Set My Heart ดวงใจพ่อเลี้ยง

Chapter 7

@หลายวันผ่านไป......

ฉันก็ยังอยู่ที่นี่เหมือนเดิมข่าวคราวของพี่สาวก็ยังไม่มี โทรศัพท์หาก็ไม่ติด เห้ออออ แต่พ่อเลี้ยงบอกว่าจะช่วยเต็มที่ฉันก็เลยตอบแทนเขาทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เช่นตื่นนอนเช้ามากแล้วมาทำกับข้าวให้ทาน ทำความสะอาดบ้าน แต่ได้ทำแค่วันเดียวนะเพราะพ่อเลี้ยงสั่งว่าห้ามทำให้แม่บ้านทำ ส่วนงานของเขาฉันก็ช่วยบ้างพวกงานเอกสาร งานแปลฉันถนัดเพราะฉันเก่งภาษา ตอนนี้ฉันกำลังทำเมนูอาหารกลางวันอยู่ อีกสักพักพ่อเลี้ยงคงจะกลับมาทานแล้วหละ ฉันทำเสร็จหมดแล้วพร้อมตั้งโต๊ะได้

"คุณหนูนาคะป้าช่วยนะ"

"งั้นช่วยใส่จานให้หนูนาหน่อยนะคะ แล้วก็อันนี้ด้วยค่ะ เดี๋ยวหนูนาจะทำขนมให้พ่อเลี้ยงด้วย"

ฉันส่งยิ้มให้กับป้าแม่บ้านแล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็น กฌคงทำกล้วยบวชชีนั้นแหละพ่อเลี้ยงชอบทานนี่นา

"คุณหนูนาเก่งจังเลยนะคะทำเป็นทุกอย่างเลยมิน่าพ่อเลี้ยงถึงอยู่ติดบ้านไม่ไปไหนเลย"

พี่ใจเดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยแซวฉันยิ้มๆ ฉันตอนนี้นะเหรอหน้าแดงด้วยความเขินนะสิจะเหลือเหรอ ก็คนในบ้านเนี้ยนะสิชอบแซวว่าฉันกับพ่อเลี้ยงกิ๊กกัน พ่อเลี้ยงกำลังจีบฉันอยู่ไรเงี้ย พูดอะไรกันก็ไม่รู้มันจะเป็นไปได้ยังไงกันเล่า

"พี่ใจก็พูดอะไรไม่รู้ หนูทำขนมต่อแล้วค่ะ"

ฉันทไปเป็นไม่สนใจแล้วก็ต้มกะทิต้มน้ำแกะเปลือกกล้วยพยายามจะไม่คิดอะไรอีก เขาไม่มาสนใจเด็กๆแบบฉันหรอกมั่งเขาอายุเท่าไหร่แล้ว แต่เขาทำให้ฉันคิดนะว่าเขาสนใจฉันอยู่ ไม่สิ หรือฉันอาจจะคิดไปเองกันนะ โอ๊ยยย พอแล้วหยุดคิดๆๆ ฉันพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะตั้งสติตัวเองแล้วทำขนมตรงหน้าให้เสร็จ ผ่านไป20นาทีเรียบร้อยทุกอย่าง ฉันเดินออกไปยังห้องอาหารเพราะพ่อเลี้ยงคงจะมาแล้วหละ

"พ่อเลี้ยงคะทานข้าวได้แล้วค่ะ"

เดินออกมาก็เจอพ่อเลี้ยงฉันเอ่ยทักเขาเสียงใสก่อนจะเจอกับผู้หญิงอีกคนที่ดูสวยพอสมควรเดินเข้ามาพร้อมๆกับพ่อเลี้ยง หล่อนมองมาทางฉันแล้วยิ้มเหยียดๆ ชิ

"ทำไมมอมแมมแบบนี้เนี้ยหืม "

พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาทางฉันแล้วส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยนสุดๆ แต่ฉันก็หมดอารมณ์จะเขินเมื่อเสียงยัยป้านั้นดังขึ้นมา

"ใครคะเนี้ยพ่อเลี้ยง เดี๋ยวนี้จ้างแม่บ้านเป็นเด็กขนาดนี้เลยเหรอค"

ฉันชักสีหน้าทันทีที่ได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดจาไม่ไพเราะเลย พ่อเลี้ยงไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มฉันเลยไม่รู้จะตอบยังไงก็เลยไปทางอื่นดีกว่า

"ขอตัวก่อนนะคะต้องไปทำหน้าที่แม่บ้านต่อ"

ฉันเดินหนีพวกเขาสองคนทันที ใช่สิฉันมันไม่สวยนิ ฉันมันเด็ก ฉันมันเหมือนแม่บ้านไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัวนิ จะไปสวยสู้ผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงกัน พากันมาถึงในบ้านคงจะถึงไหนต่อไหนกันแล้วหละสิทำไมฉันจะต้องไม่พอใจด้วย

"หนูนาคะ"

ฉันเงยหน้าไปมองสบตากับพ่อเลี้ยงที่ยิ้มหวานเดินมาทางฉัน ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันทีจะมาว่าอะไรฉันอีกหละ แค่ถูกผู้หญิงของเขาว่าเหมือนแม่บ้านฉันก็เจ็บพอแล้วนะ ที่สำคัญึือไม่ปกป้องฉันด้วย คนใจร้าย

"เป็นอะไรคะ"

"เปล่านี่คะ ไม่ต้องมาสนใจหนูหรอกค่ะไปดูแลผู้หญิงของพ่อเลี้ยงเถอะ หนูจะไปล้างจานแล้วค่ะ หนูคงเหมาะกับงานแบบนี้แหละค่ะให้ไปแต่งสวยๆเหมือนเขาคงไม่เหมาะ"

