ตอนที่ 7 พี่น้อง
1794 Words
@บ้านชินเชน
คนที่เพิ่งไปส่งเลขาคนใหม่มาเมื่อกี้เขาก็บึ่งรถกลับมาบ้าน มาถึงก็มืดค่ำแล้วเพราะรถมันติด ส่วนมากจะติดทางที่ไปส่งลินดาเพราะเขาสังเกตว่าแถวนั้นนักศึกษาพากันเข้าออก ไหนจะรถที่กลับจากเรียนไหนจะรถประจำทางที่วิ่งแล่น กว่าจะออกมาได้ก็เกือบชั่วโมง
บนโต๊ะอาหารที่มีสามีภรรยาของบ้าน มีคนใช้รอตักข้าวและเสิร์ฟน้ำอยู่สองคน
รอลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่คนหนึ่งกำลังเดินทางกลับจากบริษัทในตอนเย็น
ส่วนอีกคนเลิกเรียนโทรมาบอกว่าจะไปทำงานกลุ่มที่บ้านเพื่อน เสร็จแล้วจะรีบกลับมาทานข้าวด้วย
"นั่นไงเจ้าเชนมาแล้ว" คุณนพบอกให้ภรรยาดู คุณจีก็ส่งยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก นอกจากชื่นชมในความเก่งแถมยังจะเป็นความภูมิใจของพ่อกับแม่ในภายภาคหน้า
อีกทั้งยังหล่อเหลามองไม่เบื่อเลย หลงรักลูกชายตัวเองวันละร้อยรอบ แถมยังไม่มีเรื่องเครียดมาให้พ่อกับแม่ปวดหัวอีก
"แล้วพี่ชินล่ะครับแม่" คนที่เดินมานั่งลงถามหาพี่ชายทันที พี่น้องคู่นี้เขาสนิทกัน
"แม่โทรไปถามบอกรถติดว่างั้นให้กินก่อนเลย"
รถติดงั้นเหรอเชนคิด แต่ปกติเส้นทางจากบริษัทมาบ้านเป็นถนนใหญ่ไม่ใช่ในซอย เขาไม่เห็นว่ามันจะมีรถติด แต่อีกสิ่งคือเขานึกเป็นห่วงพี่ชายมากกว่า กลัวมีเรื่องอะไรแล้วไม่กล้าบอกให้พ่อกับแม่รับรู้กลัวท่านทั้งสองไม่สบายใจ
"ตักข้าวเลยจ้ะ" คุณจีหันไปบอกแม่บ้าน แล้วคนทั้งสามก็ลงมือทานอาหาร คุณจีเริ่มคุยเรื่องลูกชายคนเล็กก่อน ถามเรื่องการเรียน สุขภาพและเรื่องทั่วไป รวมทั้งคอนโดที่เชนอยู่เป็นหลักด้วยเพราะใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่า สะดวกไม่ต้องรีบ จะมีแค่ชินที่กลับมานอนบ้านทุกวัน
ปีนี้ลูกชายคนเล็กเรียนอยู่ปีสุดท้ายแล้ว อีกไม่นานก็จะได้ลองชิมลางเข้าไปเรียนงาน ถึงเวลาฝึกงานคราใดก็จะได้คล่อง เรียนจบก็ทำงานเต็มตัว
ครอบครัวนักธุรกิจจากรุ่นพ่อสู่รุ่นลูก และลูกชายทั้งสองคนก็เข้าใจดีอยู่แล้ว
ชินและเชนเองก็ไม่ว่าอะไร พวกเขาเรียนบริหารกันทั้งคู่ ถึงจะอายุห่างกันมากเป็นสิบกว่าปีก็เถอะ
"หวัดดีครับพ่อแม่" ชินรีบสาวเท้าเข้าบ้านมาอย่างไว เห็นคนเป็นน้องชายมาถึงก่อนแล้ว ตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน
