ตอนที่ 6
2544 Words
6
เช้านี้ฉันตื่นมาโรงเรียนด้วยความสบายใจอย่างเต็มที่ เพราะไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องรู้สึกติดค้างอีกแล้ว ทั้งกับทาเฟลและฟอลคอน ถึงแม้ว่าสองคนนั้นจะเป็นคู่กัดกันแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย พวกเราได้รู้จักกันโดยบังเอิญ และมันก็เป็นเพียงการรู้จักกันแบบผิวเผินเท่านั้น ^^~!
“ยัยเฟรย่า!”
เสียงเอวาตะโกนเรียกจากระเบียงหน้าชั้นเรียน ขนาดอยู่ตั้งชั้นหก ยัยเอวายังสามารถส่งเสียงอันทรงพลังของตัวเองลงมาถึงฉันได้ นับถือจริงๆ -__-;;
“ไม่ต้องขึ้นมาข้างบนนะ คาบแรกคุณครูสาธิตมีประชุม ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารเถอะ!”
ฉันยืนพยักหน้ารับอยู่กับที่ โรงเรียนของฉันจะมีการเรียนการสอนคล้ายกับมหาวิทยาลัยไม่มีผิด เพราะเป็นโรงเรียนอินเตอร์ และที่ฉันสามารถเข้ามาเรียนที่นี่ได้ก็ไม่ใช่เพราะบ้านรวยมีเงินแต่อย่างใด มันเป็นเพราะสอบชิงทุนได้ต่างหากล่ะ ส่วนสายที่ฉันเลือกเรียนก็คือศิลปะ ฉันเป็นคนชอบขีดๆ เขียนๆ มาตั้งแต่เด็กๆ พอโตขึ้นมาก็เลยรู้ตัวเองว่า...หลงรักการวาดรูปเข้าเต็มเปาเลย
ฉันกับเอวาพากันซื้อขนมถุงเท่ากะละมังมากินกันที่สนามฟุตบอล เพื่อที่จะมาดูนักฟุตบอล (ความคิดยัยเอวา) ความจริงแล้วสำหรับฉัน สนามฟุตบอลเป็นที่ที่ฉันชอบมากที่สุด มุมหนึ่งของสนามนี้จะเงียบสงบ ร่มรื่น ฉันแอบโดดเรียนมานอนที่นี่เป็นประจำล่ะ ฮ่าๆๆ
“พักหลังมีข่าวลือแปลกๆ เกิดขึ้นด้วยล่ะ”
เอวาเปิดเรื่อง เธอส่งขนมที่กินอยู่ให้ฉัน แล้วเปิดน้ำอัดลมดื่มเพื่อแก้กระหาย
“ข่าวลืออะไรของเธอ คงหนีไม่พ้นคนนั้นเลิกกับคนนี้ คนนี้ไปคบกับคนนู้นอีกสินะ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ไม่สิ! ยิ่งกว่านั้นอีก”
น้ำเสียงของเอวาดูจริงจังและแปลกใจกว่าทุกที มันต้องเป็นเรื่องร้ายแรงถึงขั้นคอขาดบาดตายแน่ๆ คนสติไม่สมประกอบอย่างยัยนี่ถึงได้ดูตึงเครียดขึ้นมาได้
“มันมีข่าวลือแปลกๆ ขึ้นมาว่า...เด็กผู้หญิงของโรงเรียนเรากำลังหว่านเสน่ห์เพื่อก่อสงครามกับคู่กัดสุดอันตรายสองคน!”
เอ...ทำไมข่าวลือมันคุ้นๆ ยังไงๆ อยู่นะ -*-?
“จากที่มีสงครามกันมาเนิ่นนาน ตามข่าวลือบอกว่า...ผู้หญิงคนนี้จะมาทำให้สงครามดุเดือดยิ่งกว่าเดิม ถึงขั้นทะลุปรอทเลยล่ะ!”
มันก่อสงครามกันในหม้อต้มน้ำหรือไงฟะ จะเดือดอะไรขนาดนั้น =__=
“แล้วก็นะ...คู่กัดอันตรายคู่นั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย ฟอลคอนแห่งโรงเรียน Tanggen กับทาเฟลแห่งโรงเรียน Midori I โอ้มายก็อด!”
