BAD DOCTOR 4

1237 Words

1 อาทิตย์ผ่านไป.. BYZY PUB&BAR “แล้วมึงจะเอาไงต่อ? " เสียงของวิวเพื่อนสนิทฟินเอ่ยถาม วิวจ้องมองเพื่อนนักอยู่นานเพื่อรอฟังคำตอบ เพราะเพื่อนสาวมาอยู่กับเธอได้หนึ่งอาทิตย์เต็มแล้ว และเธอก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่ปัญหาเดิมๆ ที่เพื่อนของเธอนั้นต้องทนมานานแค่ไหน “กูไม่อยากเจอหน้ามันวะ..” ฟินพูดขึ้น ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกดื่มจนหมดแก้ว พลางสายตาเหลือบหันไปมองวิว “..กูอยากเลิกแบบจริงจัง” “อืม ก็ย้ายออกดิ มาอยู่คอนโดกูจบ” วิวพยักหน้า ก่อนจะเสนอความคิดเห็นออกไป “ต้องคุยกับป๊าก่อนถ้างั้น..” “อะไร? หน้าตาเหมือนคนไม่อยากย้าย” วิวคิ้วขมวดเข้าหากัน เพราะสีหน้าของฟินเมื่อครู่ เมื่อกับว่าไม่อยากย้ายคอนโดออกมา “ก็เปล่า..อย่าจับผิดกูได้ปะ?” ฟินรีบตอบกลับวิวทันที ก่อนจะทำสีหน้าให้เป็นปกติ ใช่ว่าเธอไม่อยากย้ายหรอกนะ แต่..มันมีบางอย่างที่ดึงดูดอยากให้เธออยู่ที่นั่นต่อต่างหากละ.. “เหอะ..แล้วแต่มึงเลยค่าาา” “เออ!” พอวิวทำสีหน้าประชด ฟินถึงกับยกยิ้มขึ้นมา ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา “..เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแปบ” “ไปด้วยเปล่า?” “ไม่ต้องๆ นั่งเฝ้าโต๊ะนี่แหละ” “อีนี่ กูไม่ใช่หมานะเว้ย” =.= “ฮ่าๆๆ จ้ะๆๆ แมวน้อยของกู” ฟินยกมือขึ้นเกาคางเพื่อนสาว ก่อนจะก้มลงจูบที่จมูกของวิวอย่างหยอกล้อ “จิ๊! อีบ้า” วิวถึงกับส่ายหน้า เธอยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เธอรู้จักฟินดีเพราะคบกันมานาน เอาง่ายๆ มีคบกันอยู่แค่สองคน ฟินดูภายนอกอาจจะเป็นผู้หญิงแรงๆ แต่ที่จริงแล้ว ฟินเป็นคนอ่อนไหวมาก เพราะอ่านไหวฟินจึงต้องสร้างเกาะมาเพื่อป้องกันตัวเอง เพื่อให้คนอื่นมองว่ามันไม่ใช่คนที่อ่อนแอ.. หลังจากที่หญิงสาว ทำธุระเสร็จจากห้องน้ำเธอก็รีบเดินออกทันที ปึก! “อ๊ะ! ขอโทษ..พอร์ช” เธอชนเข้ากับบุคคลหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นกล่าวคำขอโทษ แต่ร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อเจอตรงหน้าคือคนที่เธอไม่อยากเจอเขาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา “เจอตัวซักทีนะฟิน” พอร์ชชิงเอ่ยถาม ก่อนคว้าแขนเล็กให้เดินตามเขามาที่ด้านหลังของผับ พรึ่บ! ฟินรีบสะบัดแขนออกทันที “ปล่อย! มีอะไรก็พูดมา” เธอเอ่ยถามออกไป ไม่แม้แต่จะมองหน้าของชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ ทำให้พอร์ชเริ่มหัวเสียอยู่ไม่น้อย “กลับไปกับกู” เขาพยายามพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เหอะ..ฝันอยู่เหรอพอร์ช? " ฟินถึงกลับสบถขำ เธอมองชายหนุ่มอย่างเย้ยยัน “อะไร?” ชายหนุ่มเริ่มงุนงง เพราะปกติฟินจะไม่ใช้สายตาที่เย้ยยันแบบนี้มองเขาเลย แต่ครั้งนี้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเธอดูเปลี่ยนไป “เอาให้ชัดๆ ไปเลยนะ..เราเลิกกันเถอะ" ฟินพูดขึ้น สีหน้าของเธอแสดงให้ชายหนุ่มเห็นได้ชัดว่าเธอนั้นพูดจริง “ทำไมวะ? กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ มึงจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปทำไมวะฟิน” คำพูดเห็นแก่ตัวถูกพ่นออกมาจากปากของพอร์ชอีกครั้ง ผลัก! ฟินสุดจะทน เธอผลักอกแกร่งชายหนุ่มอย่างนึกรังเกียจ “สกปรก! กูเอาไม่แล้ว! กูรังเกียจมึง! ได้ยินไหมพอร์ช!” “...” “คนอื่นกูก็อาจจะทน นี่..