ตอนที่ 8 : เต็มใจ
1820 Words
หยุดร้ายถ้าอยากให้รัก ตอนที่ 8 : เต็มใจ
แสงแดดที่รอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันลืมตาขึ้นมา ร่างกายที่ปวดหนึบจากกิจกรรมเมื่อคืนสร้างความพึงพอใจให้ฉันไม่น้อยเลย ฉันยอมรับว่าการมีเซ็กส์ครั้งนี้มันเต็มอิ่มกว่าทุกครั้ง คนข้าง ๆ ฉันเมื่อคืนตอนนี้เขาได้หายไปสักพักแล้ว รู้ได้จากพื้นที่บนเตียงข้าง ๆ เย็นเฉียบ ฉันเหลือบตาไปเห็นกล่องบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เตียง ก็พยายามยันกายขึ้นไปหยิบมันทั้งที่แม่งโคตรเจ็บสะโพกเลย สุดท้ายฉันก็คว้าบุหรี่มาจนได้ ควันสีเทาลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งพิงหัวเตียงแล้วคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืนอยู่ ถ้าใครคาดหวังว่าฉันจะตื่นมาร้องไห้เสียใจที่เสียตัวขอบอกเลยว่าทุกคนคิดผิด! ฉันไม่ใช่นางเอกที่ถูกพระเอกพรากเวอร์จิ้นแล้วจะร้องไห้จะเป็นจะตาย ฉันจะบอกว่าฉันเต็มใจกับเซ็กส์ครั้งนี้ แม้มันจะมีข้อผิดพลาดอยู่บ้างก็ตาม ไม่สิ ผิดพลาดไปเยอะเลยล่ะ จากที่คิดว่าจะเป็นคนเสียบดันพลาดท่าโดนเอง แต่แล้วยังไงมันก็แค่เซ็กส์ แค่เราพึงพอใจในตัวของกันและกันมันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องร้องโวยวาย ฉันเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาที่มีความต้องการเหมือนกัน
“ตื่นแล้วเหรอ”
ฉันหันไปทางต้นเสียงนั้น ประตูที่เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาในสภาพที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้หลวม ๆ ถ้าเกิดฉันกระตุกมันเบา ๆ ....ทุกคนคิดว่าเราจะเจอกับอะไร?
“ยังไม่ตื่น”
พูดจบก็พ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วยักคิ้วกวน ๆ ส่งไปให้ร่างสูงหนึ่งที
“เธอไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้เลยนะ”
“คิดว่าฉันจะเป็นยังไงล่ะ”
อยากจะเดินเข้าไปหาใกล้ ๆ ให้รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ร่องรักที่เสียดสีกันแม้ยามขยับตัวเล็กน้อย ทำให้ฉันต้องยู่ปากออกมาอย่างขัดใจ
“ไม่เจ็บเหรอไง” พี่อัศวินจ้องมองมาที่ฉันอย่างสงสัยแต่ก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีขัด ๆ ของฉัน
“ขอจูบหน่อย” ฉันเอ่ยออกมาหน้าด้าน ๆ ทำไมล่ะ เซ็กส์ยังทำกันได้อันนี้แค่ขอจูบเฉย ๆ เอง
“ลุกมาสิ”
ได้ยินแบบนั้นฉันก็รู้สึกหงุดหงิดทันที พี่มันรู้ว่าฉันเจ็บแต่ก็ยังแกล้งกันแบบนี้
“เหอะ! ลุกก็ได้”
บุหรี่ถูขยี้ลงกับขอบโต๊ะ ทำไมอย่ามาทำหน้าดุนะเว้ยยย ก็หาที่ใส่ไม่ได้อะ!!
“ลุกสิ”
เสียงเร่งแบบดุ ๆ เอ่ยออกมา ฉันเลยยันกายลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก กัดปากเพื่อระงับความเจ็บ จังหวะที่เท้าแตะพื้นก็ทรุดลงทันที ฉันหลับตาปี๋เพราะรู้ได้เลยว่าต้องระบมแน่ ๆ แต่พอลืมตาขึ้นก็ทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ตัวฉันอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงแล้วในสภาพเอ่อ....เปลือยเปล่าทั้งคู่ สงสัยเมื่อกี้มือฉันเกี่ยวไปโดนผ้าเช็ดตัวพี่มันมั้ง....สาบานอันนี้ไม่ได้ตั้งใจ จริงจริ๊งงง
“ขะ..ขอบ..."
“อวดเก่ง”
คำขอบคุณจำต้องเก็บพับใส่กระเป๋าพร้อมกับแบกหน้าแหก ๆ ขอตัวเองกลับมารักษาเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ ใบหน้าฉันตอนนี้คงบึ้งตึงอยู่แน่ ๆ
“จะจูบได้ยัง พูดมากจัง.!!”
ฉันเริ่มกระแทกเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด คนยิ่งเจ็บ ๆ อยู่ยังจะมาพูดจาแบบนี้ใส่อีก นายจะโกรธแล้วนะ!!
