BAD REBELLIOUS พยศรักมาเฟีย (ร้าย)

2 จบภารกิจ

"อื้อออ~..." เสียงหวานแสร้งครางออกมาไม่หยุดหลังจากที่ถูกพามายังบริเวณโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ พีระยังคงนัวเนียใส่ติวเตอร์สาวด้วยความหลงใหล ขณะที่ทับทิมก็ปล่อยให้อีกคนนัวเนียตัวเองไปพร้อมกับสายตาที่เหลือบไปเห็นเอกสารบางอย่างเข้าพอดี รอยยิ้มมุมปากถูกฉายขึ้นบนใบหน้าสวยอีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น สองเท้าหนักภายนอกที่กำลังเดินกระแทกเท้าดังเข้ามาก็ยิ่งทำให้ทับทิมรู้สึกพอใจกว่าเดิม

แอดดด!

ประตูห้องทำงานหรูถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยฝีมือของรัชพร ภรรยาสาวของพีระ โดยทันทีที่เปิดเข้ามา รัชพรก็ยืนอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินเข้ามากระชากตัวสามีตัวเองออกโวยวายลั่นห้องด้วยความโกรธจัด

"นี่มันอะไรกัน! กรี๊ดดด!..."

"...อีครูเลว! นี่แกกล้ามายุ่งกับผัวฉันเหรอ ฮะ!! อีร่าน อีหน้าด้าน!!" รัชพรเอ่ยพลางทำท่าจะเดินไปทำร้ายติวเตอร์สาวที่ยืนแสร้งแสดงสีหน้าตื่นตกใจอยู่ พีระที่เห็นแบบนั้นก็พยายามห้ามปรามภรรยา ทว่ารัชพรก็ไม่คิดสนใจหรือไว้หน้าใครแล้วทั้งนั้น

"อีหน้าด้าน!! ฉันจ้างแกมาให้สอนลูกชายฉัน ไม่ได้จ้างให้แกมาเอากับผัวฉัน...อีสารเลว!!" พูดจบ รัชพรก็สะบัดมือของพีระออกสุดแรงพร้อมกับรีบสาวเท้าเข้าไปง้างมือฟาดลงไปยังใบหน้าสวยของครูสอนพิเศษสุดแรง ทับทิมก็หันไปตามแรงตบด้วยสีหน้ายังคงแสดงออกมาถึงความตื่นกลัวแววตาสั่นเทา

"รัช!! ทำบ้าอะไรของคุณ"

"ทำไม!! คุณปกป้องมันงั้นเหรอ ฮะ!! ยังไม่ได้มันละสิ ถึงได้ออกหน้าแทนขนาดนี้!"

"พูดบ้าอะไร! ออกไปคุยกันข้างนอก"

"ไม่!! ฉันจะตบมัน ฉันจะตบอีคนหน้าด้านให้หน้ามันหายด้านไปเลย กรี๊ดดด!!...ปล่อยฉัน!!" แล้วรัชพรก็ถูกพีระลากพาตัวออกไป ทำให้ภายในห้องหลงเหลือไว้แต่เพียงทับทิมที่ยืนอยู่ และหัวหน้าสาวใช้ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างและเป็นคนคอยโทรรายงานให้เจ้านายตัวเองกลับมา

"..." หัวหน้าสาวใช้วัยกลางคนยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าสวยของทับทิมอยู่อย่างนั้นก่อนจะค่อย ๆ เดินตามเจ้านายทั้งสองออกไป โดยหลังจากที่ทุกคนเดินออกไป เจ้าของใบหน้าสวยหุ่นดีที่ยืนอยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าจากตื่นกลัวในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้น...มันคือแผนการของเธอทั้งหมด เธอจงใจให้เกิดเรื่องวุ่นวายเพื่อที่จะได้เข้ามาล้วงข้อมูลภายในห้องทำงานนี้

เอี๊ยด!

