โซ่รัก บ่วงกามเทพ

บทที่3 คืนหวาม

ทั้งที่ชายหนุ่มอุ้มคนตัวเล็กกว่ามาวางบนเตียงแล้ว แต่สุดท้ายเมื่อมองตาคู่หวานธารณ์ธรรศก็อุ้มหญิงสาวเข้าไปภายในห้องน้ำแทน มือหนาเอื้อมไปเปิดฝักบัวก่อนที่สายน้ำจะไหลชโลมร่างเขาและเธอจนเปียกปอน

ความเย็นจากน้ำช่วยให้ความร้อนที่แสนทรมานสำหรับณรชญาบรรเทาลงได้บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังให้ความรู้สึกร้อนรุ่มอันเนื่องมาจากชายหนุ่มยังคงโอบอุ้มเธอเอาไว้

ผู้ชายที่เธอไม่รู้จักแต่รู้สึกคุ้น ๆ คนนี้เขาค่อนข้างตัวใหญ่เมื่อเทียบกับเธอ อกผาย ไหล่ผึ่ง ทั้งยังสูงมาก เธอที่สูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรยังดูตัวเล็กกว่า

ณรชญาเงยหน้ามองพิจารณาใบหน้าคมด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ ใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกลา ไม่รุงรัง หน้าตาของเขาหล่อเหลาคมเข้มราวกับพระเอกละคร ตัวก็สูง หุ่นก็ดี

คนคนนี้เป็นดาราหรือเปล่านะ?

หรือว่าเป็นนายแบบ?

หน้าตาของเขาแม้ไม่ยิ้มและดูนิ่ง ๆ แต่ก็หล่อเหลา แต่...ผมของเขากลับเกรียนสั้น

หรือเขาจะเป็นตำรวจ...หรือทหาร?

อยู่ ๆ ความคิดฟุ้งซ่านก็ทำให้เธอคิดออกว่าทำไมจึงได้รู้สึกคุ้น ๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอ...ที่แท้เขาก็เป็นพี่ทหารที่เธอเคยเจอเมื่อนานมาแล้ว

คนที่อยู่ในความทรงจำช่วงหนึ่ง...ลืมไปได้ยังไงกันนะ

“เย็นลงมั้ย”

คำถามที่ฟังแล้วอ่อนโยนถูกถามมาจนคนเผลอคิดเรื่อยเปื่อยต้องสะดุ้ง ธารณ์ธรรศก้มลงมาสบตาคู่หวานที่ดูทรมานน้อยขึ้นเล็กน้อยก่อนจะวางให้หญิงสาวได้ยืนด้วยตัวเอง ถ้าความเย็นของน้ำคลายอาการจากฤทธ์ยาของเธอก็อาจไม่ต้องลงแรงอะไร

“ยืนอย่างนี้สักพัก เผื่อจะดีขึ้น”

“คุณ...ไม่ทำอะไรเหรอคะ”

“คุณก็ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ” เขาเห็นตาคู่นั้นในตอนที่เผลอสบตาตอนอยู่บนเตียงเมื่อครู่ ในดวงตาคู่นั้นมีความตื่นกลัวเจือปนอยู่จนเขาต้องมองเธอให้ละเอียดอีกครั้ง และพบสิ่งที่คาดไม่ถึง...เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงอย่างว่า

“บอกผมได้มั้ย เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”

น้ำเสียงที่อบอุ่นชวนให้รู้สึกไว้วางใจทำให้ณรชญาอ่อนลง หญิงสาวที่เกาะเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้กำมือแน่นขึ้นจนเกิดรอยยับยู้ยี่ก่อนจะบอกเล่า “ฉัน...ถูกเพื่อนหลอกมาให้เสี่ยคนนึง แล้วก็วางยาฉัน ฉันหนีออกมา”

ความหวาดกลัวยังหลงเหลือในความรู้สึก ความเจ็บปวดที่คนที่เธอเห็นว่าเป็นเพื่อนทำกับเธอได้ลงคอเพียงเพราะเรื่องผู้ชาย มันทั้งเจ็บปวด ทั้งหวาดกลัวและปล่อยวางเรื่องเหล่านี้ลงไม่ได้...