โป๊ะเชะเลย! หมายถึงไอ้สองคนนั้นจริงๆ ด้วย T^T แล้วถ้างั้น...ผู้หญิงในข่าวลือนั่น... หรือว่าจะเป็น?
ฮะๆ คงไม่ใช่ฉันหรอกมั้ง TOT
หมับ!
“เธอ! ยัยบะหมี่!”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาจับไหล่ฉันไว้แน่นอย่างตกใจ ยัยเอวาก็ตกใจไม่แพ้กัน เราสองคนพากันจ้องผู้ชายหัวทองหน้าตาดีราวเทพบุตรที่กำลังจับไหล่ฉันอยู่ด้วยความงง
“นาย...”
ชุดเครื่องแบบสีดำนี่มัน...
“ใช่... ฉันคือลูกน้องของฟอลคอน ตำแหน่ง A!”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงดุดัน เฮ้อ...ผู้ชายพวกนี้มันเป็นคนประเภทไหนกันนะ หล่อแต่ดุกันทั้งนั้นเลย T_T
“แล้วนายมาทำไมไม่ทราบ มีธุระกับฉันงั้นเหรอ”
ฉันทำใจกล้าปัดมือเขาออกอย่างไม่แยแส แล้วลุกขึ้นยืนถอยห่าง กันไอ้หมอนี่โมโหจนหน้ามืด จับฉันบีบคอตายคามือ Y^Y
“มีแน่ ตอนนี้ฟอลคอนกับทาเฟลกำลังจะเปิดศึกกันอีกครั้ง ต้องขอขอบคุณเธอนะ ที่ทำให้ไอ้ทาเฟลมันเสียหน้าจนแทบจมดินน่ะ!”
ฉันยืนขมวดคิ้วงงเป็นไก่ตาแตก หมอนี่พูดเรื่องบ้าอะไรกัน แล้วการที่ไอ้สองคนนั้นมันจะเปิดศึกก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย
“แล้วนายมาบอกฉันทำไม สองคนนั้นจะทำอะไรกันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน!”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อฟอลคอนประกาศกร้าวว่าเธอคือคนของท่าน เพราะงั้นก็เท่ากับว่า...เธอคือเทพีของพวกเรา”
สิ้นคำ ไอ้หัวทองหน้าหล่อก็คุกเข่าลงกับพื้น ทำท่าอย่างกับคำนับเจ้าหญิงอะไรสักอย่าง เฮ้ย! นี่เขาทำบ้าอะไรเนี่ย ไหงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแบบนี้ล่ะ เมื่อกี้ยังเรียกฉันว่า ‘ยัยบะหมี่’ แล้วตะคอกปาวๆ อยู่เลย
“ทะ...ทำอะไรของนาย! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ T^T”
ฉันตรงเข้าไปกระชากไอ้หัวทองหน้าหล่อให้ลุกขึ้น เด็กๆ ในโรงเรียนพากันมองมาที่ฉันและเขาอย่างสนอกสนใจ ไม่มีอะไรให้น่าสนใจสักหน่อย อย่ามองกันนักเซ่ TOT
“คำนับเทพีเฟรย่าไงครับ ผู้หญิงของฟอลคอนก็เปรียบเหมือนตัวของฟอลคอนเอง ผม...ในฐานะลูกน้องตำแหน่ง A ก็จะขอรักและเคารพเทพีเฟรย่า เหมือนที่รักและเคารพฟอลคอนครับ”
ไอ้หัวทองตำแหน่ง A (มันไม่คิดจะบอกชื่อฉันเลยใช่มั้ย -*-) มองฉันด้วยแววตาดุจฉันเป็นผู้ให้กำเนิดมันยังไงยังงั้น
“เอาเป็นว่าตอนนี้ผมขอเชิญเทพีเฟรย่าไปที่โรงเรียน Tanggen กับผมก่อนด้วยครับ ^^”
ยะ...อย่ายิ้มสิ จะ...ใจสั่น T///T
“ทำไมฉันต้องไปด้วย บอกแล้วไงว่าฉันกับไอ้หัวโจกอันตรายสองคนนั่นไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้วน่ะ!”
