BİRCE
“Birce!” Boran’ın sesi yeniden yükselince ister istemez gerildim. Kalbim göğsümden çıkacakmış gibi atıyordu. Şu an, şu dakika bizi biri yakalasa kimseye derdimi anlatamazdım. Ne kendi aileme, ne Boran’ın ailesine ne de Bedir’in ailesine. İçimi kasıp kavuran öfkem nefrete bulandı. Beni zor durumda bırakmak için elinden geleni yapan adamın dışarıdaki insanları zerre umursamadığını anlamamak için aptal olmak lazımdı.
“Kocamı bu işe karıştırma,” diye fısıldadım öfkeli bir sesle. İkisinin birbirine attığı öfkeli bakışları tüm yemek boyunca fark etmiştim. Boran, Bedir’in beni sıkıştırdığını fark etse ne kapıdakileri umursardı ne de çıkacak olan kavgayı. Bedir’in de ondan farkı yok gibiydi. Hoş, ona ne oluyorsa!
“Kocanı bu kadar düşünüyorsan benim koynumda ne işin vardı?”
“Sen benden ne
