“กุนยุงตัวที/กุนยุงตัวที”
พอประตูเปิดยัยหนูก็พุ่งไปกอดขาชายหนุ่มในทันที ธารณ์ธรรศบังคับไม่ให้มือไม้สั่นและยกยิ้มให้ยัยหนูแฝดราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ ทั้งที่ภายในใจเต็มไปด้วยความคิดเดียว
ลูกเขาใช่มั้ย?
ยัยหนูแฝดที่เขาเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็นเป็นลูก ๆ ของเขาใช่มั้ย?
“เด็ก ๆ คุณยายให้ลุงมาพาไปกินขนม ไปมั้ยครับ” ธารณ์ธรรศทำทีเป็นไม่สนใจหญิงสาว ชายหนุ่มย่อตัวลงพูดกับเด็ก ๆ อย่างอ่อนโยน สายตาที่มองหากไม่สังเกตก็ไม่มีใครเห็นว่าเปลี่ยนไป ไม่มีความสับสนอยู่ในแววตาคู่นั้น มีแต่ความรู้สึกรักและเอ็นดูที่มันมากขึ้นอย่างที่ใคร ๆ ก็คงไม่คาดคิด
พอได้มองยัยหนูแฝดอีกครั้งต่อหน้าเธอคนนี้ ในที่สุดเขาก็ได้รู้สาเหตุที่ทำให้เขาเอ็นดูเด็ก ๆ มากกว่าเจ้าหนูหมื่นไมล์กับยัยหนูมารีนที่เขานับเป็นลูกแล้ว เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ คือสายเลือดของเขาอย่างไรล่ะ
“แม่จ๋าปายกันม้าย”) คำถามที่ส่งไปให้ไม่ได้รับการตอบรับ
