BİRCE
Sabahın köründe gözüme vuran gün ışığı ile değil de yerinden sökülürcesine vurulan kapının sesiyle uyandım.
“Noluyo ya?” dedim aptal bir şekilde. Kapı hala vurulmaya devam ediyordu.Yataktan çıkıp dünkü kıyafetlerimi üzerime geçirdim. Merdivenleri inerken kapıdaki her kimse asla durmuyor, ısrarla vurmaya devam ediyordu.
“Birce, aç şu kapıyı!” Boran’ın sesini duymamla saatimi kontrol ederek kapıya yanaştım. Daha dokuz bile olmamıştı. Yememiş, içmemiş, uyumamış soluğu burada mı almıştı yani?
“Noluyor be? Derdin ne sabah sabah?” Kapıyı açmadan hemen önüne dikilip bağırdım.
“Açsana kızım kapıyı?”
“Ben sana gel dedim mi? Ne bittin sabah sabah kapıma?”
İnadımı en iyi Boran bilirdi. Daha önce evden kovulmuşluğu ve suratına kapının açılmadığı çok olmuştu. Bu durumlara alışık olmasına
