เกินเพื่อน : EP3
1583 Words
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พ่อแม่ของฟอง ท่านทั้งสองนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกคุณพ่อสีหน้าบึ้งตึง ส่วนคุณแม่สีหน้าแสดงออกชัดเจนว่าเป็นห่วงลูกสาว
“ไปสร้างเรื่องกับใครไว้ เขาถึงได้มาเล่นงานแกหน้าผับแบบนั้น” คุณพ่อเอ่ยถามเสียงเข้ม ลูกน้องของท่านที่ยืนอยู่ภายในห้องยังมองหน้ากันแบบเลิ่กลั่ก คงจะนึกแปลกใจว่าทำไมท่านถึงดุลูกสาวตัวเอง
พ่อของฟองทำธุรกิจสินเชื่อ ดอกเบี้ยตามกฎหมายกำหนด แต่ก็มีคนที่ไม่สามารถกู้ในระบบได้ ก็มักจะมาขอกู้ส่วนตัว ดอกเบี้ยก็จะสูงขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้มากนักหรอก และท่านไม่ได้ใจร้ายถึงกับส่งใครไปทำร้ายเวลาที่ผิดนัดชำระ แต่ท่านจะไปทวงด้วยตัวเอง ด้วยรูปร่างที่กำยำ ใบหน้าคมเข้ม ทั้งดูหล่อและดุดันในเวลาเดียวกัน แล้วไหนจะหน้าดุ ๆ ของลูกน้องที่ตามไปด้วย ลูกหนี้ก็เกิดความเกรงกลัวหรือเกรงใจขึ้นมา ก็จะทยอยชำระ ถึงอย่างนั้นก็มีนะพวกที่เบี้ยวไปเลย ท่านก็ไม่ว่าอะไรเพียงแต่… อย่าหวังว่าคนนั้นรวมถึงคนในครอบครัวของคนนั้นจะมากู้กับท่านได้อีก
พ่อผมก็เป็นเพื่อนสนิทกับคุณพ่อของฟอง พ่อผมก็หุ้นบริษัทสินเชื่อนี้ด้วย พ่อของนุ่นก็ด้วย แต่คนที่ถือหุ้นใหญ่สุดก็คือคุณพ่อของฟองนั่นเอง
“ฟองไม่มีศัตรูสักคนนะพ่อ” ฟองมองพ่อตัวเองด้วยสายตาตัดพ้อ
“นิสัยแบบแกน่ะเหรอที่จะไม่มีศัตรู”
“นิสัยแบบฟองเป็นยังไงพ่อ ไหนพ่อบอกข้อเสียของฟองหน่อย” ฟองลุกขึ้นยืน ท่าทางขึงขังไม่ยอมพ่อตัวเอง ผมเลยจับข้อมือเล็กไว้แล้วดึงให้นั่งลงเหมือนเดิม
“ก็นี่ไง ข้อเสียของแก ทำตัวแย่ ๆ แบบนี้ไง ถึงได้มีแต่ศัตรู” เสียงเข้มตวาดลั่น ผมนั่งอยู่ยังสะดุ้ง และยังรู้สึกน้อยใจแทนฟอง แล้วแบบนี้เจ้าตัวจะน้อยใจขนาดไหน
“ฟองไม่เคยมีศัตรูนะครับ” ไม่รู้ว่าผมควรจะเข้าไปยุ่งเรื่องครอบครัวหรือเปล่า แต่คิดว่านั่งเงียบอยู่เฉย ๆ คงอึดอัดใจเหมือนกัน รู้อยู่แก่ใจว่าฟองมันไม่ได้แย่ถึงขั้นจะมีศัตรูตามมาทำร้ายแบบนี้
“เงียบไปเลยนะเจ้ามาร์ช อยู่ใกล้ฟองมาก ระวังจะนิสัยแบบฟอง”
“คุณนั่นแหละที่นิสัยไม่ดี” คุณแม่มองค้อนใส่คุณพ่อ สีหน้าของท่านบ่งบอกถึงความไม่พอใจ การกระทำของคุณแม่ทำให้คุณพ่อมีท่าทางที่เปลี่ยนไป
“อะไรล่ะคุณ ผมยังไม่ทันทำอะไรเลย” น้ำเสียงของชายวัยกลางคนอ่อนหวานขึ้นมาทันที ผิดกับเวลาที่พูดกับคนอื่น ขนาดลูก ๆ ของท่าน ท่านยังพูดเสียงดุเลย
แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่ากลัวเมีย…
