ผมเดินวนรอบห้องนอนของตัวเอง ในหัวมีคำถามที่ต้องการคำตอบ หากไม่ได้รับคำตอบก็คงจะนอนไม่หลับแน่ ๆ นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน คนที่จะเฉลยคำตอบให้ผมได้น่าจะยังไม่หลับ รายนั้นก็นอนดึกใช่เล่น
สมาร์ตโฟนในมือแสดงหน้าจอการโทร เบอร์โทรล่าสุดที่ผมกดต่อสายออกไปหลายต่อหลายครั้ง แต่สัญญาณเรียกยังไม่ทันดังผมก็กดวงกลมสีแดงไปเสียก่อน
“โทรหานี่ผิดปกติเปล่าวะ” ผมถามตัวเองรอบที่ร้อยก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ หากไม่เคยมีอะไรกันคงต่อสายออกไปได้อย่างไม่ต้องกังวลอะไร
เอาวะ โทรก็โทร ก็อยากรู้นี่หว่า
-ตุ๊กตาผี-
ผมดูชื่อหน้าจอที่ขึ้นโชว์พร้อม ๆ กับรูปเจ้าของเบอร์ที่ผมกำลังต่อสายหา เผลอหลุดยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น ตุ๊กตาผีชื่อนี้ไม่ได้เพิ่งตั้ง ตั้งแบบนี้ตั้งแต่ที่ฟองมีโทรศัพท์ใช้นั่นแหละ แต่วันนี้กลับยิ้มโดยที่ไม่ทราบถึงสาเหตุ
[โทรมาไม วันนี้ไม่ใช่วันของมึงนะ] ปลายสายเสียงยังคงเป็นปกปติ ไม่ได้แสดงถึ
