โคมเขียวเกี้ยวรัก

ไม่ได้แอบเข้ามา

ดวงหน้างดงามจิ้มลิ้ม

ริมฝีปากแดงสดชวนชิมให้ถวิลหา

เรือนร่างอรชน ยืนหนึ่งในใต้หล้า

แน่งน้อยยอดกัลยา ตัวข้าปรารถนาอยากครอบครอง

จางอี้หลงมองคนที่แกล้งสลบอย่างไม่แนบเนียน เขาอุ้มนางขึ้นก่อนพาเข้าไปส่งที่ห้องพักส่วนตัว เขาจับชีพจรนางตรวจดูอาการทั่วไป ซึ่งแน่นอนนางไม่ได้เจ็บป่วยสักนิด เลือดลมไหลเวียนดี ออกจะดีเกินไปด้วยซ้ำ โดยเฉพาะจุดแสนหวานในร่มผ้าซึ่งฉ่ำเยิ้มส่งความหวามไหวให้ชายหนุ่มคึกคัก

ดรุณีนางนี้อายุสิบสี่ปี นางเป็นสาวเต็มกาย มีความดื้อรั้น และผยอง อีกทั้งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขารู้ว่านางพยายามหาเรื่องที่จะพบเขาให้ได้ พบเพื่อสิ่งใดหากไม่ใช่คิดก่อเรื่องอาละวาด และหาทางล้มเลิกการแต่งงานระหว่างเขากับนาง

ชายหนุ่มมองใบหน้าเรียวสวยซึ่งงามหมดจดและหาผู้ใดเทียบ หลังจากที่เขาดึงผ้าปิดใบหน้านางออก พบว่าสองแก้มนั้นแดงจัด หน้าผากนางมีไอร้อน อีกทั้งกลิ่นหอมๆ จากเรือนกายนุ่มนิ่มที่ลอยเข้าจมูกเขา ทำให้จางอี้หลงต้องปกป้องนาง แต่โม่เยี่ยเยี่ย กลับเป็นแม่นางน้อยจอมแก่น และถือดีเป็นที่สุด นางแผลงฤทธิ์ไม่หยุด แต่นางฉลาดพอที่ปกปิดบางสิ่งจากสายตาผู้อื่นด้วยการกระโดดลงสู่สระน้ำ หวังให้กลิ่นปลาในสระ และโคลนกับดอกบัวกลบความฉ่ำหวานที่แตกซ่านของนางออกมา

นิ้วยาวเรียวแตะหัวคิ้วเรียวโค้งสวย ก่อนวาดช้าๆ ไปที่ขมับ เขามันเขี้ยว จึงกดน้ำหนักลงไป แต่สตรีนางนี้ยังหลับตาพริ้มราวกับไม่สนใจเขา

กระทั้งเขาเลื่อนนิ้วไปตรงปลายจมูกเชิดสวย แล้วบีบมันเบาๆ ซึ่งนางยังเล่นงิ้วเป็นองค์หญิงขี้เซาไม่เลิกรา

นิ้วชี้ของเขาจึงแตะที่ริมฝีปากสีสดแสนชุ่มชื่น แตะวนซ้ำๆ ก่อนรั้งริมฝีปากล่างอวบอิ่มลงเล็กน้อย เป็นยามนั้นที่เขาเกิดความคิดไม่งามต่อโม่เยี่ยเยี่ย หากเขาแกล้งทำเสียงเข้มถามไถ่นาง

“เจ้าจะแสร้งเล่นละครไปอีกนานหรือไม่”

โม่เยี่ยเยี่ยอยากหวีดร้อง นางกำลังถูกจางอี้หลงกระทำหยาบคาย นอกจากหวีดร้องใส่จางอี้หลงแล้ว นางยังต้องตามไปสั่งสอนพวกที่ให้ข้อมูลเท็จของบุรุษน้ำแข็ง จากนั้นก็หลอกลวงวาดภาพเขาออกมาให้นางต้องเข้าใจผิด

“เยี่ยเยี่ย...เจ้าต้องการทำสิ่งใด หากยังหลับอยู่เช่นนี้ ข้าจะให้เจ้านอนอย่างสาสมใจสักเจ็ดทิวาและราตรีดีหรือไม่”

เขาเอ่ยแล้วจึงรั้งริมฝีปากล่างนางลงอีกนิด เป็นตอนนั้นที่หญิงสาวที่แกล้งหลับใหล หมดความอดทน

หญิงสาวคำรามเสียงดัง ตามด้วยการงับนิ้วชี้ยาวๆ ของจางอี้หลงเอาไว้ แต่การงับของนางแทนที่จะทำให้เขาเจ็บปวด กลับกลายเป็นว่ายามที่ตาประสานตา ทั้งคู่ก็เหมือนถูกสายฟ้าฟาดใส่ร่าง

โม่เยี่ยเยี่ยตะลึงต่อใบหน้าของจางอี้หลง เขาสง่าผ่าเผย คิ้วกระบี่พาดเฉียง ดวงตาเรียวดุดันเปี่ยมด้วยพลังที่คุกคามนาง เหนืออื่นใดคือริมฝีปากเขาบางสวย ดูยียวนเจือร้อยยิ้มร้ายกาจเอาไว้ และหนวดเคราบางๆ ขึ้นเขียวครึ้ม ก็ขับให้เขาหล่อเหลา มัดใจผู้พบเห็นให้สยบอยู่แทบเท้า ผิดแต่ดูรวมๆ ผิวเขาขาวซีดอยู่สักหน่อย มันเหมือนคนขี้โรคที่ใครๆ กล่าวถึงนั่นแหละ

