ตอนที่ 5
2493 Words
5
ฉันยืนส่องกระจกอยู่ในห้องนอนของตัวเองมาพักใหญ่ๆ แล้ว อีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดระหว่างฉันกับทาเฟล และเพราะเหตุผลนี้จึงเป็นที่มาของคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวของฉันมาได้ชั่วโมงกว่าๆ แล้วว่า...ทำไมฉันจะต้องหมุนตัวอยู่หน้ากระจกเป็นชั่วโมงๆ แบบนี้!
“คงไม่ใช่เพราะอีตาลูกมาเฟียใจโหดนั่นหรอกน่า”
ฉันพยายามบอกปัดและคิดหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์ ถ้าจะต้องมาตกหลุมรักผู้ชายที่ภายนอกดูอ่อนโยน แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความโหดร้ายอย่างทาเฟลล่ะก็ ฉันยอมรักฟอลคอนที่ภายนอกมีแต่ความน่ากลัว แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนดีกว่า
“.....”
ภาพตอนที่ฟอลคอนกำลังพูดกับแปลงดอกไม้ของเขาบนดาดฟ้าฉายวับเข้ามาในหัว รอยยิ้มของเขาในตอนนั้นยังตราตรึงอยู่ในหัวใจของฉันไม่ไปไหน รอยยิ้มที่เหมือนเปล่งแสงได้ หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงรอยยิ้มนั้น ฉันรู้สึกว่ากำลังยิ้มให้กับเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก
“บ้าน่าเฟรย่า! คิดอะไรของเธอเนี่ย -////-“
ฉันตีหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อไล่ความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้น หัวใจที่เคยแข็งดั่งหินผาของฉันกำลังจะผุกร่อนเพราะผู้ชายอันธพาลทั้งสองคน T^T
~เธอนั้นเป็นเหมือนสายไหม ที่หลอมละลายอยู่ในใจฉันทุกวัน...~♪
“ฮัลโหลค่ะ” ฉันกดรับสายด้วยน้ำเสียงงุนงงเมื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นหมายเลขพิเศษ ไม่โชว์เบอร์
[ดอกไม้ของทาเฟลอยู่ไหนเหรอ]
“หา?”
[ฉันเอง ทาเฟล ^^]
“นะ...นายไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน!”
[ความลับของสวรรค์นะ ^^]
งั้นเชิญนายกลับสวรรค์ไปเลย อีตาทาเฟล =_=!
[จะถึงเวลานัดแล้วนะ อยู่ไหนเหรอ ฉันรอเธอตั้งนานแน่ะ]
“แต่นี่มันยังไม่ถึงเวลานัดนี่! แล้วฉันก็ไม่ได้ใช้ให้นายไปรอก่อนด้วย” ฉันตอบทั้งๆ ที่มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์กำลังขยำกระดาษจนกลายเป็นก้อนกลมๆ อารมณ์ไหนอีกเนี่ยยัยเฟรย่า T////T
[งั้นฉันจะรออยู่ที่ม้านั่งตัวริมสุดของสวนนะ ฝั่งแม่น้ำ]
“อืมๆ เดี๋ยวก็ออกไปแล้ว”
ฉันชิงกดวางสายก่อนที่เขาจะวาง เอาล่ะ! ฉันต้องท่องเอาไว้ ว่าฉันกำลังจะไปตบหน้าเขา และถ่ายรูปกลับไปให้ฟอลคอนเพื่อเป็นการไถ่โทษ จากนั้นฉันก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอันธพาลอันตรายอย่างสองคนนี้อีก! เพราะพวกเขาเป็นคู่กัดที่น่ากลัวสุดๆ
ฉันปั่นจักรยานมาจนถึงสวนน้ำซึ่งเป็นที่นัดหมายระหว่างฉันกับทาเฟล ตอนเย็นๆ แบบนี้แทนที่จะมีคนมาเดินสวีทวี้ดวิ้วกันเยอะๆ หน่อย กลับกลายเป็นว่าแทบจะไม่มีคนเลย เห็นแต่เจ้าตูบสองสามตัวที่นอนเป็นยามเฝ้าสวนน้ำ ฉันจอดจักรยานคู่ใจไว้ที่ทางเข้าสวนน้ำ ซึ่งจะมีโซนสำหรับให้จอดจักรยาน มอเตอร์ไซค์ และรถยนต์ ซึ่งส่วนมากจะเป็นจักรยาน เพราะเป็นสวนน้ำที่อยู่ในบริเวณของหมู่บ้าน ซึ่งแบ่งออกเป็นร้อยๆ ซอย นับว่าเป็นหมู่บ้านที่ใหญ่และกว้างไกลจริงๆ
“หมอนั่นบอกว่าจะรอที่ม้านั่งตัวริมสุดของสวน ว่าแต่...ซ้ายหรือขวากันล่ะ -*-“
ฉันขมวดคิ้วและมองทางแยกสองทาง ทางหนึ่งไปทางซ้าย อีกทางหนึ่งไปทางขวา ซึ่งทั้งสองทางมีแม่น้ำเหมือนกัน แล้วหมอนั่นรออยู่ที่ฝั่งไหนกันล่ะเนี่ยยยย~!