อื้อออ!!
ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพลงปาก รสจูบที่ทำให้ฉันแทบหลอมละลาย ฉันเสพติดจูบนี้....แม้จะพยายามเป็นผู้นำหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยทำได้เลย ฉันยังคงแพ้ให้กับจูบของพี่วินเหมือนเดิม...
“จะ...กัดปากทำไม.!”
โกยอากาศเข้าเต็มปอดแล้ว ฉันก็พูดออกมาเสียงดัง มีครั้งไหนจะอ่อนโยนกันบ้าง
“ไปนอนดี ๆ ได้แล้ว”
“อืม”
พี่วินประคองฉันมานอนที่เตียงช้า ๆ ฉันก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้
“หยุดเรียนไปก่อนนะ รอให้หายดีแล้วค่อยไป”
“3 วันโทรลาให้ด้วย”
นาน ๆ ทีจะได้หยุดเรียนขอใช้โอกาสนี้ให้คุ้มหน่อยแล้วกัน นี่ฉันเปล่าหาเรื่องหยุดน้าา ฉันเจ็บอยู่จริง ๆ ทุกคนต้องเชื่อฉันนะ//ส่งสายตาวิ้ง ๆ อ้อนออดให้เห็นใจ 55555
“เหมือนนายตั้งใจจะหยุดอยู่แล้วอะ”
พี่วินเลิกคิ้วขึ้นอย่างจับผิดฉัน ทำไมพี่เขาต้องมองฉันในแง่ร้ายด้วย.....นายเสียใจ นายน้อยใจ T^T
"....."
“ไม่ต้องทำหน้าอ้อนฉัน เออเดี๋ยวโทรลาหยุดให้”
เยสเซอร์!! ฉันอมยิ้มนิด ๆ แต่ก็ต้องตีหน้าเศร้าต่อเพราะสายตาดุ ๆ ที่มองฉัน อย่าดุน้องง น้องตะเตือนไตต พี่วินใจร้ายยย // ขอกระซิบมุขนี้ไอ้ปังสอนฉันมา5555
“พี่.”
“อะไรอีก”
แหนะทำหน้าดุใส่อีกแล้ว เดี๋ยวจับปล้ำอีกรอบแม่ง!!
“ฉันไม่กินโจ๊กนะ ขอเป็นข้าวต้มกุ้งตัวโต ๆ "
“เธอสั่ง?”
อ้อนวอนนน ฉันกำลังอ้อนนนน น้ำเสียงฉันบ่งบอกแบบนั้น ดูสิทุกคนพี่วินมันใส่ร้ายฉันอีกแล้ว แงงงง
“.....”
ฉันไม่ตอบอะไรเพราะกำลังเบะปากอยู่ เห็นไอ้ปังมันเคยทำแล้วพี่เปอร์ตามใจมันอะ
“หยุดทำหน้าตาน่าเกลียดได้แล้ว”
“ชิ! ฉันจะงอนพี่จริง ๆ แล้วนะ!”
หัวอุ่นแล้วนะ!! แม่งงอุตส่าห์อ้อนดันมาว่าฉันน่าเกลียด เท่ ๆ แบบนี้มีคนเดียวในโลกเว้ย!
“ตกลงเธอจะเรียก พี่ หรือ นาย ฉัน เลือกเอาสักอย่าง”
ก่อนจะให้เรียกอะไร ฉันอยากให้พี่วินมันไปแต่งตัวก่อนดีไหม ไม่ใช่เป็นห่วงกลัวคนตรงหน้าหนาวนะ ฉันเป็นห่วงตัวเองมากกว่าเพราะฉันมันเริ่มมีอารมณ์อีกแล้ว เล่นเอากล้ามหน้าท้องมาล่อแล้วเปลือยกายตรงหน้าแบบนี้ฉันจะทนไหวเหรอ!
“พี่ไปแต่งตัวแล้วออกไปซื้อข้าวให้ฉันกินได้แล้ว!”
“ทำไมหน้าแดง ไม่สบายรึเปล่า”
มือหนายกขึ้นมาอิงหน้าผากฉัน แต่แล้วฉันก็ผลักมือพี่วินออกเพราะรู้สึกแปลก ๆ
“ฉะ...ฉันไม่เป็นไร พี่ไปเถอะ”
“อย่าดื้อ อย่าซนแล้วฉันจะรีบมา”
สั่งเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้ แต่สุดท้ายฉันก็พยักหน้ารับปาก พี่วินเดินไปแต่งตัวแล้วเดินออกจากห้อง.... ไม่ค่อยชินเลยเวลามีคนมาดูแลแบบนี้ ฉันยกมือขึ้นมาวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง จังหวะการเต้นของหัวใจที่เร็วกว่าปกติ....ฉันคงไม่ได้เป็นโรคหัวใจหรอกนะ
จุ๊บ...
