รถยนต์ยี่ห้อตะวันตกแล่นไปตามทางลูกรัง เมื่อคืนฝนตกผิดฤดู ถนนที่ไม่ได้ดีมากอยู่แล้วจึงเป็นหลุมเป็นบ่อมากขึ้น รถที่ไม่เหมาะกับการวิ่งในถนนแบบนี้จึงโยกเยกไปมา ทำเอาคนที่อยู่ด้านในหยิบยาดมยาหม่องขึ้นจ่อจมูกไม่ขาดสาย
“คุณหญิงป้าคะ”
“แม่บอกว่าอย่างไรหนูพราวฟ้า” แม้จะเวียนหัวแทบตาย แต่คุณหญิงแจ่มจันทร์กลับไม่ยอมปล่อยผ่านคำเรียกขานที่ไม่รื่นหูของว่าที่ลูกสะใภ้
“เอ่อ ค่ะ คุณแม่ ไหวหรือไม่คะ ให้ลุงยอดหยุดรถก่อนดีกว่านะคะ”
“แม่ไม่เป็นไร หนูพราวฟ้านั่นแหละ ไหวหรือไม่จ๊ะ แม่พาหนูมาลำบากหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ” เธอก้มหน้างุด ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ “ฟ้าแค่เป็นห่วงคุณแม่”
“โถ แสนดีเหลือเกิน” แจ่มจันทร์ปลาบปลื้มจนหน้าบาน เลือกไม่ผิดจริง ๆ ผู้หญิงที่สวยและเพรียบพร้อมด้วยฐานะทางสังคม และมารยาทอ่อนหวานแบบนี้แหละที่เหมาะกับศิลา
ไม่ใช่แม่หนูจี๊ดอะไรนั่น
“ใกล้ถึงแล้วครับคุณหญิง คุณพราวฟ้า”
“งั้นหรือ ขับเร็วหน่อยก