ธารณ์ธรรศเข้าใจเรื่องราวเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มถอนใจหนัก ๆ รู้สึกเห็นใจหญิงสาวที่ต้องมาพบเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้

และตัวเขาก็เกือบจะเป็นหนึ่งในเรื่องเลวร้ายนั้นด้วย...ถ้าไม่ฉุกใจคิด เขาก็คงทำอะไรต่อมิอะไรโดยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าที่เพื่อนส่งมาเป็นแน่

เขาเกือบจะซ้ำเติมโชคร้ายของลูกผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว

ชายหนุ่มยื่นมือไปตบไหล่เล็กเบา ๆ เป็นการปลอบใจให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นก่อนจะเอ่ย “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฤทธิ์ยาก็เบาลง ไม่ต้องกังวล อะไรที่คุณไม่ต้องการมันจะไม่เกิดขึ้น”

ถ้อยคำนั้นทำให้เธอวางใจยิ่งขึ้น ความเย็นที่ชโลมลงมาก็ทำให้เธอรู้สึกร้อนน้อยลงแต่ก็ได้เพียงแค่ชั่วขณะเท่านั้น...ไม่สามารถทำให้ความร้อนหมดไป

“ฉัน...ต้องอยู่แบบนี้อีกนานมั้ย” คำถามถูกส่งมาทำเอาธารณ์ธรรศต้องคิดหนักอีกครั้ง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนฤทธิ์ยาถึงจะหมด และไม่รู้ว่าต้องเปียกอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนกว่าที่ฤทธิ์ยาจะอ่อนลง

“คือ...”

“ฉันเริ่มหนาวแล้ว” หญิงสาวบอกเล่าพร้อมกับยกมือห่อตัวด้วยความหนาว ไม่ใช่แค่หนาวจากภายนอก แต่ในร่างกายมันร้อน ๆ หนาว ๆ ราวกับมีไข้อย่างไรอย่างนั้น

ธารณ์ธรรศก้มมองคนที่ปากเริ่มซีดก่อนจะเอื้อมมือไปปิดฝักบัว ไม่ดีแล้วล่ะ เย็นมากไปก็ไม่ดี

แต่ถ้าไม่ทำให้ร่างกายเย็น...ก็ทรมานไม่ใช่เหรอ?

“เอ่อ เดี๋ยวผมหาเสื้อคลุมมาให้เปลี่ยน เย็นเกินไปก็ไม่ดะ...”

“ไม่ไปได้มั้ย” ไม่ทันจะได้ผละไปหาเสื้อคลุมอาบน้ำของทางโรงแรมมือคู่เล็กก็เอื้อมมารั้งไว้ พร้อมกับเอื้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงวิงวอน ณรชญาเงยหน้ามองคนจะผละจากไปแล้วตัดสินใจเอ่ยต่อหลังคิดชั่งใจมาแล้ว “คุณช่วยทำให้ฝันร้ายของฉันมันไม่แย่จนเกินไปได้มั้ย”

ธารณ์ธรรศทั้งอึ้ง ทั้งตกใจ แต่เพียงครู่เดียวก็สงบลงได้ ชายหนุ่มมองสบตาคู่นั้นก่อนจะสอบถามเสียงเข้ม “รู้ใช่มั้ยว่าคำพูดนั้นจะทำให้เกิดอะไรขึ้น”

“ฉันรู้”

“มันไม่ใช่เรื่องที่คุณอยากให้เป็นหรอก และไม่มีทางที่คุณจะพร้อมรับผลลัพธ์ใด ๆ ทั้งสิ้น” เขามั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น ในตอนนี้ผู้หญิงตรงหน้าก็เพียงแค่อยากหาทางออกให้กับตัวเองที่กำลังทรมานเท่านั้น แต่เมื่อมันจบลง...เธอไม่มีทางยินดีกับผลลัพธ์ใด ๆ

เธอไม่รู้จักเขา การมีความสัมพันธ์กับคนแปลกหน้าไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลย...อย่างน้อย ๆ เธอจะต้องเสียใจเมื่อร่างกายและสติกลับมาครบสมบูรณ์

