเป็นคนปลูกและดูแลเอง
“ good afternoon สวัสดีตอนบ่ายค่ะคุณป้า ” พราวฟ้าโปรยรอยยิ้มให้กับคุณหญิง แต่คุณหญิงกับยิ้มไม่ออก ตกใจกับเสื้อผ้าที่พราวฟ้าสวมใส่ ชุดสายเดี่ยวบางที่ดูเกินงาม จนคุณหญิงอดที่จะตกใจไม่ได้
“ คุณป้ามองพราว มีอะไรเหรอคะ ”
“ ชุดที่ใส่มันดูโป๊เกินไปนะ ”
“ โป๊? คุณป้าอายุเยอะหัวโบราณจะไปรู้อะไรล่ะคะ เนี่ยชุดอยู่บ้านของพราวค่ะ ” ท่าทางของพราวฟ้าไม่สลดต่อการพูดของคุณหญิงเลยสักนิด ทำคุณหญิงเริ่มไม่พอใจกับกิริยาแบบนี้ของพราวฟ้า
“ ที่นี่บ้านศิวะกุล ไม่มีใครแต่งตัวเหมือนอย่างเธอ ”
“ ก็ดีหนิคะ พราวจะได้สวย จะได้เด่น ใครๆก็จะได้มองความสวยของพราว ” พราวฟ้าไม่สลดแถมยังมั่นในความสวยของตัวเอง ทำคุณหญิงมองพราวฟ้าอย่างสะอิดสะเอียน
“ คุณป้า พี่ศิลาไปไหนเหรอคะ พราวตื่นมาไม่เห็นพี่ศิลาเลย ”
“ ศิลาออกไปทำงานแต่เช้า ไม่มีใครตื่นบ่ายเหมือนเธอหรอกนะ ”
“ ที่บ้านพราวก็ตื่นเวลานี้ ไม่เห็นเป็นไรหนิคะ ”
“ แต่นี้ที่บ้านศิวะกุล เธอควรปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ ไม่ใช่ทำอะไรตามอำเภอใจตัวเองจนเกินงาม ” คุณหญิงสุดจะทนกับคำพูดของพราวฟ้า จึงได้กล่าวตักเตือนฐานะผู้ใหญ่คนนึง แต่หาทำให้พราวฟ้าสนใจไม่ กลับโบ๊ยปากไม่สนใจ เมื่อคุณหญิงเดินไปเก็บผักในสวน
“ ที่นี่มีสวนผักด้วยเหรอค่ะ ”
“ สวนผักปลอดสารพิษ ปลูกไว้จะได้ไม่ต้องซื้อกินผักสารเคมี ฉันปลูกเองทั้งหมด ทุกคนช่วยกันดูแลจนได้ผลผลิตสวยแบบนี้ ”
“ ทำไมต้องปลูกให้เหนื่อยด้วยล่ะคะ ซื้อกินก็จบ พราวไม่ปลูกให้มือเปื้อนดินหรอกค่ะ ” คำตอบของพราวฟ้าทำคุณหญิงต้องหันกลับมามองอีกครั้ง ที่เจ้าตัวหาได้ใส่ใจในคำพูดของตัวเอง
“ เธอทำอาชีพอะไร ? ”
“ ไม่มีค่ะ ที่บ้านพราวไม่ต้องทำงานให้เหนื่อยหรอกค่ะ อยู่เฉยๆก็มีเงินใช้ ”
“ แต่เธออยู่ที่นี่เธอต้องทำงาน ”
“ พราวไม่เคยทำงาน พราวทำไม่เป็นหรอกค่ะ ”
“ ถ้าเธออยากเป็นสะใภ้ศิวะกุล เธอต้องทำงาน ” คุณหญิงยื่นคำขาด ด้วยสายตาที่จริงจังทำพราวฟ้าแอบประหม่าที่สบตา
“ พราวทำงานก็ได้ค่ะ พราวอยากไปทำงานกับพี่ศิลา ” แต่พราวฟ้าก็ยังคงโอหัง
“ ถ้าเธออยากทำงานกับศิลา เธอต้องอบรมบ่มนิสัยให้เข้ากับทุกคนให้ดีซะก่อน ถึงเวลานั้นฉันจะให้เธอไปขอศิลาเอง ” คุณหญิงที่เรียนรู้วิธีรับมือกับผู้หญิงอย่างพราวฟ้า ได้พูดดักคอให้พราวฟ้าหน้าเสียไปชั่วขณะจนได้
“ คุณป้าจะให้พราวทำงานอะไร ” สุดท้ายพราวฟ้าต้องยอมต่ออำนาจบาตรใหญ่ในการปกครองที่นี่ของคุณหญิง
“ ฉันจะให้เธอเรียนรู้งานจากแม่บ้าน เธอต้องช่วยดูแลผักพวกนี้ ฉันหวังว่าจะไม่เหลือบ่ากว่าแรงเธอนะ ”
“ …………… ”
คุณหญิงจ้องหน้าพราวฟ้า ก่อนจะเดินออกไปพร้อมแม่บ้าน เหลือเพียงนุ่น สาวใช้ที่ดูแลพราวฟ้า พราวฟ้ากำหมัดแน่น จนรู้สึกเหมือนถูกหยามเกียจมาก
พราวฟ้ามองไปที่สวนผักและหันไปมองคุณหญิงที่เดินเข้าไปในบ้าน กำหมัดแน่นก่อนจะเสยยิ้มร้ายออกมา
‘ กูมาที่นี่เพื่อเป็นสะใภ้ ไม่ใช่ขี้ข้า ’
- Writer