ฉันลืมตาขึ้นเพราะสัมผัสเบา ๆ ตรงหน้าผาก ใบหน้าหล่อเหลาที่ออกไปทางเถื่อน ๆ กำลังส่งยิ้มให้ฉันอยู่....ยิ้มที่กว้างกว่าทุกครั้ง....ไม่ใช่การยิ้มเยาะหรือยกยิ้มมุมปากเหมือนที่ชอบทำ
“ตื่นมากินข้าวได้แล้ว”
“ฉันขอแต่งตัวก่อนได้ไหม”
“เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้”
ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปทางตู้เสื้อผ้าแล้วก็ต้องสะบัดหน้าทิ้งความฟุ้งซ่านของตัวเอง พี่วินเดินมาหยุดตรงหน้าฉันพร้อมกับยื่นเสื้อยืดสีขาวกับบ็อกเซอร์มาให้
“ให้ฉันช่วยไหม”
“มะ..ไม่เป็นไร”
อยู่ ๆ ก็รู้สึกหายใจติดขัด ฉันเริ่มทำอะไรไม่รู้เลยยกผ้าห่มขึ้นมาบังแล้วใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น
“หึ อายเป็นด้วยเหรอ”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ได้ยินทำให้ฉันต้องส่งสายตาเขียว ๆ กลับไป ปกติฉันไม่ใช่คนแบบนี้หรอก แค่แก้ผ้าตอนมีเซ็กส์ก็เห็นกันแทบทุกซอกทุกมุมแล้ว แต่พอเวลานี้ทำไมใจฉันมันไม่กล้าเลย. ความหน้าด้านมันหายไปไหนหมด
“พูดมาก ฉันหิวแล้ว”
“งั้นก็กินสิ”
พี่วินวางถาดข้าวต้มตรงหน้าฉัน ข้าวต้มกุ้งตัวโตแบบที่ฉันต้องการแต่เอ่อ...ต้นหอมที่ใส่มามันแบบ...ฮือออแม่จ๋าาเจ้านายไม่ชอบผัก ฉันเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ผักใบเขียว...พอฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็จำใจต้องกลืนน้องต้นหอมเข้าปาก อี๋....ขมง่ะT^T
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องกิน”
ได้ยินแบบนี้ฉันก็ยิ้มออกมา พอหันไปมองพี่วินก็เห็นพี่มันทำหน้าอึ้ง ๆ พี่คะ แมลงวันจะบินเข้าปากแล้วหุบปากหน่อยไหม
ฉันนั่งกินข้าวต้มอย่างอารมณ์ดี ส่วนน้องต้นหอมก็โดนเขี่ยไว้ข้าง ๆ พี่นายขอโทษที่ต้องปฏิเสธน้องต้นหอมนะคะ แต่พี่รักน้องกุ้งมากกว่า
“โตเป็นควายแล้วยังไม่กินผัก”
ฉันที่กำลังขอโทษน้องต้นหอมในใจก็หันหน้าไปทางพี่วินทันที แม่งงพูดเหมือนไอ้ปังเลย คนมันไม่ชอบบังคับให้ตายมันก็คือไม่ชอบ!!
“อิ่มแล้ว”
“งอนเหรอไง”
“เปล่า”
ฉันหยิบถาดข้าวต้มไปวางไว้บนโต๊ะข้าง ๆ แล้วก็ล้มตัวนอนต่อพร้อมกับหันหลังให้ไอ้พี่วินด้วย นี่ฉันเปล่างอนนะ เออไม่ได้งอนเลย ไม่ต้องมาง้อด้วย!
“งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ ยาวางอยู่บนโต๊ะหายงอนแล้วตื่นมากินด้วย”
"....."
ฉันยังนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง ไม่ง้อจริงดิ เห๊ยยง้อนิดหนึ่งก็ได้ แบบดีกันแค่นี้ฉันก็หายแล้ว...เงียบ....เอาจริงดิ สรุปคือไม่ง้อฉันจริงเหรอ....ฉันค่อย ๆ พลิกตัวกลับมาหาพี่วิน ก็เห็นว่าร่างสูงกำลังยืนยิ้มอยู่ ยิ้มมุมปากที่เหมือนผู้ชนะ....ฉันเสียรู้ให้พี่วินอีกแล้ว!! พอเห็นแบบนี้ฉันก็พลิกตัวนอนหันหลังให้เหมือนเดิม
“พี่ไปเรียนแล้วนะ. หายไว ๆ รู้ไหม”
เสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูฉันไม่รู้ว่าพี่วินทำหน้ายังไงเพราะตัวเองกำลังหลับตาอยู่
“จะรีบกลับมาง้อนะ.”
จุ๊บ...
อีกแล้ว...สัมผัสแบบนี้อีกแล้ว แต่รอบนี้เป็นตรงแก้มของฉันเอง เสียงปิดประตูทำให้ฉันรู้ว่าพี่วินได้ออกไปแล้ว....ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วอมยิ้มกับตัวเอง บางทีการได้ถูกใครสักคนดูแลบ้างมันก็ไม่เลวนะ....
- Writer