“ถ้าเชิญไปด้วยดีๆ แล้วไม่ยอมไป ผมเกรงว่าผมอาจจะต้องใช้กำลังกับเทพีนะครับ ^^”
อึก! ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดเสียว ขนาดเขาเคารพฉันให้เป็นถึงเทพี แต่เขาก็ยังกล้าขู่เทพีอย่างฉัน T^T! แบบนี้มันต่างจากเดิมตรงไหนกันเล่า ฉันกลายเป็บลูกไก่ในกำมือของอันธพาลพวกนี้ชัดๆ เลย แง้!
‘คาลิน’ หรือไอ้หัวทองตำแหน่ง A พาฉันมาถึงปากทางเข้าโรงเรียน Tanggen และ Midori I ซอยนี้เคยเป็นซอยที่มีผู้คนอาศัยอยู่อย่างคับคั่ง แต่พอโรงเรียนอันธพาลสองโรงเรียนนี้ถือกำเนิดขึ้น จากซอยที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนก็เริ่มกลายเป็นซอยร้าง และมีแต่เด็กสองโรงเรียนนี้เท่านั้นที่ใช้ชีวิตอยู่ได้ แค่ปากทางเข้าก็เหมือนประตูสู่นรกสำหรับฉันแล้ว T^T
“ทำไมข้างในซอยถึงมีเสียงเอะอะขนาดนั้นล่ะ”
ฉันรีบหันขวับไปถามคาลินทันทีที่ลงจากรถช็อปเปอร์คู่ใจคันเท่าบ้านของเขา เสียงเอะอะอย่างกับมีนักโทษแหกคุกแน่ะ -__-;;
“ก็ผลงานที่เทพีทำไว้ยังไงล่ะครับ ^^” คาลินตอบอย่างอารมณ์ดี เขาผิวปากอย่างสบายอารมณ์มากๆ
ผลงานที่ฉันทำ? มะ...หมายความว่ายังไงกันนะ
“นี่นายคงไม่ได้หมายถึง...เรื่องนั้นหรอกใช่มั้ย”
บอกฉันทีว่าไม่จริง TTOTT~!!!
“เป็นอย่างที่เทพีคิดเลยครับ ตอนนี้พวก Midori I กำลังคลั่งที่หัวโจกของพวกมันถูกเทพีตบหน้า และที่ยิ่งสะใจไปกว่านั้นก็คือ...ไอ้ทาเฟลมันหลงรักผู้หญิงของฟอลคอนที่เป็นศัตรูเบอร์หนึ่งของมัน หรือง่ายๆ ก็คือ...มันตกหลุมรักเทพีเฟรย่ายังไงล่ะครับ!”
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
สิ้นคำ เสียงต่อสู้ดังสนั่นก็แทรกเข้ามาในหู ฉันละสายจากคาลินไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า บริเวณหน้าโรงเรียนของฝั่ง Tanggen และ Midori I มีนักเรียนของทั้งสองโรงเรียนกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายจนเลือดตกยางออก พวกเขาตะลุมบอนกันราวกับว่าไม่ได้มีความเจ็บปวดใดๆ เกิดขึ้นกับร่างกาย และเมื่อฉันหันกลับมาที่คาลินอีกที ก็พบว่าเขาเดินไปหาใครคนหนึ่งที่นั่งหน้านิ่งอารมณ์เดียวอยู่บนเก้าอี้สีดำสุดหรูฝั่งโรงเรียน Tanggen
ฟะ...ฟอลคอน!
และอีกฝั่งซึ่งเป็นโรงเรียน Midori I จุดกลางของทางเข้าโรงเรียนมีเก้าอี้สีขาวโอ่อ่าตั้งอยู่ และคนที่นั่งฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดีก็คือทาเฟล! ข้างๆ เขามีผู้ชายผมสีดำสนิท หน้าตาค่อนไปทางสวยมากกว่า แต่ดูท่าทางลึกลับยังไงบอกไม่ถูก ทั้งทาเฟลและฟอลคอนต่างก็มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าราวกับกำลังดูการแสดงโชว์เต้นบัลเล่ต์อย่างงั้นแหละ นี่พวกเขาไม่สะทกสะท้านกันเลยหรือไง!
พลั่ก!
“อ๊ะ!” ฉันร้องเสียงหลงและร่างล้มลงไปกับพื้น หนึ่งในกลุ่มที่กำลังตะลุมบอนกันอยู่กระเด็นมาโดนฉัน เขาไม่แม้แต่จะหันมามองคนที่ตัวเองชนสักนิด แถมยังรีบวิ่งกลับเข้าไปต่อสู้ต่ออย่างหน้าตาเฉย ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษอย่างงั้นเหรอ คิดว่าตัวเองหล่นมาจากฟ้ากันหรือไงไอ้พวกวายร้าย!”