มึงเอาน้องรหัสกู! มึงยังจะให้กูทนอีกเหรอ! มึงมันเห็นแก่ตัว!” ฟินพูดออกไปอย่างสุดทน ความเห็นแก่ตัวของพอร์ชมันไม่เคยลดลงไปเลย พอเกิดเรื่องขึ้นก็มีแต่คำขอโทษ คำพูดเห็นแก่ตัวต่างๆ ที่ทำให้ตัวเองดูดีขึ้น นี่..เธอรักคนแบบนี้ไปได้ยังไงตั้งแต่แรก.. “กูโดนยาไงฟิน มึงอย่างงี่เง่าได้ปะ? กูเลิกกับมึงไม่ได้มึงก็รู้.." พอร์ชยังคงพูดจาเห็นแก่ตัวไม่เลิก เขาเอื้อมคว้ามือบาง หมายจะอ้อนวอนเธออีกครั้งอย่างทุกทีที่เคยทำ “อย่ามาจับ!” พรึ่บ! ฟินสะบัดข้อมือออก เธอมองชายตรงหน้าอย่างเหยียดๆ ความเกลียดน่าขยะแขยงมันยังมีอยู่มาก คนที่เธอรักมานานถึง4ปี เขาเป็นรักแรกของเธอ เธอยอมพอร์ชทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งครั้งแรกเธอก็มอบให้กับชายหนุ่ม แต่ดูสิ่งที่เธอต้องมาเจอตลอดระยะเวลา4ปีที่ผ่านมาสิ มันมีแต่ความเจ็บปวด ถามหาความดีเหรอ.. มันก็ดีแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้นแหละ นอกนั้น สันดานเลวๆ ของมันล้วนๆ! “เลิกกันเถอะพอร์ช..ให้กูได้หลุดพ้นจากวังวนเหี้ยๆ ของมึงสักที!” หมับ! พอร์ชกระชากแขนของฟินกลับมาอีกครั้ง “กูไม่เลิกไงฟิน และกูก็ไม่ปล่อยมึงด้วย!” พอร์ชเอ่ยตวาดใส่ฟิน เขากระชากร่างบางให้เดินตามเขามาอย่างบีบบังคับ “ปล่อย! กูไม่ไปไหนกับมึงทั้งนั้น!” ฟินยื้อตัวสุดแรง ก่อนจะมองเข้าไปช่องทางหลบหนีจากด้านหลังของผับ “มึงเป็นเมียกู! มึงต้องไป!” พอร์ชไม่แม้แต่หันมามองฟินเลยด้วยซ้ำ ยิ่งหญิงสาวพยศ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบและกระชากร่างบางให้แรงกว่าเดิม “ไม่ไป! กูบอกแล้วไงว่าเลิก! มึงไม่เข้าใจหรือไงพอร์ช!” “กูไม่เลิก! ให้ตายกูก็ไม่เลิก!” พอร์ชหันกลับมาตวาดใส่ร่างบางอย่างเดือดดาล มือเอื้อมคว้าเปิดประตูรถแล้วก่อนผลักร่างของฟินเข้าไปอย่างแรง ปึก! “โอ้ย!” “ไปทวนความจำกันหน่อยดีไหมฟิน..มึงจะได้รู้ไง ว่าของกูมันเข้ากับของมึงได้ดีแค่ไหน! " พอร์ชพูดจบ เขารีบเร่งฝีเท้าเดินไปขึ้นรถอีกฝั่งและออกตัวรถทันที โดยที่ไม่สนว่าความเร็วแรงจะทำให้ร่างบางนั้นกลัวถึงสุดขีด “จอดเลยนะพอร์ช มึงอย่าทำแบบนี้” ฟินพูดขึ้น มือเธอกำเบลท์เอาไว้แน่น ปากสั่นระริกด้วยความกลัว เพราะพอร์ชขับรถปาดหน้าปาดหลังคนอื่นไปทั่ว ไม่เว้นแต่ฝ่าไฟแดง “จอดให้มึงหนี? " พอร์ชเลิกคิ้วสูงถาม ก่อนที่จะเร่งความเร็วให้เร็วกว่าเดิม บรื้นน... “มึงมันบ้า! อยากตายก็ไปตายคนเดียวดิวะ! จอดรถเดี๋ยวนี้!” ฟินสติขาดผึง เธอตะโกนใส่ร่างสูงอย่างเดือดดาล คว้าแขนของพอร์ชออกแรงกระชากอย่างแรงอย่างลืมตัว “ฟินปล่อย!” พอร์ชหัวเสียขึ้นมาทันที เหลือบหันไปมองหญิงสาว “มึงก็จอดดิ!” ฟินจ้องชายหนุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอรู้ถ้าถึงคอนโดเมื่อไหร่ พอร์ชมันก็คงทำเรื่องเห็นแก่ตัวแบบเดิมๆ ใส่เธอเหมือนเคย “กูบอกให้ปล่อย!” “ไม่!” ฟินยังคงยืนยันคำเดิม “แม่งเอ้ย! เฮ้ยยย!” จนพอร์ชสบถออกมาอย่างหัวเสีย ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่ารถของตัวเองกำลังอยู่บนถนนอีกเลนส์ ซึ่งตอนนี้มันกำลังมีรถบรรทุกขับมุ่งมาทางรถของเขา จนพอร์ชร้องออกมาด้วยความตกใจ “กรี้ดดดดด!” ฟินมองไปทางด้านหน้า เธอตกใจไม่จากชายหนุ่ม เธอกรีดร้องลั่นออกมา ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป เอี๊ยดดด...ปึก! โครม!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more