เกินเพื่อน : EP4
1100 Words
CHAPTER 2
ผมขับรถมาจอดที่คอนโดของฟอง มารับคุณเขาไปมหาวิทยาลัย เมื่อวานก็ไปรับมาจากบ้าน มาส่งที่คอนโด ผมไม่น่าทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี เสนอตัวเองเข้ามารับส่งฟองเลย ขนาดว่าวันนี้เป็นวันแรกที่เปิดเทอม ผมก็ขี้เกียจมารับมันแล้วอะ
แล้วไม่ใช่รับแค่วันสองวันเสียหน่อย โน่น ปาไปเป็นเดือนโน่น รถก็หรู ประกันก็บริษัทดัง ซ่อมนานจังวะ คุณพ่อของฟองก็ดันถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะลูกสาวของตัวเองจะได้ปลอดภัยแน่นอน เป็นเดือนแบบนี้คนที่มันคิดทำร้ายฟองก็อาจจะไม่มายุ่งแล้ว
คิดไปได้นะคุณพ่อ!
ผมนั่งมองไปทางประตูเข้าออกตึกที่ฟองอยู่ ไร้วี่แววของไอ้จอมแสบจะโผล่หัวออกมา โทรเร่งผมยิก ๆ แต่ตัวเองกลับช้าซะงั้น
-ตุ๊กตาผี-
ผมเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาฟอง สายเกือบตัดเธอถึงได้รับขึ้นมา
[ว่าไง]
“กูมารอเกือบชั่วโมงแล้ว เมื่อไหร่มึงจะออกมาครับคุณนาย” ผมก็พูดไปงั้นแหละ ผมเพิ่งจะมาจอดแค่ไม่กี่นาที
[กูอยู่ร้านสะดวกซื้อ มาซื้อแซนด์วิชตอบแทนมึงเนี่ย ปากแบบนี้กูให้หมาดีกว่า]
“ช้าก่อนเพื่อนรัก สำหรับมึงสามชั่วโมงกูก็รอได้” บ่นนิดบ่นหน่อย แม่งจะเอาแซนด์วิชให้หมาเลย ผมก็หิวอยู่เหมือนกันนะ
[สะตอ!] ฟองพูดจบก็กดตัดสายไป
ผมมองไปทางร้านสะดวกซื้อ คอยมองว่าไอ้คนที่ผมมารับนี่มันจะเดินออกมาตอนไหน ผ่านไปไม่กี่นาที คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาก็เดินออกมา กระเป๋าใบโปรดสะพายข้าง ในมือก็มีของกินอยู่ ข้างหนึ่งเป็นโจ๊กคัพ อีกข้างเป็นแก้วน้ำ และที่ข้อมือก็มีถุงคล้องอยู่ ถุงดูตุง ๆ นี่มันไปเรียนหรือไปเที่ยวต่างจังหวัด ถึงต้องตุนของกินระหว่างเดินทาง
“ฟอง!” กำลังมองเจ้าของชื่ออยู่เพลิน ๆ ร่างของฟองก็ล้มลงที่พื้น ไอ้คนที่ชนมันพูดอะไรก็ไม่รู้ใส่หน้าฟอง แล้วรีบวิ่งหนีไป
ผมรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปหา ผมคิดว่ามันตั้งใจแน่นอน มันเดินลิ่ว ๆ ตรงเข้าไปชนฟองจนล้ม และตอนที่มันพูดใส่หน้าฟองก็ดูใส่อารมณ์ ไม่น่าเป็นการขอโทษแน่ ๆ อะ
แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น… ฟองลุกขึ้น โยนข้าวของลงที่พื้นแล้ววิ่งตาม พอได้เข้าไปใกล้ ๆ ฟองก็ถกกระโปรงแล้วกระโดดถีบไอ้เวรนั่น
ฟอง… มึงมันนักสู้!
