โซ่รัก บ่วงกามเทพ

บทที่2 ช่วยด้วย

เสียงกรีดร้องไม่ได้ทำให้เสี่ยวัยกลางคนรู้สึกสงสารแต่กลับยิ่งกระตุ้นให้ความต้องการเพิ่มสูงขึ้น เสี่ยใหญ่หัวเราะในลำคอพร้อมกับตรึงร่างเล็กเอาไว้บนเตียงกว้าง สายตาหื่นกระหายกวาดมองอย่างย่ามใจและเริ่มลงมือลูบไล้สาวสวยที่คืนนี้จะบำบัดความกำหนัดให้กับเขา ไม่ได้เร่งรีบจนเกินไปด้วยรู้ดีว่าหากรออีกสักครู่ให้ยาออกฤทธิ์มากกว่านี้ แม่สาวน้อยตรงหน้า จะยิ่งเร้าร้อนและเลิกสะบัดสะบิ้งและหันมาเป็นฝ่ายอ้อนวอนให้เขาเข้าไปช่วยเอง

ตาคู่หวานคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ณรชญาทั้งหวาดกลัวและทรมาน ร่างกายของเธออ่อนแรงจนไม่สามารถสู้แรงของชายวัยกลางคนที่มีน้ำหนักเยอะกว่าได้เลยสักนิดและในขณะเดียวกันก็ร้อนรุ่มจนแทบจะบ้า ในใจทั้งนึกภาวนาให้มีใครสักคนมาช่วยเธอจากชะตากรรมอันเลวร้าย ทั้งคิดตัดพ้อผณิตาที่ทำร้ายกันได้ลงคอ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยินยอมรับชะตากรรมที่ผณิตาต้องการให้เป็น

สิ่งที่เธอเฝ้ารักษามาตลอดทั้งชีวิต อย่างน้อยก็ไม่ควรถูกพรากไปด้วยความไม่ยินยอม...เธอไม่ยอม!

หญิงสาวฝืนกัดฟันพยายามใช้แรงเท่าที่มีผลักเสี่ยใหญ่ที่ไม่ทันได้ตั้งหลักออกจากร่างจนสำเร็จ ก่อนพยายามลุกลงจากเตียง ทว่าไม่ทันจะได้ก้าวไปพ้นจากเตียงผมยาวสวยก็ถูกกระชากจนร่างเล็กกระแทกลงกับพื้นเตียงอีกครั้ง ซ้ำมือหยาบกร้านของชายวัยกลางคนยังฟาดลงบนไปหน้าจนชาดิก

เพี้ยะ!

“คิดจะหนีไปไหนนังตัวดี ต้องให้อั๊วเอาให้พอใจเสียก่อนสิถึงจะไปได้” เสี่ยทรงทรัพย์ที่อุตส่าห์ย่ามใจไม่ใช้กำลังในก่อนหน้านี้กรุ่นโกรธเสียแล้ว มือนั้นไม่เพียงตบหน้าเรียวสวยจนแดงช้ำแต่ยังยื่นมากระชากเสื้อตัวนอกของคนใต้ร่างจนขาดเป็นชิ้น “อั๊วน่ะชอบเด็กว่าง่าย ในเมื่อทำตัวว่าง่าย ๆ ไม่ได้ งั้นอั๊วก็ต้องลงแรงปราบพยศซะแล้วสิ”

“ฮึก อย่า อย่าทำอะไรฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะ”

“เดี๋ยวก็ปล่อย แต่ให้อั๊วเอาให้คุ้มก่อนสิวะ” เสี่ยใหญ่หัวเราะชอบใจก่อนจะยื่นใบหน้ามาซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างหื่นกาม ณรชญาได้แต่ปัดป้อง แต่ก็ไม่อาจจะทำสิ่งใดได้ ยิ่งแขนทั้งสองข้างถูกล็อคไว้ก็ยิ่งทำอะไรไม่ได้ ในใจไม่อยากยอมแพ้ แต่หนทางหนีรอดก็ริบหรี่จนหญิงสาวมองไม่เห็น

หรือเธอจะไม่อาจหนีจากแผนร้ายของผณิตาได้จริง ๆ

ได้โปรดเถอะสวรรค์ ช่วยเมตตาเธอสักครั้งไม่ได้หรือ!