เสียงรถบีเอ็มคันสวยสีเทาควันบุหรี่ถูกขับเข้าไปจอดยังบริเวณลานจอดรถชั้นวีไอพีของคอนโดหรูใจกลางเมืองด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเสียงแจ้งเตือนข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงที่ดังขึ้น

ได้รับเงินจำนวน 2xx,xxx จากบัญชี xxx

ดวงตาเฉี่ยวเหลือบมองข้อความที่ถูกส่งเข้ามาเล็กน้อย ก่อนจะเดินลงจากรถไปอย่างไม่สนใจ โดยวันนี้หญิงสาวได้ทำการปิดงานจบภารกิจที่ได้รับลงแล้วพร้อมกับส่งข้อมูลลับทุกอย่างที่ได้จากห้องทำงานของพีระให้กับผู้ว่าจ้างไปเหมือนทุกครั้ง

ตึก

ตึก

สองเท้าสวยบนส้นสูงราคาแพงเดินตรงไปยังห้องคอนโดของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพลางสแกนคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปภายในห้องที่มีแต่เพียงความเงียบงัน โดยเธอเองก็ไม่ได้อะไรและรู้สึกชินไปกับความเงียบพวกนั้น เพราะเธออยู่กับมันมานานได้ปีกว่าแล้ว ความเงียบเหงาเดียวดาย...

ขณะที่ร่างสวยกำลังยืนนิ่งเผลอนึกคิดอะไรไปเรื่อย เสียงแจ้งเตือนจากโน้ตบุ๊กที่เปิดอยู่ก็ดังขึ้น ทำให้เจ้าของใบหน้าสวยผละความสนใจจากทุกอย่างเดินตรงไปยังโน้ตบุ๊กของตัวเอง ก้นงอนนั่งลงบนเก้าอี้ที่นั่งพร้อมกับกดเปิดดูแจ้งเตือนที่ถูกส่งเข้ามา

ข้อความ

xxx : TK009ใช่ไหม

xxx : คิวว่างหรือยัง

TK009 : อืม

TK009 : ว่างแล้ว

xxx : สนใจงานล้วงความลับมุมมืดนักธุรกิจใหญ่หรือเปล่า

TK009 : งานประเภทไหน

xxx : แค่เข้าไปล้วงความลับเพื่อทำลายภาพลักษณ์ภายนอกของมัน

TK009 : ต้องการความลับแบบไหน

xxx : แบบไหนก็ได้ ที่ทำให้คนเกลียดและทำลายชื่อเสียงให้ได้มากที่สุด

TK009 : อืม รับ

TK009 : ส่งข้อมูลคนคนนั้นมา

หลังจากที่มือสวยพิมพ์ตอบกลับไป ไม่นานข้อมูลของงานใหม่ของหญิงสาวก็ถูกส่งเข้ามา

"เพทาย..." เรียวปากบางขยับเอ่ยชื่อของบุคคลที่อยู่ในข้อมูลที่ได้รับ รวมถึงบทบาทของชายหนุ่มที่เป็นนักธุรกิจบริษัทยักษ์ใหญ่ ภายนอกดูสุขุมจิตใจดี ทว่าพอได้อ่านข้อมูลไปเรื่อย ๆ เกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายที่ชายหนุ่มทำ รวมถึงเรื่องสีเทาจนไปถึงสีดำต่าง ๆ ใบหน้าสวยที่อ่านก็ยกยิ้มออกมาด้วยความหมั่นไส้บอกไม่ถูกกับความจอมปลอมที่ได้เห็น เธอเองรู้สึกสนใจในงานนี้อยู่ไม่น้อย เพราะหลักฐานการเปิดตัวตนที่แท้จริงของเพทายมีไม่มากพอ ไหนจะอำนาจ อิทธิพลที่อีกคนมี...

