อัญญานอนนิ่งเงียบอยู่ข้างๆเขา น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวท่ามกลางความเงียบภายในห้องนอนที่มีอีกคนหลับไปแล้ว เธอกำลังเจ็บทั้งกายและใจที่ถูกเขามองเป็นแค่นางบำเรอทั้งที่เธอมีค่ามีเกียรติมากกว่านั้น
เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนทั้งน้ำตา ร่างบางที่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้นเดินหอบร่างกายที่บอบช้ำไปยังห้องน้ำที่เพิ่งจะเคยได้ย่างกรายเข้าไปเป็นครั้งแรก
"อดทนนะ ทุกคนจะได้สบาย"
หญิงสาวหยุดพักตรงห้องแต่งตัวที่อยู่ก่อนถึงห้องน้ำ เธอพูดกับตัวเองตรงหน้ากระจกบานใหญ่สายตามองเรือนร่างที่มีแต่รอยแดงจากบทรักที่ไม่ได้เกิดจากรักบนเตียงนั้น
อัญญาเอามือแตะตรงรอยแดงนั้นอย่างแผ่วเบาแต่มันกลับเจ็บสะเทือนไปทั้งตัว เธอร้องไห้ทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง เสียงสะอื้นร่ำไห้ดังออกมาจากใจอันบอบบางของหญิงสาวอย่างไม่อาจจะกักเก็บเอาไว้ได้อีกแล้ว
เธอไม่รู้ว่าร้องไห้อยู่นานแค่ไหน ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาถึงได้เข้าไปชำระล้างร