ทั้งฟองทั้งผู้ชายคนนั้นต่างล้มลง ไอ้นั่นมันตั้งตัวได้ก่อน มันหันมาชี้หน้าฟองอย่างเอาเรื่องแล้วรีบวิ่งหนีออกไป
“หยุด มึงหยุด” ผมยังคงวิ่งตาม จนอีกนิดก็จะถึงตัวมัน เลยเอื้อมมือไปคว้าเสื้อมันไว้ มันเลยหันมาสะบัดตัวให้มือผมหลุดออกจากเสื้อของมัน แล้วยกขาขึ้นถีบเข้าที่ท้องผมเต็ม ๆ
มันอาศัยจังหวะที่ผมล้มลง รีบเผ่นออกไปทันที ผมเห็นว่าคงวิ่งตามไม่ทันแล้ว ก็เลยเดินกลับมาหาฟอง มีผู้คนที่อยู่แถวนั้นเอาผ้ามาเช็ดเนื้อตัวให้ฟอง ข้าวของที่พื้นนี่เละเทะเชียว กระเป๋าของมันก็เละไปด้วย
“มาร์ช กระเป๋ากูเลอะหมดเลย” เออ ตอนโยนมึงไม่คิด ทั้งโจ๊กทั้งน้ำรวมกันอยู่ที่กระเป๋าหมด ขนาดไม่ใช่ของผม ผมยังเสียดายเลย
“พี่ว่าขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ดีกว่า เสื้อเลอะแบบนี้คงไปเรียนไม่ได้หรอก” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
“ค่ะพี่ ขอบคุณมากนะคะ” ฟองยกมือไหว้พี่คนนั้น และคนอื่น ๆ ที่เข้ามาช่วยฟองเก็บของ
“ยังพอมีเวลา รีบไปเปลี่ยนเลย” ผมจับแขนฟองไว้แล้วเอ่ยออกมา ก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้า
ฟองพาผมขึ้นมาบนห้อง พวกเพื่อน ๆ ทั้งชายและหญิง ก็เคยมาที่นี่กันทั้งนั้น ฟองพักอยู่ชั้นที่ค่าห้องนั้นค่อนข้างแพง ห้องมีเนื้อที่กว้างขวาง ขนาดว่ามีแค่ห้องนอนห้องเดียว แต่เนื้อที่โดยรวมก็เกือบเท่าคอนโดของผมและน้องสาว ที่มีห้องนอนถึง 2 ห้อง
“มึงมีศัตรูที่ไหนอะฟองกูถามจริง กูว่ามันตั้งใจนะเมื่อกี้” ผมนั่งลงที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหาร ถามด้วยความสงสัย แบบนี้ต้องมีศัตรูแน่นอนอะ
“กูรู้ว่ามันตั้งใจ ขนาดกูเอี้ยวตัวหลบ มันยังชนกูจนกระเด็น แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นใคร ทำไปทำไม” ฟองตอบกลับมา
“แล้วมันพูดอะไรกับมึง”
“มันบอกว่าเลิกยุ่งกับผัวคนอื่นซะ อีเมียน้อย”
“ฮะ! มึงไปแย่งผัวคนอื่นเหรอ”
“บ้าเหรอมาร์ช กูไม่เคยยุ่งกับผัวใครทั้งนั้นอะ กูก็ยังงงว่ามันพูดออกมาได้ไง” ฟองตอบกลับแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน ผมเลยเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งเข้าไลน์กลุ่ม เล่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่ให้เพื่อน ๆ ได้รับรู้
“คุยกับใครอะ เมียเหรอ” เสียงของฟองดังขึ้นมา ผมเลยเงยหน้าขึ้นแล้วหันหน้าจอให้มันดูว่าเป็นไลน์กลุ่ม
“กูไม่มีหรอกเมียอะ ไม่คิดจะมีด้วย”
“เหรออออ แล้วที่มึงเลี้ยวเข้าโรงแรมล่ะ” เวลาที่กลับจากผับ ก็มีบ้างที่ฟองเห็นว่าผมพาสาวออกจากผับมาด้วย เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
“วันไนต์สแตนด์ไง มึงสนใจมาวันไนต์สแตนด์กับกูปะ กูขออย่างเดียวคือมึงอย่ามาหลงรักกู”
“โทษนะ มึงคิดว่าหน้าอย่างมึงคือสเป็กกูจริงดิ” ฟองเลิกคิ้วขึ้นถาม ท่าทางแม่งโคตรกวน
“ก็บอกไว้ เผื่อมึงสนใจ” ผมก็แกล้งพูดไปงั้นแหละ รู้ ๆ กันอยู่ว่าไม่กินกันเอง แม้จะเป็นความสัมพันธ์แค่ข้ามคืนก็เถอะ
พวกเราพากันมาที่มหาวิทยาลัย ไม่ทันได้นั่งจับกลุ่มสุมหัวกับเพื่อน ทั้งผมและฟองต่างก็ต้องรีบวิ่งไปที่ตึกคณะของตัวเอง…
- Writer