ยิ่งความหวังริบหรี่ หญิงสาวก็ยิ่งสิ้นหวัง หรือแม้แต่สวรรค์ก็ยังไม่เข้าข้างเธอ

ทว่าทันใดนั้น...

ก๊อก ๆ ๆ

“เสี่ย เสี่ยครับ แย่แล้วครับ” เสียงเคาะประตูจากด้านนอก พร้อมกับเสียงของใครคนนึงที่เรียกเสี่ยวัยกลางคนราวกับเป็นเสียงจากสวรรค์ ณรชญาโล่งใจในชั่วขณะเมื่อร่างใหญ่ที่กำลังคร่อมทับอยู่ผละออกไปเปิดประตูด้วยความหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ

“มีอะไรวะ พ่อมึงมาหรือไง?”

“พะ พ่อมาจริงครับเสี่ย ตำรวจบุกครับ” ลูกน้องที่มาเคาะประตูส่งเสียงบอกก่อนจะรีบบอกเล่าต่อ “ไอ้ผู้กองเตโชครับเสี่ย ไอ้ผู้กองเตโชมันมีหมายจับมาด้วย มันจะมาจับแก็งนายตุลาครับ”

“ชิบหายแล้วไง”

“รีบไปกันเถอะครับเสี่ย ถ้ามันรู้ว่าเราเกี่ยวข้องกับแก็งนายตุลา มันกัดไม่ปล่อยแน่”

“บัดซบ ไอ้เวรนี่ขัดความสุขอั๊วซะจริง” ในใจเสี่ยใหญ่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย ถ้าไม่ติดว่าไอ้ตำรวจที่บุกมาจับแก็งค้ามนุษย์ของสองพี่น้องตุลาผณิตาเป็นตำรวจที่มันคอยหาโอกาสเล่นงานเขาที่เกี่ยวข้องกับการค้ายาเสพติดอยู่แล้วล่ะก็เขาไม่มีทางหยุดเรื่องสนุกที่กำลังทำอยู่แน่

นรกเถอะ ไอ้เวรนั่นจะขัดความสุขของเขาไปถึงไหนกัน

“เอานังนี่ไปด้วย อั๊วยังอยากเล่นกับมัน” แม้ต้องเร่งรีบ แต่เขาก็ไม่อาจตัดใจปล่อยมือจากแม่กวางเนื้อหวานได้จริง ๆ อย่างน้อยก็แค่รีบออกไปจากที่นี่แล้วค่อยเล่นกับสาวเจ้าก็ยังไม่สาย

ณรชญาถูกกระชากให้เดินตามแรงขณะที่สมองขบคิดประมวลสถานการณ์ ตำรวจกำลังจะมาบุกจับผณิตากับพี่ชายใช่มั้ยนี่เธอจะรอดแล้วสินะ

ไม่สิ...เธอยังไม่ได้รอดจาดเงื้อมมือของคนชั่ว แต่โอกาสจะหนีก็ใช่ว่าจะริบหรี่ดั่งเช่นก่อนหน้า หญิงสาวสูดหายใจลึก ๆ อีกครั้งก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นคล้องคอของคนที่ถูกสั่งให้จับเธอไปด้วยแล้วยกขาแทงเข่าไปเต็มรัก

“อั๊ก”

ณรชญาคลายมือก่อนใช้แรงฮึดออกแรงวิ่งหนีในทันที โอกาสมีแค่ตอนนี้เท่านั้น

“เฮ้ย หยุดนะนังตัวดี!”

“เสี่ย ไอ้ผู้กองเตโชมันกำลังขึ้นมาชั้นนี้แล้ว”

เสี่ยใหญ่ผู้มีเบื้องหลังในวงการสีเทาพ่นหายใจหนัก ๆ อย่างหัวเสียก่อนจะตัดใจ “เวรเอ้ย ฝากไว้ก่อนเถอะนังตัวดี อย่าให้อั๊วเจออีกแล้วกัน อั๊วจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย...มัวยืดยาดอยู่ทำไม รอพ่อพวกมึงมาหรือไง รีบไปก่อนไอ้เวรเตชน์จะมาซิวะ”

“ครับเสี่ย”