ผมนี่ไม่คิดจะมีแฟน มีเมีย เป็นตัวเป็นตนเลย เพราะกลัวว่าจะต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจเมียแบบนี้แหละ
“จะบอกว่าไม่ทำได้ยังไงคะ คุณเรียกลูกมาดุ ทั้งที่ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเจ้าฟองเป็นฝ่ายเสียหาย คุณนี่ยิ่งแก่ยิ่งพูดไม่ค่อยรู้เรื่องนะคะ” คุณแม่ชักสีหน้าใส่คุณพ่อ ก่อนที่ท่านจะลุกหนีแล้วเดินมานั่งข้างฟอง
“คุณอย่าดุผมต่อหน้าลูก ต่อหน้าเจ้ามาร์ชสิ ผมอายเขา”
“จะอายอะไรคะ มาร์ชนี่ก็ลูกชายเพื่อนคุณนะ”
“ก็นี่แหละที่ผมอาย” คุณพ่อตอบกลับคุณแม่ แล้วหันหน้ามาหาผม “เจ้ามาร์ช เราอย่าไปเล่าให้พ่อเราฟังล่ะ”
กลัวเพื่อนล้อสินะ
“ครับ ไม่เล่าครับ”
“พี่ลมส่งคลิปมาเหรอคะ” ฟองถามคุณแม่ขึ้นมา
“ใช่ลูก ลมส่งคลิปมาให้แฟรงค์ แฟรงค์ก็เลยเอามาให้พ่อกับแม่ดู”
พี่แฟรงค์คือพี่ชายแท้ ๆ ของฟอง ก็เป็นเพื่อนสนิทกับพี่ลมนั่นแหละครับ แต่พี่แฟรงค์เขาดูกิจการของครอบครัวและเขาก็แต่งงานแล้ว ก็เลยไม่เข้าร่วมทีม
วินโซนด้วย
“อ๋อ” ฟองพยักหน้าลงเล็กน้อย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่แฟรงค์จะพาไปแจ้งความนะลูก ถ้าใครเขาห้ามเพราะห่วงชื่อเสียงบ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเอง หนูไม่ต้องฟังนะฟอง ไปแจ้งความเลย เดี๋ยวแม่โทรบอกคุณลุงไว้ให้” ประโยคแรกก็พูดอ่อนโยน แต่พอพูดเรื่องชื่อเสียง คุณแม่ก็เสียงเข้มพร้อมทั้งปรายตามองไปทางคุณพ่อ
“ก็ผมกลัวว่าฟองเป็นฝ่ายผิดนี่นา ถ้าฟองไปก่อเรื่องไว้แล้วโดนเขามาเอาคืนแบบนี้ ผมอายเขาตายเลย” คุณพ่ออธิบายถึงเหตุผล ผมก็เข้าใจท่าน แม้ว่าผมจะยังคงเข้าข้างฟองก็ตาม
“อาย? เอะอะก็อาย อะไรก็อาย คุณนึกถึงความรู้สึกของลูกก่อนไหม พูดกับคุณแล้วฉันหงุดหงิด คืนนี้ฉันนอนห้องฟองนะ”
“คุณ!” คุณพ่อเบิกตาโตด้วยความตกใจที่คุณแม่จะหนีมานอนห้องอื่น
“แม่คะแล้วเรื่องรถ” ฟองถามแม่ถึงเรื่องรถ คิดถูกแล้วแหละที่ถามกับคุณแม่
“คันของฟองเดี๋ยวแม่จัดการให้ ตอนนี้ก็เอาคันอื่นไปใช้ก่อนเลยลูก”
“ไม่ได้ ๆ เรื่องนี้ผมให้ไม่ได้ ก็อย่างที่บอกว่ายังไม่รู้ว่าใครทำฟอง ให้ฟองเอารถไปใช้อีกยิ่งอันตราย” คุณพ่อค้านทันที น้ำเสียงของท่านดูจริงจัง ซึ่งครั้งนี้น่าจะไม่ยอมคุณแม่แน่ ๆ
“คุณห่วงรถ หรือห่วงลูกคะ”
“ผมก็ห่วงเจ้าฟองนี่แหละ ที่เรียกว่าถามว่ามีปัญหากับใครก็เพื่อจะเคลียร์ให้ คนเราไม่เคยมีปัญหากันแล้วมาแกล้งกันมันแปลก จะว่าเป็นมิจฉาชีพก็ไม่น่าใช่ รถของพวกมันก็ไม่ใช่ถูก ๆ หลังจากนี้ถ้าฟองเอารถไปใช้ผมก็กลัวว่าจะอันตรายมากกว่าเดิม รอให้ผมรู้ตัวก่อนว่าใครทำ” ที่คุณพ่อพูดมาก็มีเหตุผล ถ้าเล่นงานกันหนักกว่านี้ อาจจะอันตรายถึงชีวิตก็ได้