ฉันแหกปากตะโกนอย่างสุดเสียง จนพวกที่ตะลุมบอนกันอยู่หยุดเคลื่อนไหว พวกเขาทุกคนหันมามองที่ฉันซึ่งกำลังยืนเดือดปุดๆ เป็นจุดเดียว
“นาย! ไอ้หัวฟูมีเห็บเหา กล้าดียังไงถึงชนฉันจนล้มกลิ้งแล้วไม่ยอมขอโทษ หา!”
ฉันเดินตรงเข้าไปยังผู้ชายที่เป็นคนกระเด็นมาชนฉัน เขาคือคนของฝั่ง Tanggen ไม่ผิดแน่ เพราะชุดดำนี่คือสัญลักษณ์ที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดี
“แหกตาดูสิ! นี่ไงผลงานของนาย ถ้าเกิดฉันล้มแขนขาหักขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ! นายจะยินดีตัดแขนตัดขาของนายเพื่อชดใช้ให้กับฉันหรือไง หา! ไอ้ฟู!”
ฉันตะคอกใส่เขาอย่างเดือดดาล ทั้งที่ปกติแล้วฉันสงบเสงี่ยมจะตาย แต่ทุกครั้งที่มีคนมาทำให้ข้าวของของฉันต้องเสียหายไม่ว่าจะชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่ หรือว่าทำให้ฉันรู้สึกเจ็บทั้งที่กายและที่ใจ ฉันจะเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน เลือดม้าบ้าจะเข้าสิงสู่ทันที =__=
“นะ...นี่มัน...”
ไอ้หัวฟูไม่ได้ฟังที่ฉันพูดสักนิด มันและคนอื่นๆ มองหน้าฉันกันด้วยสายตาที่เบิกกว้าง ก่อนที่ทั้งหมด ย้ำนะว่า! ทั้งหมด ทั้งนักเรียนของ Tanggen และ Midori I พากันคุกเข่าลงกับพื้นคำนับฉัน O_O!
“เฮ้ยยย!” ฉันถอยหลังกรูดอย่างตกใจ ไอ้อารมณ์โกรธเดือดดาลปานปรอทจะแตกทะลุโลกเมื่อกี้หายไปในบัดดล
“พวกเราขอคำนับเทพีเฟรย่าครับ!”
“=O=” ฉันได้แต่ยืนอ้าปากพะงาบๆ
มัน...มันเป็นภาพที่แปลกประหลาดที่สุดในโลกเลย นักเรียนชายของสองฝั่งที่ไม่ถูกกันสุดๆ แถมยังต่างสีกันกำลังก้มหัวคำนับฉัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย =[]=!
“พวกนายทำอะไรน่ะ ลุกเดี๋ยวนี้นะยะ!”
“พวกเขากำลังคำนับเธอ ในฐานะเทพีของฉัน”
สองเสียงพูดขึ้นพร้อมกันจากฝั่งซ้ายและฝั่งขวาของฉัน ฝั่งซ้ายคือทาเฟลที่เดินมาพร้อมผู้ชายผมดำท่าทางลึกลับ และฝั่งขวาคือฟอลคอนที่เดินมาพร้อมกับคาลิน
“พะ...พวกนายพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่ห็นจะเข้าใจ”
“เพราะเธอทำตามคำสั่งของฉัน ตบหน้าไอ้ทาเฟลและเอารูปถ่ายหลักฐานมาให้ฉัน...ซึ่งเป็นศัตรูกับมัน นั่นก็เท่ากับว่า...เธอทำเพื่อฉัน ตำแหน่งเทพีของโรงเรียน Tanggen จึงตกเป็นของเธอ”
ฟอลคอนอธิบายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ให้ตายสิ...น้ำเสียงสุขุม เยือกเย็นของเขามันเหมือนกำลังร้องเพลงอยู่ตลอดเวลาเลย
“แกไม่มีสิทธิ์ไอ้ฟอลคอน เฟรย่ารับดอกไม้จากฉันแล้ว นั่นก็เท่ากับว่าเธอเป็นเทพีของ Midori I และเป็นผู้หญิงของฉันก่อนแก!”