ฟากหนึ่งเสี่ยทรงทรัพย์รีบหนีก่อนที่นายตำรวจที่เปรียบได้กับหมาบ้าที่ไล่กัดจะมา อีกฟากหนึ่งณรชญาก็กำลังดิ้นรนหนีจากชะตากรรมอันเลวร้ายของตนอยู่เช่นกัน

หญิงสาวพาสติอันเริ่มเลือนรางก้าวเดินต่อไม่ยอมหยุด ใช้มือค้ำผนังห้องไม่ให้ล้มลง แม้ร่างกายแทบจะไม่ไหว แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวว่าจะถูกจับกลับไป

ต่อให้มีปาฏิหารย์มาช่วยให้เธอรอดจากชายวัยกลางคนน่าขยะแขยงคนนั้นแต่เธอก็ยังหยุดไม่ได้ แม้จะได้รู้ว่าตำรวจนำกำลังมาจับกุมผณิตาและพี่ชาย แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าเธอคนนั้นถูกจับไปแล้ว หรือไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับการจับกุมครั้งนี้ จนส่งคนมาจับเธอไปประเคนให้คนอื่นอีกหรือไม่

เธอมีแต่ต้องหนีไปให้ไกลเท่านั้น

มือเล็กยังคงอาศัยผนังห้องช่วยให้ก้าวเดินต่อไปห้องแล้วห้องเล่าจนกระทั่งความร้อนและความทรมานในกายเพิ่มมากขึ้นจนต้องหยุดอยู่ด้านหน้าของประตูห้องห้องหนึ่ง

เธอเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว ร่างกายเธอมันร้อนเหลือเกิน ไม่รู้ว่ายาที่ผณิตาใส่ลงไปในแก้วน้ำเปล่าของเธอเป็นยาอะไรถึงได้ทำให้ร่างกายของเธอทั้งหนักและร้อนจนไม่อาจทนทานไหวแบบนี้

หนีได้แค่นี้หรือ?

ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น ประตูห้องที่เมื่อครู่ยังปิดสนิทก็เปิดออกส่งผลให้หญิงสาวที่อาศัยประตูเป็นตัวช่วยให้หยัดยืนได้เซถลาไปตามแรงประตู ฉับพลันนั้นลำแขนแข็งแรงของใครอีกคนก็คว้าเอาไว้ได้ทัน ทำให้ร่างเล็กไม่ล้มลงไปกองกับพื้น

“เป็นอะไรมั้ย?” เสียงทุ่มน่าฟังจากเจ้าของอ้อมแขนอบอุ่นถามมาขณะที่ช่วยประคองให้เธอสามารถยืนได้ แม้วงแขนที่กอดประคองอยู่จะอบอุ่น แต่มันกลับทำให้เธอยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็น ใบหน้าที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนตรงหน้าที่อยู่ตรงหน้าคล้ายว่าไม่ได้ทำให้เธอแค่ร้อนรุ่มหรืออบอุ่น แต่ยังให้ความรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด

เธอเคยเจอเขาที่ไหนกันนะ ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาไว้ใจได้กันล่ะ?

“ชะ ช่วยด้วย” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก ไม่รู้ว่าความหมายของการขอความช่วยเหลือของตัวเองตอนนี้มันคือการขอให้ช่วยจากคนเลว หรือว่าช่วยทำให้ความร้อนที่มันทำให้เธอทรมานจางหายไปกันแน่...เธอร้อนเหลือเกิน

เรือโทธารณ์ธรรศ สิริพิพัฒน์ หรือ ธีร์ นายทหารเรือหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีจ้องมองร่างเล็กภายในอ้อมแขน

ขณะที่ขบคิดถึงที่มาที่ไปของอีกฝ่าย แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีที่นัดเขามาดื่มในสถานบันเทิงข้าง ๆ นี่แล้วก็ดอดไปทำงานพร้อมกับยื่นคีย์การ์ดห้องพักในโรงแรมแห่งนี้มาให้เขาได้บอกเอาไว้ว่าจะส่งสาวสวยมาให้ ให้เขานอนรอในห้องดี ๆ...

นี่มันส่งมาจริง ๆ เหรอเนี่ย?

