ก๊อก...ก๊อก...
“คุณฮันนี่ครับ ผมมารับคุณไปรับประทานอาหารค่ำครับ”
เคาะประตูห้องแล้วก็ใจเต้นรัวเร็ว รอเวลาที่จะได้พบหน้าเมขลาอีกครั้ง และเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง คาลมิลก็ต้องอ้าปากค้าง เบิกตาโตเพราะอาการตกตะลึง จากนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ เมื่อดวงตาคมกริบมองปะทะกับเนินปทุมถันงามสล้าง ที่โผล่พ้นจากขอบชุดเดรสสีน้ำเงินแบบเกาะอก
เมขลาลอบยิ้มกับอาการตะลึงงันและสายตาที่คาลมิลได้จ้องมองเธอเขม็งแทบไม่กะพริบตา จะไม่ให้จ้องมองเธอด้วยสายตาตกตะลึงได้อย่างไร ในเมื่อเธอเตรียมชุดเกาะอกตัวนี้มาเพื่อยั่วยวนคาลมิลโดยเฉพาะ
“กัปตันคะ จะจ้องมองฮันนี่อีกนานไหมคะ พูดอะไรหน่อยไหม”
เมขลาแสร้งสัพยอกอย่างมีจะริตจะก้าน ขณะเดียวกันก็ยืนด้วยท่วงท่าที่แอ่นหน้าอกมาข้างหน้า เพื่อจงใจให้คาลมิลได้เห็นเนินปทุมทันของเธอชัดๆ ด้วย
ต้องใช้เวลานานหลายนาที กว่าคาลมิลจะเรียกสติกลับคืนมาได้ และเอ่ยตอบเสียงตะกุกตะ