ฉันพูดออกไปอย่างลืมตัว มันห้ามปากตัวเองไม่อยู่นี่นาอยากจะตีปากตัวเองจริงๆให้ตายสิ แล้วดูพ่อเลี้ยงสิยิ้มขำๆเหมือนมันเป็นเรื่องตลกอย่างนั้นแหละฉันไม่ได้ตลกซักหน่อย

"ไม่ตลกค่ะ"

"หนูหึงพี่กับไลลาเหรอคะ"

เขาเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเจ้าเล่ห์ตามฉบับของเขา ฉันรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันทีทำไมฉันจะต้องหึงเขาด้วยหละเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย

"ทำไมหนูจะต้องหึงด้วยคะเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย พ่อเลี้ยงจะพาใครมาก็ไม่เกี่ยวกับหนูค่ะมันเป็นสิทธิของพ่อเลี้ยง"

"แต่ที่พูดๆออกมาเนี้ย มันอาการของคนหึงหวงชัดๆเลยนะ"

เขายังพูดเพื่อให้ฉันยอมรับตัวเองว่าหึงหวงเขากับผู้หญิงคนนั้นให้ได้ แต่แล้วยังไงหละทำไมฉันจะต้องไปหึงเขาด้วย ฉันมีสิทธิอะไร

"ไม่ใช่ค่ะหนูไม่ได้หึงพ่อเลี้ยงค่ะ"

"หนูหึงค่ะ"

"หนูไม่ได้หึงค่ะ"

ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะที่เขาเอาแต่พูดว่าฉันหึงเขาอยู่นั้นแหละ ฉันหงุดหงิดแล้วไม่อยากคุยกับเขาแล้วฉันรีบหันหลังเดินหนีเขาทันทีก่อนที่จะเผลอหลุดปากมากไปกว่านี้

หมับ

เดินไปได้แค่ก้าวเดียวก็มีมือใหญ่มาดึงแขนฉันให้เข้าไปหาตัวเขาก่อนจะริมฝีปากของพ่อเลี้ยงจะทาบเข้ามาตรงริมฝีปากของฉัน ฉันตกใจจนสติกระเจิดกระเจิง พ..พ่อเลี้ยงจูบฉัน ม....ไม่จริงอร๊ายยยยย

"อื้อออออออ"

ฉันร้องครางออกมาพยายามดิ้นไม่ใช่รังเกียจหรืออะไรนะแต่ว่าฉันในตอนนี้เริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เขาขบริมฝีปากฉันเบาๆก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นเข้ามาข้างในปากของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่สำหรับฉันมีทั้งวูบวาบ มวลท้องไปหมด ฉันเริ่มดีดดิ้นเพราะหายใจไม่ออกเหมือนพ่อเลี้ยงจะรู้ว่าฉันเริ่มขาดอากาศหายใจเขารีบผละออกจากฉันปล่อยให้ฉันได้หายใจสูดลมหายใจเข้าปอด แต่เขายังโอบรอบเอวฉันแน่นใบหน้ายังคลอเคลียอยู่กับแก้มฉันอยู่ ตอนนี้บอกเลยนะว่าฉันไม่กล้าสบตาเขาเลย อีกอย่างใบหน้าฉันตอนนี้คงจะแดงเถือกไปทั่วจนถึงใบหูแล้วหละ

"ตกลงว่าหึงพี่มั้ยคะ"

ฉันก้มหน้างุดๆ ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกแกร่งของเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราสองคนถ้าไม่นับตอนนอนแทบจะอยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนพ่อเลี้ยงก็แทบจะพาฉันไปด้วยตลอด เขาทำเหมือนเราสองคนเป็นคู่รักกัน เป็นแฟนกันอย่างงั้นแหละฉันก็เลยอดคิดไม่ได้ไงว่าสถานะเราสองคนมันคืออะไร

"พ่อเลี้ยง"

"คะ"

"ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครคะ"

ฉันถามออกไปตามตรง ฉันไม่ชอบเธอเลยทำไมต้องมาหาพ่อเลี้ยงถึงบ้านด้วย ทำไมจะต้องทำเหมือนสนิมสนมกันด้วย ฉันไม่ชอบเลย ไม่ชอบจริงๆนะ

"เพื่อนตอนเรียนมัธยมน่ะค่ะ เขากลับมาที่บ้านก็เลยมาเยี่ยมพี่ก็เลยชวนเขาทานข้าวด้วยแค่นั้นเองไม่หึงพี่นะคนดี"

ฉันเงยหน้ามองพ่อเลี้ยงตาใสแป๋ว เขาไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม ว่าแต่ฉันกับเขาเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยทำไมฉันจะต้องไปถามเขาเหมือนว่าฉันเป็นเมียเขาด้วยเนี้ย บ้าจริง

"หนูขอโทษค่ะ หนูถามอะไรก็ไม่รู้มันเรื่องส่วนตัวของพ่อเลี้ยงนี่เนาะ แหะๆ"

ฉันยิ้มแก้เขินนึกๆไปก็อายตัวเองกล้ามากเลยนะที่ไปถามอะไรแบบนั้นกับเขา แล้วเขาจะมองฉันยังไงแถมพ่อเลี้ยงยังมา จ..จูบฉันอีก นี่จะทำฉันคิดไปเองถึงไหนกัน

"หนูมีสิทธิถามค่ะ พี่ให้หนูถามได้คนเดียวทุกเรื่องด้วย ตอนนี้ไปทานข้าวกับพี่นะคะพี่อยากทานข้าวไปด้วยมองหน้าหนูด้วย เจริญอาหารดีมีความสุขด้วย"

"พ่อเลี้ยงคะมัวทำอะไรเนี้ยทำไมนานจังเลย "