จางอี้หลงไม่ได้คิดดักพบโม่เยี่ยเยี่ย เขาเพียงแต่ต้องการมีเวลาส่วนตัวคุยกับนาง ดังนั้นหลังจากอีกฝ่ายไหว้พระขอพรเรียบร้อย เขาจึงปรากฏตัวและเชิญนางไปนั่งคุยกับที่สวนอันร่มรื่นของภัตราคารแห่งหนึ่ง
“มามาเหยา... ไม่ใช่สิ เยี่ยเยี่ย”
โม่เยี่ยเยี่ยไม่ได้คิดปกปิดสิ่งใด ดีเสียอีกเขาเอ่ยเช่นนี้ นางจะได้ไม่ต้องซ่อนความรู้สึกที่อึดเอาไว้
“ใต้เท้าจาง มีสิ่งใดชี้แนะสตรีแสนต่ำต้อย”
“อย่าได้กล่าวเช่นนั้น ยามนี้ข้าเป็นเพียงพ่อค้าเร่ และข้าเดินทางมาครั้งนี้ ก็เพื่ออยากว่าจ้างเยี่ยเยี่ยแสดงงิ้วสักหน่อย”
หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน นางตั้งมือรับสิ่งที่จางอี้หลงเอ่ยไม่ทันด้วยซ้ำ เขาต้องการให้นาง ‘แสดงงิ้ว’ จางอี้หลงเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร
“ข้าเป็นมามา ดูแลสตรีที่หอบุปผาโรมมังกร อย่างไรจะมีเวลาไปเล่นสนุกให้พ่อค้าเช่นท่านดูเล่น”
“ฟังให้ดี หอแห่งนั้น เจ้าไม่ควรดูแลอีกต่อไป จงปล่อยองค์ชายมูกู สานต่อกิ