"หึ พวกสารเลว" เจ้าของใบหน้าสวยเค้นเสียงเอ่ยออกมาด้วยความเกลียดชังคนประเภทนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พวกนายทุนที่เอาแต่กดขี่แรงงานชั้นผู้น้อยและนำเข้าแต่สิ่งของผิดกฎหมายเข้ามาในประเทศ

พรึบ

มือเล็กจัดการหยิบปากกาเข้ามาขีดเขียนลงบนกระดาษเพื่อทำการนึกคิดหาวิธีที่จะสามารถเข้าไปให้ถึงตัวเพทายให้ได้ โดยครั้งนี้ หญิงสาวเลือกที่จะใช้วิธีที่แตกต่างจากเดิม เนื่องจากดูจากประวัติต่าง ๆ ของเพทายแล้ว เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะระวังตัวเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงพอสมควร หากใครที่จะได้ใกล้ชิดหรือหลับนอนกับเขา จะต้องผ่านเอเจนซีที่มีความปลอดภัยสูง ซึ่งทับทิมคิดว่า...มันน่าจะเสี่ยงและเสียเวลาเกินไปหากต้องเข้าหาด้วยวิธีนั้น

"เป็นเจ้าของมูลนิธิเด็กไร้บ้านงั้นเหรอ..." หญิงสาวไม่รอช้าที่จะรีบหาข้อมูลต่อ ก่อนจะพบว่ามูลนิธินี้กำลังรับสมัครครูพี่เลี้ยงเด็กอยู่พอดี เจ้าของใบหน้าสวยไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยรีบทำการกรอกประวัติไม่จริงทั้งหมดของตัวเองลงไปทันทีรวมถึงรูปถ่ายจำนวนมากที่ถูกเปิดออกมาให้เลือก

"ครูพี่เลี้ยง...งั้นเอารูปนี้แล้วกัน" ว่าแล้ว นิ้วสวยก็จัดการคลิกเลือกรูปภาพส่งรายละเอียดต่าง ๆ เข้าไปยังแบบฟอร์มที่อยู่ตรงหน้า โดยหลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จ คนตัวเล็กก็นั่งพิงเก้าอี้ทำงานนิ่งจ้องมองไปยังหน้าจอโน้ตบุ๊ก

"ผ่านเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาวิธีอื่น" ริมฝีปากสวยพึมพำเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นที่อยู่ไม่ไกลเพื่อมองหาอะไรมากินรองท้อง ทว่าในตอนนั้นเอง...

ดวงตาเฉี่ยวก็ต้องชะงักไปกับสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า มันก็คือขนมหวานทับทิมกรอบ

'ซื้อมาอีกแล้วเหรอ'

'ก็ของโปรดคนแถวนี้นี่หน่า'

'ยายกินเยอะไม่ได้แล้ว หมอห้าม'

'แค่คำสองคำ หมอไม่ว่าอะไรหรอก...'

'...มันคือความสุขของยายนี่'

'ฮ่า ๆ น่ารักจริง ๆ เลย...'

'...ยัยทับทิมกรอบของยาย'

ครืดดด ~

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างสวยที่เผลอยืนเหม่ออยู่ได้สติ

ข้อความ

มูลนิธิB : สวัสดีค่ะ พอดีเราได้อ่านประวัติของคุณแล้ว

มูลนิธิB : สะดวกนัดวันสัมภาษณ์เลยไหมคะ

xxx : อ้อ ได้เลยค่ะ

มูลนิธิB : พรุ่งนี้ช่วงบ่าย สะดวกไหมคะ

xxx : ได้ค่ะ

xxx : ให้ไปเจอที่ไหนดีคะ

มูลนิธิB : ที่มูลนิธิได้เลยค่ะ

มูลนิธิB : ว่าแต่ คุณนภัสสร พอจะแจ้งชื่อเล่นไว้ให้ด้วยได้ไหมคะ

มูลนิธิB : พอดีทางเราจะได้แจ้งบอกพี่รปภ.ด้านหน้ามูลนิธิไว้ให้น่ะค่ะ จะต้องใช้ทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง แล้วก็นามสกุล

หลังจากที่อ่านข้อความเสร็จ ใบหน้าสวยก็ชะงักไปเล็กน้อยนึกคิดชื่อเล่นที่จะใช้ทำงานในครั้งนี้ ซึ่งในตอนนั้นเอง ดวงตาสวยก็เหลือบไปเห็นขนมหวานทับทิมกรอบที่อยู่ตรงหน้าเข้าอีกครั้ง

xxx : ทับทิมค่ะ ชื่อเล่นชื่อว่า ทับทิม

และชื่อทับทิม...ก็ไม่ใช่ชื่อจริง ๆ ของเธอ