หนี
1500 Words
พอใกล้ค่ำฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินไปเคาะประตูห้องนอนพี่นุช
ก๊ก ก๊อก ก๊อก ~
แอด~~~
"มีอะไรหรอผักหวาน ห๊าว~" พี่นุชหาวหวอดๆ ขณะเอ่ยถามฉัน ฉันยิ้มหวานส่งให้พี่นุชก่อนจะตอบกลับไป
"พอดีผักหวานจะมาบอกว่าคืนนี้ไปนอนบ้านที่รักนะคะ ผักหวานมาขออนุญาตพี่นุชก่อน" ฉันเอียงคอแล้วยิ้มหวานๆ ส่งให้พี่สาวที่ตอนนี้ยืนตาปิดอยู่ พี่นุชโบกมือเชิงอนุญาตให้ฉันไป
"จ้า ไปเถอะ"
"พี่นุชจะไม่ถามผักหวานหรอค่ะว่าจะกลับวันไหน?"ฉันเอ่ยถามอย่างข้องใจเพราะทุกทีพี่นุชจะต้องถามทุกครั้งเวลาที่ฉันไปนอนบ้านที่รักถึงแม้บ้านจะอยู่ไม่ไกลกันนักก็เถอะ
"ผักหวานโตแล้วนี่จ๊ะพี่ไม่ว่าหรอกขอแค่บอกก็พอแล้วจ๊ะ" พี่นุชเอื้อมมือออกมายีผมฉันเบาๆ แล้วยิ้ม
"อ่อ...งั้นผักหวานไปก่อนนะคะ" ยิ้มอย่างดีใจในที่สุดพี่นุชก็เห็นฉันโตเป็นผู้ใหญ่สักที แน่สิฉันอายุ 18 แล้วนะ เป็นสาวแล้วดูแลตัวเองได้แล้วด้วย
"จ้า"
พอพี่นุชเอ่ยจบฉันก็รีบเดินออกมาเลยเพราะใกล้เวลานัดเต็มทีอีกอย่างที่รักบอกว่าฉันต้องแต่งตัวด้วยอาจต้องใช้เวลานานกว่าจะเสร็จ
บ้านที่รัก....
"ที่รักผักหวานมาแล้วจ้า" ฉันยืนตะโกนเรียกที่รักเพราะประตูบ้านของที่รักยังปิดอยู่ ฉันไม่กล้าเปิดเข้าไปเองหรอกนะ มันไม่ใช่นิสัยทีดีที่จะเข้าบ้านคนอื่นโดยไปได้รับอนุญาตซะก่อนถึงแม้จะสนิทกันมากแค่ไหนก็ตาม ฉันยืนรอสักพักประตูก็เปิดออกมา
แอด~~
"เข้ามาสิผักหวาน พวกเราต้องรีบแต่งตัวเดี๋ยวไม่ทัน" ที่รักยิ้มส่งให้ก่อนที่จะดึงฉันเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูเรียบร้อย ที่รักเดินจูงมือฉันไปที่ห้องนอนของเธอ
"ขอโทษด้วยนะผักหวานช้าไปหน่อย" ยิ้มอ่อยๆ ให้เพื่อนอย่างขอโทษ
"ไม่ช้าหรอกแค่เกือบช้า 555" ที่รักหัวเราะนิดนึง
"แต่ก็ไม่ช้านะ" ฉันย้ำบอกอีกครั้ง
"จ้า จะใสซื่อไปถึงไหนเนี่ยเพื่อนฉัน มาๆ ที่รักเตรียมชุดไว้ให้ผักหวานแล้ว" ดึงฉันไปที่เตียงแล้วจับชุดมาทาบวัดขนาดกับตัวฉัน มันเป็นชุดกี่เพ้าสีแดงสดแบบอาหมวยในเมืองจีนชอบใส่กันเลยละ แต่ฉันใส่แล้วมันจะหมวยรึเปล่านี่สิ
"ใส่ชุดนี้หรอที่รัก" มองชุดแล้วหันมองหน้าที่รักอย่างต้องการคำตอบ
"ใช่...ชุดนี้แหละ" ยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปหวีผมที่หน้ากระจกที่รักผมยาวสีดำถึงกลางหลังเลย ฉันอยากจะไว้ยาวแบบที่รักบ้างแต่มันก็ไม่ถึงสักทีสุดท้ายก็ตัดสั้นเหมือนเดิม หน้าม้าเหมือนเดิม