ดวงตาสีดำสนิทจดจ้องนาง และนางท้าทายเขาเช่นกัน

“ปล่อยข้า! เจ้ากระทำเช่นนี้ กับว่าที่สามีได้รึ”

โม่เยี่ยเยี่ยหวีดร้อง นางรังเกียจคำพูดจี้ใจดำของจางอี้หลง เขากล้าดีอย่างไรถึงยกตนเป็นว่าที่สามีนาง เมื่อหวีดร้องเสร็จ นางก็กัด กัดแรงๆ หวังให้นิ้วมือเขาขาด แต่ผลลัพธ์หาเป็นเช่นนั้น พอนางกัด เขาจึงตอบโต้ด้วยการซุกไซ้จมูกโด่งสวยกับซอกคอขาวผ่อง

ความรู้สึกเดิมหวานฉ่ำยังไม่ทันจะเหือดหาย ครานี้โม่เยี่ยเยี่ยจึงเคลิ้มไหว แรงที่กัดนิ้วชี้ของจางอี้หลงพลันอ่อนแรง ตามด้วยการหลุดเสียงคราง มันเป็นเสียงครางเล็กๆ แสนอัปยศ

จางอี้หลงยังไม่หยุดล่วงเกินโม่เยี่ยเยี่ย ดูเหมือนเขาจะติดใจความสาว ความงามล่มเมืองของนางเข้าแล้ว

จมูกโด่งรุกล้ำซอกคอขาวผ่อง ปลายลิ้นไล้เลียสลับกันไป ครั้นได้ยินเสียงรัญจวนใจเขาก็เหมือนได้พลังชี้นำ

ริมฝีปากบางขบเม้มลำคอระหง มือใหญ่ข้างหนึ่งนวดเฟ้นหน้าอกสวยอย่างย่ามใจ โม่เยี่ยเยี่ยไม่ได้ตอบโต้ หรือปกป้องตนเอง ร่างกายนางเตลิดไปไกล หัวใจเต้นระรัวแรง อยากให้เขากระทำแบบเดียวกันกับที่รัชทายาทปรนเปรอคณิกานางนั้น

ร่างเปลือยของหยวนเจี้ยนหยาง ขยับไหว สะโพกสอบของเขากระแทกแท่งหยกใส่กลีบบุปผาหญิงนางโลม ภาพที่โม่เยี่ยเยี่ยเห็นทั้งชวนสยิว ทั้งน่าอับอาย แต่ยามนี้เป็นนางที่อยากก่อเกิดความซาบซ่านที่เต็มเปี่ยมด้วยไฟราคะ

ภายในร่มผ้าของโม่เยี่ยเยี่ยมีน้ำเกาะพราว เตาของนางร้อน เต้าหู้ขาวอวบก็ปรารถนาอยากถูกบีบเค้น

จางอี้หลงขบเม้มลำคอนาง มือใหญ่นวดเฟ้นหน้าอกผ่านเสื้อคลุมสีดำที่โม่เยี่ยเยี่ยอำพรางตัว พอเขาเงยหน้าขึ้นจึงพบว่าใบหน้างามของหญิงสาวสะท้อนความรู้สึกหลากหลาย ทั้งสับสน กลัว แต่เขาเป็นสุภาพบุรุษพอ จึงพยายามยุติความต้องการของตนเอง มิเช่นนั้นเรื่องเกินเลยคงเกินต้านทาน

“เจ้าลอบเข้าจวนรับรองแห่งนี้เพื่อการใด” เขาเอ่ยถามโม่เยี่ยเยี่ย น้ำเสียงยังแหบพร่าอยู่มิน้อย

“ขะ ข้า...ไม่ได้แอบเข้ามา”

“คิดว่าข้าจะเชื่อรึ เยี่ยเยี่ย”

“นั่นมันก็แล้วแต่ท่าน ข้าเพียงแต่หลงเข้ามาที่นี่ แล้วถูกคนใจร้ายจับตัวไว้”

“คนใจร้ายที่เจ้ากล่าวถึง คือข้าผู้เป็นว่าที่สามีเจ้าในอนาคต”

“เหลวไหล เรื่องนั้นมันไม่มีวันเกิดขึ้น”

“เด็กน้อย อย่าพยายามทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ในเมื่อการแต่งงานของข้ากับเจ้า นับว่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งมีคนหนุนหลังอยู่ เจ้าอย่าได้คิดทัดทาน”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น เราก็ไม่ควรเป็นทองแผ่นเดียวกัน เพราะเรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง อีกอย่างท่านมีหญิงในดวงใจอยู่แล้ว เหตุใดถึงยังคิดจะตอแยสตรีสกุลโม่ หรือเพราะท่านถังแตก ต้องการให้บิดาข้าเกื้อหนุน เพื่อจะได้มีหน้ามีตาในราชสำนัก”

จางอี้หลงรู้ว่าโม่เยี่ยเยี่ยฉลาด ทั้งหัวไว แต่การที่นางคิดเช่นนี้ นับว่าหยามเกียรติเขา

“เยี่ยเยี่ย...ถึงข้าจะเลว หรือทำตัวไม่ดีบ้าง แต่การหลอกใช้ผู้อื่น ไม่เคยอยู่ในวิสัย โดยเฉพาะหากต้องอยู่ใต้ชายกระโปรงสตรี บุรุษเช่นข้ายิ่งมิอาจกระทำ”

โม่เยี่ยเยี่ยมองคุณชายน้ำแข็ง ยามนี้ใบหน้าเขาแข็งกระด้าง ดวงตาคมก็บาดลึกกรีดหัวใจนาง บุรุษผู้นี้ช่างน่าประหวั่นใจ