BİRCE
Stres eğer kanlı canlı bir varlık olsaydı karşıma geçer, benimle beraber yedi göbeğime söverdi. Bedir'in sülaleyi de es geçmezdik diye düşünüyordum. İkisine de o kadar öfkeli ve o kadar kızgındım ki elime bir silah alıp gidip ikisinin kafasına da ben sıkmak istiyordum.
Ben kimsenin oyuncağı değildim. Bu hataya iki kez düşmüş, iki kez küllerimden doğmuş ve her seferinde sonunda yoluma bakmayı başarmıştım. Yarattığım bu kozayı bir kez daha kimsenin yıkmasına izin vermeyecektim. Boran'ın bile!
Hıçkırığım arabanın içinde yükseldi. İbre yüz elliye dayanmıştı. Ağlamamın sebebi çaresizliğimden değil tamamen öfkedendi. Beni tehdit etmeye nasıl cesaret ederlerdi? Kim olduklarını sanıyorlardı? Ben yeterince alttan aldığım, aman olay olmasın diye sustuğum için mi geliyordu bunlar başıma?