หญิงสาวควรเก็บความภาคภูมิใจของตัวเองไว้มอบให้กับผู้ชายที่รัก ไม่ใช่คนแปลกหน้าแบบเขา

“คุณต้องตั้งสติ อย่าทำอะไรที่ตัวเองจะต้องเสียใจภายหลัง คุณไม่พร้อมรับความเสียใจแน่”

“ฉัน...ฉันพร้อม” ต่อให้เขาบอกให้ตั้งสติ และต่อให้เธอพยายามแล้ว แต่ก็เหมือนมันช่างยากเย็น พอไม่ได้โดนน้ำ ในตัวก็เหมือนจะร้อนยิ่งกว่าเดิม ยิ่งต้องการ...มากขึ้น

ใช่ว่าเธอจะไม่มีสติ แต่เธอตัดสินใจแล้ว แค่ผ่านคืนนี้ไปให้ได้ก็พอ ที่เหลือเธอจะรับผลลัพธ์เอง “ฉันพร้อม แค่ผ่านคืนนี้ไป จะเป็นยังไงก็ช่าง”

“แน่ใจเหรอ?”

“ฉัน...แน่ใจ” เสียงนั้นคล้ายมีความลังเลเล็กน้อยทว่ามือเล็กกลับลูบไล้แผงอกของเขาราวกับต้องการปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวเขาให้ตื่นเพื่อให้เขาไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ ธารณ์ธรรศถอนใจหนัก ๆ เขารู้ว่าคนตรงหน้าทรมาน และอยากจะผ่านความทรมานนี้ไป แต่อีกใจก็ยังคงมีความหวาดกลัวเจือปน

เธอไม่ได้พร้อมจริง ๆ แม้แต่น้อย...แล้วกล้าดียังไงมาปลุกเสือหลับอย่างเขา

ชายหนุ่มส่ายหน้าให้พร้อมกับดึงมือนุ่มนิ่มนั้นออกห่างจากตัว แม้ว่าเขาจะเห็นใจในความทรมานของคนตรงหน้า แม้ว่าสัมผัสจากหญิงสาวจะทำให้เขาเผลอไป แต่ถ้าเขาหลับหูหลับตา เอาความต้องการเป็นที่ตั้ง ผลลัพธ์มันย่อมทรมานมากกว่า “ฟังนะ เราไม่รู้จักกัน มันไม่ควรเกิดขึ้น”

“คุณไม่เคยมีความสัมพันธ์กับคนไม่รู้จักเหรอ?”

“ถามแบบนี้ก็แสดงว่าพอรู้ ว่าผมก็ไม่ใช่คนดีอะไร ยังจะอยากให้ผมช่วยเหรอ” ชายหนุ่มส่ายหน้าอีกครั้ง เขาไม่ปฏิเสธว่าสำหรับเขาความสัมพันธ์ทางกายกับคนแปลกหน้ามันก็เคยมี แลกเปลี่ยนกันแล้วก็จบก็บ่อยครั้ง แต่นั่นย่อมไม่เหมือนกับตอนนี้ และไม่ใช่กับคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

เขาไม่อยากซ้ำเติมฝันร้ายของเธอ

“ไม่กลัวผมเป็นฝันร้ายยิ่งกว่าไอ้เสี่ยนั่นเหรอ?”

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาอีกครั้ง และเอ่ยบอก “ฉัน...รู้จักคุณ คุณเป็นทหาร ขอร้อง...ช่วยฉันหน่อย ฉันขยะแขยงรอยที่ไอ้เสี่ยนั่นมันทำไว้”

“ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรจากคุณทั้งสิ้น”

ร่องรอยตามข้อมือและรอยจ้ำที่ซอกคอถูกแสดงให้เห็นเป็นหลักฐาน แม้สุดท้ายเธอจะรอดพ้นจากเสี่ยหื่นกามมาได้ แต่มันก็ทิ้งร่องรอยความน่าขยะแขยงเอาไว้ ซึ่งเธออยากให้เขากลบร่องรอยของมัน

“ถ้าเป็นคุณ...ฉันโอเค”

