วันต่อมา
โรงอาหาร
“ฟองมึงไลฟ์วันไหน กูลืมแล้วนะเนี่ย” นุ่นเอ่ยถามออกมา
“ถ้ามึงลืมแล้วมึงถามกูได้ไงอะ” ฟองก็ช่างยอกย้อนเสียเหลือเกิน นุ่นมันหมายถึงตอนแรกมันลืมไปแล้ว พอนึกขึ้นได้ก็ถามไรงี้
“กูนึกได้ก็ถามไง เดี๋ยวเอาตะเกียบจิ้มตาแม่ง” นุ่นทำท่าจะเอาตะเกียบจิ้มตาฟอง ฟองก็ไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด เธอยังคงหัวเราะร่วนตามประสา
“เสื้อผ้ามาส่งวันเสาร์ เดี๋ยวดูวันอีกทีว่าไลฟ์วันไหน” ฟองตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองต่อไป
“แล้วพวกอุปกรณ์แพ็กนี่มึงซื้อยัง”
“เออ ลืมเลย” พอได้ยินมีนถามแบบนั้นฟองก็เบิกตาโตด้วยความตกใจ สีหน้านี่บ่งบอกชัดเจนเลยว่าลืมจริง ๆ ก็อย่างว่า… ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะไลฟ์ ก็ต้องมีลืมกันบ้าง
วันนี้เป็นวันของผมพอดี เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพาไปซื้อเลยดีกว่า เมื่อเช้าผมก็เป็นคนไปรับฟองมาเรียน ตอนแรกก็เกร็ง ๆ เพราะเมื่อวานดันออกอาการมากไปหน่อย เรื่องที่ไปบอก
