ห่วงรัก วิวาห์ร้าย

​"จะเรียนต่อ เอาอะไรมาคิด โง่ๆอย่างแกจะเรียน" พรพัฒน์สะบัดหน้าใส่อัญญาผู้มีศักดิ์เป็นหลานสาวอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเรื่องที่เด็กตรงหน้าเข้ามาขอมันดูมากเกินไปแค่เขาอุปการะเด็กคนนี้เอาไว้ก็ดีเหลือเกินแล้ว ไม่เอาไปส่งสถานเด็กกำพร้าก็บุญโขยังจะมาขอแบ่งเงินเอาไปใช้มันดูจะมากไปแล้ว "แค่มอหกก็มากพอแล้ว ไม่พอใจแกก็ไปตามพ่อสารเลวของแกมาส่งเสีย ออกไปได้แล้วฉันจะพักผ่อน" เจ้าสัวประชัยร่อนใบเกรดที่มีแต่เลขเกือบจะสี่ทุกตัวของเด็กสาวลงพื้น ก่อนจะโบกไม้โบกมื้อให้ทุกคนออกไป เขาเกลียดเด็กคนนี้เพราะมันคือตัวกาลกิณีของบ้านพอเกิดมาลูกชายคนเล็กอันเป็นลูกสุดที่รักของเขาก็หายหน้าหนีไปและครั้นจะให้มาผลาญเงินที่แทบจะไม่พอใช้แล้วในบ้านหลังนี้เขายิ่งยอมไม่ได้เข้าไปใหญ่ "ไม่เจียมตัว" เยาวดาผู้เป็นสะใภ้ใหญ่และสะใภ้เดียวของบ้านและมีศักดิ์เป็นป้าสะใภ้ของเด็กสาว เข้ามาโอบไหล่ปกป้องเด็กสาวทำดีให้ทุกคนเห็นโดยเฉพาะเจ้าสัวประชัยแต่ปากกำลังพร่ำพูดเสียดแทงจิตเด็กสาวอยู่ข้างๆหู อาการของป้าสะใภ้ที่ไม่ชอบหลานคนนี้มีให้เห็นอยู่แทบทุกวันเพราะไม่มีใครดีไปกว่าลูกของเธอทั้งสามคน "แค่โรงเรียนเก่าทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆอีกแล้วเหรอ น่าเบื่อจริงๆเลยอัญญา" พนักงานร้านสะดวกซื้อกำลังยืนบ่นตัวเองระหว่างที่ต้องเดินกลับเพราะเลิกงานดึกจนไม่มีรถกลับเข้าบ้านโชคยังดีที่บ้านหลังใหญ่ที่ใช้อาศัยอยู่ไม่ไกล แต่โชคร้ายนิดๆที่ดันไปนึกถึงอดีตเมื่อสี่ปีมาแล้วที่คอยเสียดแทงจิตใจภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนี่มาตลอด อัญญาสลัดความคิดทิ้งแล้วรีบเดินต่อ เพราะไม่ใช่แค่ความมืดรอบตัวที่น่ากลัวแต่ยังมีเมฆฝนลอยครึ้มทำท่าจะหล่นลงมาสมทบด้วยอีก เธอต้องรีบไปก่อนที่จะตัวเปียกเข้าบ้านแล้วโดนดุเหมือนคราวก่อนเพราะทำพื้นบ้านสกปรกทั้งที่พื้นที่ส่วนมากของบ้านเธอก็เป็นคนทำความสะอาด "มาถึงก็เปิดไฟ เธอไม่คิดจะประหยัดหรือไง แกก็รู้อยู่บ้านนี้มีค่าใช้จ่ายเยอะแค่ไหน" เยาวดาที่จ้องจะจับผิดหลานสาวนอกไส้ตัวดีของเธอในเวลาค่ำคืนรีบออกมาจากมุมมืดเมื่อคนที่เพิ่งจะกลับเข้ามาเปิดไฟในบ้านใช้ แต่ก็จริงสี่ปีมานี้บ้านหลังนี้ต้องประหยัดเพิ่มขึ้นทุกวันเพราะเศรษฐกิจไม่ดี กิจการมากมายของพ่อสามีเธอก็เจ๊งไปหลายอย่าง "ขอโทษค่ะคุณเยาวดา" หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษ และรอให้ป้าสะใภ้ของเธอที่เธอไม่เคยได้มีสิทธิ์เรียกป้าเดินเข้าบ้าน ส่วนเธอรีบไปหาไฟฉายและปิดไฟทุกดวงที่ทำให้คุณเยาวดาไม่พอใจลงเสีย เธอทำทุกอย่างภายใต้ใบหน้านิ่งๆที่ไม่มีใครเดาได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่