ทาเฟลชิงพูดแทรกขึ้นน้ำเสียงเด็ดขาด นะ...นี่พวกเขาพล่ามบ้าพล่ามบออะไรกันอยู่เนี่ย เคยถามคนกลางอย่างฉันสักคำมั้ย!
“แกก็รู้กฎข้อสำคัญของ Tanggen ดีไม่ใช่เหรอ ว่าผู้หญิงคนไหนที่สามารถทำร้ายร่างกายหัวโจกของ Midori I ได้ ก็เท่ากับว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนของเรา และจะได้เป็นผู้หญิงของหัวโจก Tanggen ซึ่งก็คือฉัน”
ฟอลคอนตอกกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามเดิม พวกเขาโต้เถียงกันทั้งๆ ที่มีฉันยืนหัวโด่คั่นกลางเนี่ยนะ -*-
“กฎข้อสำคัญของ Midori I ก็มีเหมือนกัน ผู้หญิงคนไหนที่รับดอกไม้จากทาเฟล จะถือว่าเป็นสมบัติของทาเฟลโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น และคนของฝั่งแกหรือแม้กระทั่งแกก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง ^^!”
ที่แท้ไอ้ดอกไม้ที่เขาเฝ้าพูดถึงก็หมายถึงว่าฉันเป็นสมบัติของเขานี่เองสินะ ให้ตายสิ! ฉันเป็นคนนะยะไม่ใช่ทองคำแท่ง =_=+
“แต่เฟรย่าก็ตบหน้าแกเพื่อฉัน!”
“แต่เธอรับดอกไม้ของฉันไปก่อน นั่นก็เท่ากับว่า...เธอเป็นของฉันก่อนแก ^^”
น้ำเสียงของทาเฟลน่ากลัวขึ้นมาจนฉันสะดุ้ง ทั้งๆ ที่ตาและปากกำลังยิ้มอยู่แท้ๆ แต่ทำไมฉันถึงรับรู้ได้ถึงรังสีน่ากลัวจากตัวหมอนี่นะ มันน่ากลัวมากนขนลุกเลย T^T
“นั่นไม่สำคัญ ยังไงซะเฟรย่าก็!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” ฉันตะโกนขึ้นแทรกกลาง และยกมือขึ้นห้ามทัพพวกเขาสองคน ฟอลคอนที่ตั้งท่าจะเถียงกลับหยุดชะงัก
“ก่อนที่พวกนายจะพูดออกมาปาวๆ เนี่ย เคยถามความเห็นของฉันสักคำมั้ย! อยู่ดีๆ ก็มาพูดว่าฉันเป็นผู้หญิงของคนนู้นบ้างล่ะ คนนี้บ้างล่ะ! ถามฉันบ้างหรือเปล่าว่าฉันเต็มใจมั้ย!”
“เธอจะเต็มใจหรือเปล่านั้นพวกฉันไม่สนใจ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาจากเธอ เพราะฉันนั้น...เธอคือสิ่งเดิมพันศักดิ์ศรีของพวกฉันสองคน!”
ฟอลคอนตวาดกลับเสียงดังกว่าพันเท่า จากที่เมื่อกี้ตัวฉันใหญ่กว่าพวกเขา ตอนนี้เริ่มหดเล็กลงมาเรื่อยๆ จนแทบจะกลายเป็นคนจิ๋ว ทำไมต้องตวาดด้วยอ่า T^T
“งั้นแบบนี้ถ้าดอกไม้ไม่เต็มใจ ฉันก็ไม่อยากจะฝืน แก...ฟอลคอน กล้าพอที่จะแข่งกับฉันสักตั้งมั้ยล่ะ ^^”
“แข่ง?”
ขะ...แข่งอะไรกันยะ >O[]<
“ตกลง ทั้งสงครามรบแล้วก็สงครามรัก ฉันไม่ยอมแพ้แกแน่ ทาเฟล”
“งั้นก็ตามนี้ ศึกของเรามีทั้งหมดสองเรื่องด้วยกัน คือ...การแย่งชิงตำแหน่งพระเจ้า และ...”
“.....”
“การแย่งชิงตำแหน่งแฟนของเฟรย่า!”
หมดกัน! ถามฉันบ้างอะไรบ้างก็ได้นะ ไอ้พวกคู่กัดอันตรายทั้งสองงง T[]T!
- Writer
