มิตรพิศวาส (คุณเพื่อน ยอดยาหยี)

ตอนที่ 2 ความรัก (ลับ) ที่ซับซ้อน (3)

อิงอรชะเง้อมองหน้าประตูห้องพยาบาลจนคอจะยาวเป็นกะเหรี่ยง หลังจากตื่นขึ้นมาในเวลาเที่ยงพอดี ตอนนี้เธอรู้สึกหิวมากๆ อาการปวดศีรษะที่มีก็น้อยลงกว่าตอนเช้าไปเยอะแล้ว อยากจะเดินออกไปหาอะไรทาน แต่ติดที่ธันย์ธาดากำชับให้รออยู่ในนี้ห้ามหนีไปไหน แต่เขาบอกว่าตอนเย็นถึงจะมารับกลับบ้านนี่นา ตอนนี้ยังเที่ยงเธอขอออกไปหาอะไรทานก่อนแล้วกัน เผื่อได้ทานอาหารแล้วมีแรง อาจจะกลับเข้าไปเรียนภาคบ่ายได้

แล้วถ้าเขาแวะเข้ามาดูตอนเที่ยงนี้ล่ะ ถ้าไม่เห็นเธอรออยู่ในนี้ต้องโมโหแน่ๆ

อิงอรคิดกลับไปกลับมาจนไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี แต่กระนั้นก็ยังนอนเอนพิงหัวเตียงห้องพยาบาลโดยไม่ก้าวขาลงมา ทั้งที่ใจอยากจะลุกเดินออกไปที่โรงอาหารเหลือเกิน

“บอย” อิงอรเรียกอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นวัฒนาเดินถือข้าวกล่องเข้ามาในห้องพยาบาลที่เธอพักอยู่ โชคดีที่มีนักศึกษาอีกสองคนนอนพักอยู่ที่เตียงถัดๆ ไป เธอและเขาจึงไม่ได้อยู่กันตามลำพัง

“อรหิวข้าวหรือยัง บอยซื้อข้าวผัดมาให้ ทานก่อนจะได้มีแรงนะ” วัฒนาเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ หญิงสาว พร้อมทั้งบอกความประสงค์ในการมาหา

“ขอบคุณบอยมากนะ แต่อร…ไม่แน่ใจว่าเค้าให้ทานในนี้ได้หรือเปล่า”

“งั้นอรลุกเดินไหวมั้ย ถ้าไหว ออกไปนั่งทานที่โต๊ะหินอ่อนตรงสวนหย่อมข้างนอกมั้ยล่ะ”

“เอ่อ แล้ว…”

“ไอ้ธันย์มันไม่มาหรอก มันติดคุยสาวอยู่” วัฒนาบอกราวกับรู้ใจว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างโมโหที่ปากไว เมื่อได้เห็นสีหน้าหม่นหมองของสาวเจ้าหลังเขาพูดจบ

“บอยพาอรออกไปข้างนอกได้มั้ยคะ อรค่อยยังชั่วแล้วค่ะ”

“ได้สิ ไป ค่อยๆ นะอร” วัฒนายื่นมือให้หญิงสาวจับ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคิดว่าไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นเพื่อนกันแล้ว จึงยื่นมือน้อยออกไปให้เขาเกาะกุม ก่อนที่ชายหนุ่มจะจับประคองคนตัวเล็กเดินออกไปจากห้องพยาบาลอย่างทะนุถนอม…

ร่างบางคุ้นตาที่อยู่ในวงแขนของเพื่อนหนุ่มกลายๆ เรียกสายตาโกรธเกรี้ยวจากคนที่กำลังนั่งคุย ซึ่งอยู่ดีๆ ก็หยุดพูดขึ้นมากะทันหัน ทำให้ทั้งนวียาและเชษฐพล อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตามสายตาของธันย์ธาดา

“ไอ้บอย ข้านึกว่าเอ็งหายไปไหน ไปพาอรออกมาทำไมเนี่ย หายดีแล้วเหรอจ้ะ อรจ๋า” เชษฐพลถามเพื่อนที่ประคองพาหญิงสาวเดินเข้ามานั่งในกลุ่ม ก่อนที่จะหันไปแซวสาวสวยในท้ายประโยค

“อรดีขึ้นมากแล้วค่ะแม็ค” อิงอรตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้อีกฝ่าย โดยไม่สนใจสายตาเครียดขึงของชายอีกคนที่นั่งอยู่เลยซักนิด