“สงสัยต้องใช้คณิตศาสตร์เข้าช่วยซะแล้ว!”
หลักความน่าจะเป็นที่ได้ร่ำเรียนมา และฉันก็ได้คืนให้กับอาจารย์ไปหมดก่อนออกจากห้องเรียน งี่เง่าจริงๆ เล้ยยัยเฟรย่า ฮือๆๆ T^T
“ทางไหนน้า TOT”
ฉันยืนบิดตัวไปมาอย่างร้อนรน เลยเวลานัดมาสิบนาทีเพราะฉันมัวแต่ยืนเดาทางนี่แหละ ให้ตายสิ! หมอนั่นต้องฆ่าฉันแน่ๆ เลย
“ทางซ้ายแน่นอน! เพราะฝั่งโรงเรียนของทาเฟลก็อยู่ทางซ้ายนี่นา เขาน่าจะเป็นปรปักษ์กับทางขวานะ”
ฉันเดาสุ่มสี่สุ่มห้าเองหน้าตาเฉย ก่อนจะก้าวขาเดินไปทางซ้ายอย่างมั่นใจ นี่ถ้าหมอนั่นเกิดไม่ได้มารอฉันที่ทางซ้าย ฉันต้องเดินกลับไปอีกไกลเลยนะกว่าจะสุดทางขวาน่ะ T_T
“โอ๊ะ OoO!”
ดูเหมือนว่าอาจารย์จะคิดผิดนะที่ให้ฉันได้เกรดหนึ่งคณิตศาสตร์น่ะ เพราะการใช้หลักความน่าจะเป็นของฉันมันแม่นยำสุดๆ ไปเลย >_.[]O<!
“ขอบใจมากที่เอามาคืน ฉันขอตัวล่ะ และหวังว่าเราคงจะไม่ได้พบเจอหรือต้องเกี่ยวข้องอะไรกันอีกนะ!”
ฉันหันหลังกลับและเชิดหน้าเดินออกมาโดยไม่กลัวว่าหัวจะหลุดออกจากคอเลยสักนิด พอกันทีกับผู้ชายคนนี้! ปากเสียไม่มีใครเกินเลยจริงๆ
พอกลับมาถึงบ้าน ฉันก็รีบวิ่งขึ้นมาที่ห้องเพื่อจะแอบดูบางสิ่งบางอย่างจากทางหน้าต่างห้องนอน และสิ่งที่ฉันคิดไว้ตลอดทางที่เดินกลับมาที่บ้านก็เป็นจริง เสียงฝีเท้าเบาๆ ที่เดินตามหลังมาตั้งแต่ฉันสะบัดหน้าหนีอีตาฟอลคอนตรงซอยแปด เป็นเขาจริงๆ ด้วยที่เดินตามมาตลอด ฟอลคอนคงจะดินตามมาส่งฉันที่บ้าน...สินะ
“ไม่ใช่หรอก คนอย่างหมอนั่นน่ะเหรอ ไม่มีทางๆ”
ฉันบอกกับตัวเอง สายตายังจับจ้องไปที่ฟอลคอนซึ่งยืนพิงเสาไฟฟ้าอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของบ้านฉัน เขามองซ้ายมองขวาอยู่เกือบนาทีก่อนจะเดินกลับไปทางเก่าที่ฉันเดินมา นี่เขา...เดินตามเพื่อมาส่งฉันจริงๆ เหรอเนี่ย!
ตึกๆ...ตึกๆ...
“สงสัยคงเพราะวิ่งขึ้นบันไดมาแน่ๆ หัวใจถึงได้เต้นเร็วแบบนี้...”
- Writer