"ตักข้าวให้คุณชินเลยจ่ะ" คุณจีหันไปบอกแม่บ้านอีกรอบ คนหนึ่งรีบเดินมาเอาสูทไปเก็บให้ ส่วนอีกคนก็มาตักข้าวพร้อมเสิร์ฟน้ำ
"รถติดเหรอครับพี่ชิน"
"อืม พอดีพี่ไปส่งเลขาคนใหม่มา รถติดด้วยเลยช้าหน่อย" ใจจริงเขาก็อยากให้ลินดาเธอย้ายที่อยู่ใหม่นะหากเขาพอจะช่วยได้
แต่หากเขายื่นมือเข้าไปช่วยในตอนนี้กลัวเธอจะตกใจ แต่นี่ลินดาก็ดูเกร็งมากพอควร
"นี่ได้เลขาคนใหม่แล้วเหรอ" คุณจีถาม เพราะได้ยินสามีเล่ากรายๆว่าเลขาของสามีลาออกไป ชินเลยให้เลขาตัวเองย้ายไปทำช่วยพ่อแทน
"ได้แล้วครับ ตามจริงคุณลินเธอมาสมัครงานแผนกจัดซื้อครับแต่ผมจับมาเป็นเลขาเลย"
"คุณลิน ชื่อลินเหรอลูก"
"ใช่ครับ เธอชื่อลินดาอายุน้อยกว่าผมสามปี แต่ผมเรียกสั้นๆว่าลิน"
"สนิทกันเร็วเนอะ" คนเป็นแม่แซว
"ครับ" ชินตักข้าวขึ้นกินก่อนจะอมยิ้ม
ส่วนเชนที่นั่งฟังก็คิดตาม วันนี้เขาเจอใครคนหนึ่งในห้องของพี่ชาย หน้าตาสวยมากแถมยังดูเรียบร้อย สเปคพี่ชายสุดๆ ไม่แน่อาจจะเป็นคนเดียวกัน
จากนั้นทุกคนในโต๊ะต่างพูดคุยกันเรื่องงานและเรื่องทางธุรกิจอย่างเช่นทุกวัน เชนเองก็จะได้ซึมซับไปด้วย ถือเป็นปกติไปแล้ว
"พ่อว่าจะให้น้องเริ่มเข้าไปดูงานช่วยเราเลยช่วงปิดเทอมเราจะว่ายังชิน เห็นด้วยกับพ่อมั้ย" ส่วนเชนเขาถามลูกชายคนเล็กแล้วลูกว่ายังไงก็ได้ ถึงเป็นพ่อยังไงก็ต้องให้เกียรติคนที่ทำหน้าที่เป็นประธานใหญ่ของบริษัทอยู่ดี
"ผมยังไงก็ได้นะครับถ้าแม่ยอมหึหึ" เพราะแม่ดูหวงลูกชายคนเล็ก
"แม่ก็รักลูกทั้งสองเท่ากันแหละ แค่กลัวลูกชายคนเล็กใช้ชีวิตวัยรุ่นได้ไม่เต็มที่" ข้อนี้เธอก็เคยแย้งกับคนเป็นสามีมาก่อนเพราะรู้ว่าตำแหน่งรองประธานที่เชนต้องไปสานต่อก็ยุ่งยากไม่ต่างกัน ดูจากคนเป็นสามีที่ยังต้องเทียวเข้าบริษัทอยู่บ่อยๆถึงจะรามือจากตำแหน่งใหญ่อย่างตำแหน่งประธานบริษัท แล้วให้ชินมาสานต่อแทน
"ผมรู้หรอกน่าแม่" ชินส่ายหัวอย่างไม่คิดอะไรมาก เขาก็รักน้องชายเหมือนกัน ยิ่งอายุห่างกันเขายิ่งห่วงความรู้สึกของน้องมากกว่าอื่นใด
"แล้วเราล่ะ" ชินมองหน้าแม่ตัวเองเมื่อเห็นท่านมองมาก่อน
"อะไรครับ ผมทำไมเหรอ"
"เราล่ะ ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว"
"สามสิบต้นๆไงครับทำไมเหรอ"
"สามสิบต้นๆน่ะใช่แล้วเมื่อไหร่จะมีแฟน น้องชายเลิกกับแฟนมาหลายคนแล้วเมื่อไหร่เราจะมีแฟนคนแรกสักที"