"มันดูเล็กไปนะผักหวานว่า" หลังจากเปลี่ยนใส่ชุดกี่เพ้าแล้วเดินไปส่องกระจก ชุดมันรัดรูปจนเห็นสัดส่วนทั้งตัว แถมสั้นด้วยสิเกือบไม่ปิดสะโพก
"ไม่เล็กสักหน่อยผักหวานใส่แล้วน่ารักมากเลยละ" จับฉันหมุนไปมาแล้วยิ้มอย่างพอใจ ฉันพยักหน้ารับแล้วยิ้มหวาน ก็ที่รักบอกน่ารักนี่นาฉันเชื่อที่รักเกื่อนฉันไม่เคยโกหกฉันหรอกนะเพื่อนฉันเป็นคนดีจะตายไม่อย่างนั้นไม่มาคบคบอย่างฉันหรอก
"มานี่มาผักหวาน แต่งหน้าอีกนิดก็เสร็จแล้วละ" ที่รักพูดพร้อมกับดึงฉันนั่งลงแล้วแต่งหน้าให้อ่อนๆ ติดกิ้บผมให้ดูเข้ากับชุด จะว่าไปฉันก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ฉันยิ้มให้กระจกแล้วหัวเราะคิกคักออกมาจนที่รักเอ่ยถาม
"หัวเราะอะไรหรอผักหวาน" มองหน้าฉันงงๆ เพราะอยู่ดีๆ ฉันก็หัวเราะออกมาจนที่รักสงสัย
"ผักหวานมองตัวเองแล้วผักหวานว่าผักหวานก็น่ารักเหมือนกันนะ ที่รักว่าไหม" ยิ้มกว้างให้กับเพื่อนรักที่ตอนนี้ส่ายหัวเบาๆ กับคำพูดของฉัน
"จ้าแม่คนน่ารัก" จับแก้มฉันแล้วดึงไปมาอย่างหยอกล้อ เราสองคนแต่งตัวเสร็จที่รักก็พาฉันนั่งรถไปที่ที่เราสองคนจะต้องทำงาน
รถจอดที่ริมถนนตรงหน้าตึกหรูมีแสงไฟระยิบระยับดูสวยงามมาก ฉันไม่เคยมาที่แบบนี้หรอกนะ คงแพงหน้าดูฉันไม่มีเงินมากถึงขนาดนั้น
"ป่ะ...ผักหวานเข้าไปกัน" ที่รักจับแขนฉันที่ตอนนี้เงยหน้ามองตึกหรูอย่างตะลึง ฉันหันมองที่รักที่ตอนนี้ก็แต่งชุดเหมือนกันกับฉันเลยเหมือนแฝดกันเดะ แต่ที่รักดูมั่นใจมากกว่าแถมมวยผมเหมือนอาหมวยในหนังจีนอีกด้วย
"อะ....อื้ม!" พยักหน้าแล้วเดินตามที่รักเข้าไปภายในตึก
ที่รักพาฉันเดินเข้าไปข้างในโซนที่จัดเป็นห้องๆ แสงภายในดูสลัวๆ พอแค่มองเห็นเท่านั้นผู้คนแต่งตัวด้วยชุดกี่เพ้าบ้าง ชุดสวยๆ บ้าง ดูเยะแยะเต็มไปหมด จนฉันเริ่มเกร็งละ
"อย่าเกร็งสิทำตัวตามสบายนะผักหวานเดี๋ยวพอได้เยอะแล้วเราก็ออกไปจากที่นี่กันเลย" กระซิบข้างหูฉันเบาๆ แล้วมองสอดส่องไปทั่ว ตอนนี้ผู้คนเดินคุยกันบ้างยืนคุยบ้างแต่ทุกคนล้วนใส่หน้ากากรวมถึงฉันกับที่รักด้วย
"แล้วผักหวานต้องทำอะไรบ้างละที่รัก" กระซิบถามกลับไป
"ไม่ต้องทำเลยแค่คอยยืนรอที่รักก็พอเดี๋ยวที่รักจัดการเอง"