“แต่ฟองจะเปิดเทอมแล้วนะคะพ่อ”
“เดี๋ยวพ่อให้คนไปรับไปส่ง” คุณพ่อมองไปทางลูกน้องของตัวเอง
“ไม่เอาอะพ่อ รู้สึกเหมือนถูกคุมเลย” ฟองส่ายหน้ารัว ๆ ก็อย่างว่า ฟองมีอิสระมาโดยตลอด จะไปไหนก็ไป จะทำอะไรก็ทำเลย แต่ถ้ามีคนคอยรับส่งแบบนี้คงรู้สึกไม่ดีแน่ ๆ
“เอางี้ไหมครับ ตอนนี้ฟองก็อยู่บ้านไปก่อน พอเปิดเทอมเดี๋ยวผมรับส่งที่คอนโดเอง” ผมเสนอขึ้นมา คราวนี้ฟองยิ้มแฉ่งแล้วพยักหน้าหงึก ๆ ไปกับผมย่อมดีกว่าลูกน้องของพ่อแน่นอน
“เกรงใจน่ะมาร์ช” คุณพ่อตอบกลับมา สีหน้าของท่านก็ดูเหมือนไม่ค่อยแน่ใจว่าจะเอาอย่างไรดี
“ก็ถ้าพ่อเกรงใจมาร์ช พ่อก็รีบซ่อมรถให้ฟองสิคะ ฟองจะได้ขับรถของตัวเอง”
“ยังจะกล้าขับอีกเหรอ” คุณพ่อเลิกคิ้วขึ้นถาม ฟองเลยลุกจากโซฟาแล้วไปนั่งเบียดกับคุณพ่อ กอดท่านแล้วส่งสายตาออดอ้อนไปให้
“ฟองไม่ใช่คนขับรถเร็วอยู่แล้วค่ะพ่อ ยังไงก็คงไม่ถึงชีวิตหรอก รถมีถุงลมนิรภัยด้วย หน้าฟองไม่เละหรอก และอีกอย่างพอแจ้งความแล้วก็คงไม่กล้ามาเล่นงานฟองแล้วค่ะพ่อ”
“ลูกโตแล้ว ลูกต้องรู้อยู่แล้วค่ะคุณว่ารับมือได้ไหวแค่ไหน ถ้าฟองรับมือไม่ไหวก็คงมาบอกเราเองค่ะคุณ” คุณแม่ก็ช่วยฟองพูดกับคุณพ่อ
“เฮ้อ เล่นอ้อนทั้งแม่ทั้งลูก คนเป็นพ่อก็ต้องยอมสิเนี่ย”
“เย่ ขอบคุณค่ะพ่อ” ฟองหอมแก้มคุณพ่อไปฟอดใหญ่แล้วซบลงที่อกของท่าน เธอมองมาที่ผมแล้วยักคิ้วให้
ผมก็ไม่น่าเสนออะไรแบบนั้นเลย อยากให้ฟองมีอิสระ แต่ลืมนึกว่าตัวผมเองนี่แหละที่จะขาดอิสระ ต้องมาคอยรับส่งไปเรียน ทั้งที่ปกติผมจะตื่นสายหน่อยแล้วค่อยรีบซิ่งไปเรียน พอต้องมารับฟองด้วยคงต้องตื่นเช้า ไม่งั้นมันโทรจิกผมตายเลย
“ขอบคุณนะมาร์ช” ฟองเดินออกมาส่งผมที่รถ พอมันพูดกับผมเพราะ ๆ ดี ๆ แล้วขนลุกวุ้ย
“เออ แต่ไปไหนมาไหนกับกูก็อย่ามาหวั่นไหวกับกูก็แล้วกัน” ผมก็พูดกวนตีนฟองไปงั้น ไม่อยากให้มันพูดเพราะ ๆ ผมไม่ชินกับอะไรแบบนี้ ให้ฟองแว้ด ๆ เหมือนเดิมดีกว่า
“ช่างกล้าพูด” ฟองกลอกตาไปมาแล้วเดินหนีเข้าไปบ้าน ผมก็ขับกลับมาที่บ้านไอ้ไฟ มีห้องอยู่ที่นี่ก็นอนที่นี่ ที่จริงก็มีคอนโด แต่อยู่ร่วมกับมีน ผมก็ให้น้องอยู่คนเดียว ทั้งผมและมีนจะได้มีอิสระ
“เป็นไงบ้างวะ” ปลาเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อผมเดินเข้าไปในบ้าน พวกเพื่อน ๆ พี่ ๆ อยู่กันครบ
ผมก็เลยเล่าให้พวกเขาฟังตั้งแต่ต้นจนจบ รวมถึงเรื่องที่ต้องรับส่งฟองไปเรียนด้วย พวกนี้ก็แทนที่มันจะเห็นใจ แต่มันเสือกหัวเราะเยาะผม สมน้ำหน้าผม ที่ต้องมีฟองเข้ามา ไม่อิสระเหมือนเมื่อก่อน…
- Writer
