Bu sözü öyle canımı yaktı ki, gözlerime bakınca beni hatırlar sandım. Ama saçmaladım, ilaçların etkisindeydi. İlaçların etkisi azalınca elbette beni hatırlayacak. İkizlerimizi soracak… Sesini duydum, gözlerine yeniden bakabildim en azından. Bu bile bana bir ömür yeter.
Asya Nur’un sesini duyunca ağladığımı fark ettim. Yeliz’i yatağa koyarken gözyaşlarımı aceleyle sildim.
Asya Nur Yeliz’e sarılarak ağlarken yüreğim dağlandı. Öyle bir iç çekiş, öyle bir yakarıştı ki, Yeliz’i kaybettiğimizi sandığımız da Asya Nur bu kadar ağlamadı. Bayıldı, ilaçlarla teskin edildi. Ama şimdi bir yıllık hasretle içi dışına çıka çıka ağlıyordu.
“Güzelim benim, canım benim…” dedi ağlaması durunca.
Yeliz aynı mekanik sesle ve donuk bakışlarla “Kimsin sen?” diye Asya Nur’a sordu.
“Ablanım, ben senin ablanım
