BİRCE
Acının adını beklemek koymuşlar da kimse kalkıp öyle değil dememiş. Çaresiz bir şekilde beklerken içim acıyor, kalbim bedenime birkaç beden büyük geliyordu.
Annem bir yanımda, Açelya bir yanımda ağlarken, ağlamaya bile hakkımın olmadığını düşünüyordum.
Dillere kilit vurulmuş, sözcükler idam sehpasına çıkmıştı. Dua etmekten, gözlerimizdeki yaşı tüketmekten başka hiçbir şey gelmiyordu elimizden…
Kliniğin etrafı adamlarla çevrilmiş, biz annemle hastaneye ulaştığımızda hem “Serhad hem de Meriç ameliyata alınmıştı. Açelya ağlamaktan konuşamıyordu bile. Annemin de ondan altta kalır yanı yoktu. Benimse dilimde teskin edecek hiçbir cümle öbeği barınmıyordu. Kalbimi saran vicdan tüm organlarıma nüfus etmiş gibi hissediyordum.
Bir yanım vicdanımla boğuşurken, diğer bir yandan ise isyan
