โม่เยี่ยเยี่ยในคืนนี้สลัดคราบเด็กสาวไปจากเรือนกายเย้ายวนนี้จนหมดสิ้น นางคือมามาเหยาที่คนรู้จัก แต่น้อยคนที่จะได้เห็นใบหน้าแท้จริงภายใต้อาภรณ์เขียวที่อำพรางไว
“มามาเหยา คืนนี้มีแขกเดินทางมาไกลจะออกไปต้อนรับด้วยตนเองไหมเจ้าคะ”
“พวกเขาเป็นใคร”
“นอกจากองค์ชายมูกู ยังมีกลุ่มพ่อค้าเร่ และชาวต่างชาติ”
“พ่อค้าเร่ มาพักผ่อนที่หอของข้าด้วยรึ”
หงอิงอมยิ้มน้อยๆ และเอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อม
“เอ่อ เป็นเขาเจ้าค่ะ เพียงแต่ปิดปังตัวเองไว้เช่นนั้น”
เมื่อหงอิงบอกโม่เยี่ยเยี่ย หัวใจของนางเหมือนถูกควักออกจากอก แม้ยังไม่ได้เอ่ยชื่อใด แต่ไฉนนางจะไม่รู้ว่าหงอิงหมายถึงใคร
“ฮึ เป็นเขาหรอกรึ”
โม่เยี่ยเยี่ยกล่าว ปรายตามองเงาตนเองในคันฉ่อง แม้จะผ่านมาห้าปี แต่นางยังไม่ลืมภาพในคืนวันมงคล ความรู้สึกสุขสมอาบล้นในเรือนร่างเย้ายวนนี้ ผิดแต่ใจนางบอบช้ำ นางต้องสูญเสียหลายสิ่ง ทั้งชีวิตบิดา ญาติมิตร กระนั้นสวรรค์ย
