I STOPPED from breathing, processing the idea he’s giving me. I stared at him-I mean, I murderly stared at him. Muntik na nga akong matawa sa sinabi niya. Kung hindi lang ako gutom, iisipin kong joke ‘yon. Shits, sometimes indeed happens.
Hindi niya sinundan ang sinabi niya. Tinitigan niya ako tulad ng ginagawa ko, na para bang hinihintay niya ang isasagot ko. So I twitched my lips instead. Binaba ko ang hawak na kutsara at umayos ng pagkakaupo. I heaved out a sigh at marahan na hinilot ang sintido ko. I shook my head like I was showing him how disappointed I am.
But then, ang disappoinment na iyon ay nasundan ng hapdi sa dibdib ko. Mapait akong ngumisi. I forcely calm myself, “Alam mo, sa dami nila, hindi ko na maalala lahat ng lalaking dumaan sa akin.” I lied.
Tinumbasan ko ang titig