"จ๊ะ มีอะไรให้ช่วยบอกผักหวานนะ" ยิ้มส่งให้ที่รัก
"ได้เลยจ้าเพื่อนรัก" เราสองคนยิ้มกว้างให้กันในความสลัวนั่น แล้วที่รักก็ขอตัวไปทำงานโดยให้ฉันยืนรออยู่ที่ทางเข้าไปด้านหลัง
ระหว่างที่รอที่รักฉันก็มองสำรวจไปทั่ว ข้างในนี้เหมือนพวกบ่อนเลยฉันรู้เพราะเคยไปตามแม่บ่อยๆ แต่ที่แม่ไปมันมีแบบครบวงจรกว่านี้คนก็เยอะกว่านี้มากแถมมีชายชุดดำคอยคุมแทบทุกจุดอีกต่างหาก
ฉันรอไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่รักก็ยังไม่กลับมาแต่ฉันดันปวดฉี่นะสิ ฉันหันซ้ายหันขวามองหาห้องน้ำแต่ไม่เจอเพราะตอนนี้จากที่สลัวๆ อยู่แล้วมันก็มืดขึ้นอีกหน่อย ฉันอดทนรออีกนิดที่รักก็ยังไม่มาจนฉันต้องถามพนักงานที่นี้เพื่อเข้าห้องน้ำก่อนไม่อย่างนั้นได้ฉี่ราดแน่ๆ
"ฟู่ว์~ โล่งจัง" ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายใจ แล้วเดินกลับมายังจุดเดิมที่ที่รักบอกให้รอแต่ยังไม่ทันถึง
"ผักหวานหนีเร็ว!!"
ที่รักที่วิ่งฝ่าผู้คนเข้ามาหาฉันแล้วดึงฉันวิ่งเข้ามาข้างใน อีกแล้วหรอ ? ฉันคิดพร้อมกับวิ่งตามที่รักอย่างรวดเร็วเพราะที่รักพาวิ่งแบบนี้ค่อนข้างบ่อย
"หยุดนะเว้ย!!"
ตึก ตึก ตึก ตึก!!
เสียงผู้ชายเกือบสิบคนที่วิ่งตามมาตะโกนให้ฉันกับที่รักหยุด ฉันหันไปมองพร้อมกับถามที่รักที่จับแขนฉันวิ่งหนีทะลุเข้าออกไปทั่วตึก
"ที่รักนี่มันอะไรกัน" วิ่งไปถามไป
"อย่าพึ่งถามออกไปได้เดี๋ยวบอก" หันมองข้างหลังพวกชายเหล่านั้นยังวิ่งตามไม่ลดละ
"จับตัวมันมาให้ได้!! เร็ว!!"
เสียงสั่งของหัวหน้าชายพวกนั่นดังลั่นจนฉันรู้สึกกลัว
ที่รักพาฉันวิ่งเข้ามาด้านในไม่เห็นมีทางออกดูเงียบแล้วก็มีแต่ห้องที่ถูกปิดประตูไว้ ตายแน่ๆ
"ผักหวานเราต้องหลบในนี้ก่อน เร็ว" ดึงฉันวิ่งหาห้องที่ไม่ได้ล็อกไว้จนเกือบสุดทาง จนได้ยินเสียงฝีเท้าของชายพวกนั่นวิ่งมาจนจะถึงแล้วบวกกับจังหวะที่ฉันกับที่รักดันผลักประตูห้องได้คนละฝั่งกัน ที่รักหันมามองฉัน ฉันทำท่าจะวิ่งกลับไปห้องเดียวกับที่รักแต่ไม่ทันที่รักปิดประตูพร้อมกับที่พวกนั้นวิ่งมาใกล้มากจนฉันต้องรีบปิดประตูห้องของตัวแล้วล็อกอย่างแน่นหนา
"เฮ้อ~~" ฉันฟุบหน้ากับประตูแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เกือบไม่ทันซะแล้วยัยผักหวานเอ้ย!! ไม่อย่างนั้นคงตายแน่ๆ
"เธอเป็นใคร!!"
"เฮือก!!!"
- Writer