ทำไมจะต้องแคร์ ก็เขาไม่ใช่เหรอที่ทิ้งเธอเอาไว้จนเกือบจะอดข้าวอดน้ำ

ธันย์ธาดาเผลอกำมือแน่นอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อผู้มาใหม่ไม่แม้แต่จะชายตาแลหน้าเขาซักนิด แถมตอนนี้ยังปล่อยให้ไอ้วัฒนาเพื่อนบ้าของเขากอดประคองหลังบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเสียที

“มาๆ นั่งก่อนจ้า อรจ๋า” เชษฐพลรีบกุลีกุจอเสียสละที่ของตนให้หญิงสาวนั่งลง ก่อนจะรีบแทรกกายวางก้นลงข้างๆ ใช้สะโพกดันตัววัฒนาให้กระเด็นออกไป ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้นั่งติดกับอิงอร

“ขอบใจนะแม็ค” อิงอรหันไปขอบคุณเพื่อนชายอีกคนเบาๆ จากนั้นจึงเปลี่ยนสายตาหันกลับมามองหญิงสาวอีกคนที่นั่งส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร

“อร นี่กล้วย เพื่อนใหม่พวกเราเอง” วัฒนาเอ่ยขึ้นหลังจากลากเก้าอี้อีกตัวเข้ามาใกล้ๆ

“จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” อิงอรตอบรับและส่งยิ้มกลับไปให้อีกฝ่าย ลอบมองพิจารณาใบหน้าสวยงามไร้ที่ติของเพื่อนใหม่คนนี้แล้ว ก็ต้องแอบถอนหายใจอย่างหงอยๆ

เพราะเพื่อนใหม่เธอสวยอย่างนี้นี่เอง ธันย์ธาดาถึงได้นั่งเฝ้าไม่ลุกไปไหนหรือสนใจอะไร กระทั่งตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่ใกล้ๆ เขาก็ยังไม่แม้แต่จะเอ่ยถามซักคำ

“เช่นกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักอรเช่นกันนะจ๊ะ กล้วยดีใจจังที่ในกลุ่มเรามีผู้หญิงด้วย ไม่งั้นกล้วยต้องกลายเป็นแมวน้อยในดงราชสีห์คนเดียวแน่ๆ เลย คิกๆ” เสียงหัวเราะกังวานใสที่ดังขึ้นของนวียา เรียกรอยยิ้มกว้างจากทุกคนโดยเฉพาะธันย์ธาดาที่สบตาสื่อความหมายส่งให้อีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

อิงอรได้แต่ลอบมองด้วยความเศร้าเกาะกินหัวใจอันอ่อนไหว เธอจะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามปรามเขา ความรักมันบังคับกันไม่ได้ คู่หมายที่เขาไม่ต้องการอย่างเธอ คงไม่มีค่าสำหรับเขาเลยสักนิด

“นี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนภาคบ่ายแล้ว พวกเราไปกันเถอะ อรเดินไหวหรือเปล่าจ้ะ กล้วยช่วยประคองมั้ย”

นวียาเอ่ยถามอย่างคนมีน้ำใจ อิงอรกำลังจะตอบรับด้วยความยินดี แต่ต้องเปลี่ยนใจเมื่อแอบเห็นสายตาดุๆ ของใครอีกคน ที่เธอเข้าใจว่าเขาอยากใกล้ชิดกับเพื่อนสาวและไม่อยากให้เธออยู่เป็นก้างขวางคอ

แต่ธันย์ธาดาหาได้หมายถึงเช่นนั้น ที่เขาส่งสายตาเป็นเชิงปรามเพราะต้องการประคองเธอไว้เองต่างหาก

“ไม่เป็นไรจ้ะ พอดีอรมีธุระต้องไปทำกับบอยนิดหน่อยน่ะ ทุกคนไปที่ห้องเรียนกันก่อนได้เลย รบกวนบอยช่วยอรหน่อยนะ”

หันไปบอกวัฒนาที่ลุกยืนทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักเมื่อหญิงสาวส่งสายตาเป็นเชิงให้ตามน้ำไป

จากนั้นทั้งสองจึงจับประคองกันเดินไปทางอาคารเรียนล่วงหน้า ก่อนที่อีกสามคนที่เหลือจะเดินตามไป

และมีหนึ่งคนที่หงุดหงิดงุ่นง่านขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อเห็นภาพความใกล้ชิดที่สุดแสนจะขัดหูขัดตานั้น…