BEDİR
“Ben bakarım Bedir’e siz gidin, dinlenin.” Naz, herkesi göndermeye çabalarken gözlerimi devirdim. Altı üstü bir kolumu kullanmayacak ve zorlamayacaktım.
“Yahu, ben iyiyim. Sen de git işte. Dinlen.”
“Ben burada kalacağım.”
Beş yaşındaki çocuk bile onun kadar inatçı değildi. İstediği olmadığında bir tek süpürgesi eksik olan bir cadıya dönüşüyordu resmen.
“Ben sakat değilim.”
“Fiziksel olarak evet,” dedi Naz. “Sen beyinden sakatsın.” Beni umursamadan ve sanki buradaki asıl konu ben değilmişim gibi abime döndü.
“Ezman abi, ben kalırım. Kardelen çok korkmuştur zaten. Sen bu gece eşinin, çocuklarının yanında ol.”
Kimi hangi damarından yakalayacağını iyi bildiği için yakaladığı damarı da bırakmıyordu. “Aynısı sizler için de geçerli. Burada tek bekar olarak benim kalmam daha mantı