ตาคู่คมมองสำรวจหญิงสาวอีกครั้งอย่างพิจารณา เธอสูงแค่หน้าอกเขาเท่านั้น รูปร่างก็อ้อนแอ้น เขายอมรับว่าคนตรงหน้ารูปร่างหน้าตาดี แม้ยังเห็นหน้าไม่ชัดเพราะผมเผ้าที่ปล่อยยาวสลวยมาปกหน้าปกตา แต่หุ่นนาฬิกาทรายของเธอมันก็ทำให้เขาเผลอไปมาก แต่...นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเออออให้เธอมามีค่ำคืนร่วมกัน

“คนสวย ผมไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรนะ แต่ที่คุณดีลกับไอ้เตชน์ไว้ ผมไม่สนใจ กลับไปเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยขณะที่ดันร่างเล็กให้ออกไปจากประตูอย่างแผ่วเบา

เขาก็ใช่ว่าจะเป็นพระอิฐพระปูน ไอ้เรื่องปลดปล่อยอารมณ์ดิบเถื่อนนั้นก็มีบ้างตามประสาผู้ชาย ยิ่งเขาทำงานบนเรือ กว่าจะได้ขึ้นฝั่งแต่ละครั้งมันก็ต้องมีบ้างเป็นการคลายเครียด แต่เขาไม่ชอบให้ใครหาให้ ถ้าเจอกัน ถูกใจกัน แล้วไปกันต่อ ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไอ้เพื่อนตัวดีหามาให้ แบบนี้...เขาไม่ค่อยโอเค

กฎของเขาก็คือ...ไม่รับของขวัญจากคนอื่น แม้แต่เพื่อนก็ไม่รับ

“กลับไปแล้วก็รับเงินกับไอ้เตชน์เถอะ ผมไม่มีอารมณ์”

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ณรชญาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องอะไร แต่ในตอนนี้เธอไม่มีทางให้ไปอีกแล้ว ร่างกายของเธอมันทรมานเหลือเกิน ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับว่าไออุ่นจากแขนคู่นั้นมันทำให้เธอทั้งร้อนรุ่มและสงบลงได้

เธอต้องการให้เขาช่วย!

ธารณ์ธรรศมองหญิงสาวอีกครั้ง พอได้มองดี ๆ ก็เห็นว่าท่าทางของเธอไม่ได้ปกติแม้แต่น้อย เธอ...กำลังถูกฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดเล่นงาน

ตาคู่คมเบิกโพรง รู้สึกหัวเสียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ให้ตายสิ ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงยังไงนะเนี่ยถึงกับกินยาปลุกเซ็กซ์ก่อนมาเจอลูกค้าเลยเหรอ?”

“ชะ ช่วยฉันที ได้โปรด ฉันร้อน ฮึก” แม้การสื่อสารไม่ได้ไปในทิศทางเดียวกัน แต่ณรชญากลับไม่ได้โต้แย้งใด ๆ ในตอนนี้มีแต่เธอต้องตามน้ำไปเท่านั้นถึงจะทำให้ร่างกายที่มันร้อนราวกับถูกไฟแผดเผามันสงบลง “ฉะ ฉันต้องการคุณ ช่วยฉันที”

“เฮ้อ...ช่วยไม่ได้ ผมผิดกฎตัวเองสักครั้งก็แล้วกัน” พูดเท่านั้นชายหนุ่มก็ดึงคนขอความช่วยเหลือเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะช้อนอุ้มเมื่อเห็นว่าสาวเจ้าก้าวเดินไม่ไหวแล้ว

“แต่ของผมหมด ก็คือจบนะ ไม่มีต่อ” คนอุ้มร่างเล็กมาวางลงบนเตียงเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับหยิบเครื่องป้องกันที่พกติดประเป๋าเอาไว้ขึ้นมาโชว์ แม้ว่าเขาจะห้ามใจไม่ไหวจนต้องผิดกฎของตัวเอง

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะช่วยจนฤทธิ์ยาที่สาวเจ้ากินเข้าไปบรรเทาลง...แค่ของที่เขาพกมาหมด ก็คือจบ

จากนั้นถ้าเธอยังอยากได้...ก็ไม่เกี่ยวกับเขา