“คุณนี่มัน...” ไม่รู้จะใช้คำไหนกับคนตรงหน้าจริง ๆ ธารณ์ธรรศถอนใจหนัก ๆ อย่างคนหาทางออกไม่เจอ สำหรับเขาไม่มีคำว่าเสีย มีแต่ได้กับได้ ซึ่งผิดกับเธอ ที่มีแต่เสียกับเสียแต่เธอกลับยังยืนยันคำเดิม

ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักความอันตรายของผู้ชายจริง ๆ

“งั้นก็เอาตามที่ตกลงก่อนหน้านี้แล้วกัน” เขาพยายามแล้วที่จะให้เธอได้คิดชั่งใจ แต่ในเมื่อสุดท้ายเธอยังยืนยันที่จะให้เขาช่วยเหลือด้วยการกระทำที่มันมากไปกว่าการพาเธอไปแช่น้ำเย็น ๆ เขาก็ไม่สามารถนิ่งนอนใจไปได้...ก็ใช่ว่าเธอจะไม่ก่อกวนอารมณ์เขาเสียเมื่อไหร่

ยิ่งเปียกน้ำจนเห็นสัดส่วนได้ชัดเจนแบบนี้ก็ยิ่งแล้วใหญ่...เป็นผู้หญิงที่ไม่ต้องเข้าใกล้ ก็ปลุกสัญชาตญาณดิบของผู้ชายได้ง่าย ๆ เลยล่ะ

แต่...

“บอกไว้ก่อนนะ ถ้าคุณปลุกเสือที่หลับให้ตื่น ไม่มีทางที่มันจะจบระหว่างทาง ถ้ายังลังเล รีบยกเลิกตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้าเกิดผมถอดเมื่อไหร่ ต่อให้คุณต้องการหยุด...ผมก็ไม่หยุด”

ถ้อยคำนั้นเป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย แต่ณรชญาก็ไม่ได้หวั่นใจจนแสดงความลังเลใด ๆ อีก ความทรมานที่กำลังเล่นงานทำให้เธอไม่อาจรอช้าได้ หญิงสาวยืดตัวขึ้นประกบริมฝืปากทาบทับบนริมฝีปากอุ่นร้อนของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว...แค่คืนนี้ไม่ต้องทรมานและหวาดกลัวก็พอ

“ได้โปรด...ช่วยแทนที่ฝันร้ายและทำให้มันเป็นค่ำคืนที่ดีให้ฉันนะคะ”

คำพูดนั้นมาพร้อมกับมือคู่เล็กที่เอื้อมมาจับแขนของเขาไปวางบนลำคอขาวที่มีรอยจ้ำเล็ก ๆ ธารณ์ธรรศมองตามมือนั้นก่อนจะเลื่อนมือนั้นขึ้นมาแนบใบหน้าหวานที่มีร่องรอยแดงอยู่

“ผมไม่รู้ว่าจะแทนที่ฝันร้ายของคุณได้มั้ย แต่ผมจะพยายามให้ดีที่สุด”

ร่องรอยบนใบหน้าและลำคอบอกให้เขาตระหนัก ว่าสิ่งที่หญิงสาวต้องการลบออกมันเลวร้าย และเขาต้องทะนุถนอมและอ่อนโยนให้มาก และยิ่งไปกว่านั้น คืนนี้...เขาต้องทำให้คนตรงหน้ามีความสุขที่สุด จนลบลืมฝันร้ายนั้นไปให้ได้

ธารณ์ธรรศขยับเข้าใกล้ร่างเล็ก มือสองข้างยกมาประคองใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะประกบจูบแผ่วเบา ชักจูงให้หญิงสาวหลงไปกับรสจูบจนหลงลืมความทรมาน และเปลี่ยนเป็นการทรมานที่แสนหอมหวาน

แม้ณรชญาจะอยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องทรมานกับฤทธิ์ยา แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอชอบการกระทำอันเชื่องช้าของชายหนุ่มและหลงลืมความทรมานไปได้

ชายหนุ่มปรนเปรอหญิงสาวอย่างเนิบนาบ ความรู้สึกที่ไม่เคยพบพาน ความวาบหวามที่ไม่เคยรู้สึกพุ่งเข้าเล่นงานณรชญาครั้งแล้วครั้งเล่าและหลงใหลไปจนถอนตัวไม่ขึ้น

คืนนี้...ดีกว่าที่คิด