"เหมือนแม่กำลังกัดผมเบาๆนะครับ" เชนเย้าแหย่แม่ของตัวเองเล่น
"แม่แค่เปรียบเปรยให้พี่ชายเราฟัง อายุก็เข้าเลขสามแล้ว หลานแม่จะโตทันมาสืบทอดกิจการบ้างมั้ยเนี่ย"
"โธ่แม่ ผมยังไม่เจอคนถูกใจนี่ครับ"
"แล้วสเปคของเรามันเป็นยังไงบอกแม่ซิ เรารู้มั้ยเชน แม่จะได้ไปบอกให้ผู้หญิงเหล่านั้นมาจีบลูกชายแม่สักที"
"อย่าเชียวนะ" พี่ชายหยุดคนเป็นน้องที่กำลังจะอ้าปากพูด ก่อนที่เชนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ตามจริงพี่ชายของเขาชอบคนเรียบร้อยแต่ไม่เห็นว่าจะถูกใจสักที แต่ไม่แน่ใจว่าคนที่เขาเจอเมื่อเช้านี้จะกลายมาเป็นว่าที่พี่สะใภ้เขาไหมหรือยังไง
เปอร์เซ็นต์ที่จะใช่มันเกินห้าสิบเขารู้สึกแบบนั้น
"เราสองคนกำลังปิดบังอะไรพ่อกับแม่อยู่หื้ม เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย" คนเป็นแม่หมายหัวลูกชายทั้งสองของตัวเองทันที
"โธ่แม่ เปลี่ยนเรื่องครับเปลี่ยนเรื่อง" ถ้าพร้อมเมื่อไหร่เขาจะบอกเองแหละเพราะยังไม่แน่ใจเหมือนกัน
แล้วบนโต๊ะอาหารก็มีแต่เสียงหัวเราะ พูดคุยพูดหยอกล้อแซวกันไป
จนกระทั่งผู้ใหญ่ทั้งสองพากันอิ่มก็ปล่อยให้พี่กับน้องนั่งคุยกันสองคน ตกลงเรื่องที่เชนจะเข้าไปศึกษางาน
โดยเชนจะไปเป็นผู้ช่วยของพี่ชายเป็นรองประธานบริษัทหากเรียนจบ ข้อนี้พ่อกับแม่ให้พี่กับน้องคุยกันเอาเอง
โดยที่เชนเข้าไปคราใดพ่อก็จะเริ่มวางมือทันที
คุณนพเลือกที่จะแต่งตั้งประธานคนใหม่อย่างลูกชายคนโตขึ้นมาแทนตัวเองระหว่างที่เขายังอยู่ด้วย ชินจะได้คุยงานกับพนักงานคนเก่าๆง่ายและมันก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี
ชินหัวไวและดูสภาพค่อนข้างได้ใจลูกน้องดี เรื่องงานเขาก็เต็มที่ ทำหน้าที่แทนพ่อตัวเองมาสองปีแล้ว หลังจากที่เข้าไปช่วยงานท่านถึงห้าปีจนพนักงานไว้วางใจ
พอขึ้นเป็นประธานบริษัทใหญ่ก็ไม่ได้ยาก พร้อมมีคนสนับสนุนก็พนักงานเก่าแก่
"พร้อมแล้วเหรอหื้ม" ชินถามน้องชายเพราะเดือนหน้าเชนจะปิดเทอมแล้ว หากตกลงก็คือต้องเริ่มตั้งแต่ตอนปิดเทอมเลย พอถึงเวลาฝึกงานก็จะได้ลงมือทำ ระหว่างนี้พ่อและเขาก็จะช่วยดูด้วย
"พี่ว่ายังไงล่ะครับผมยังไงก็ได้"
"แล้วไม่กลัวไม่มีเวลาไปหาเพื่อนหรือไง"
"ช่วงนี้เบื่อๆครับ ทำตัวยุ่งหน่อยก็ดีจะได้ไม่มีอะไรฟุ้งซ่าน"
"คิดถึงแฟน เอ๊ยอดีตแฟน" เพราะน้องชายมาเล่าให้ฟังน่ะแหละถึงรู้ โทรมายืมห้องนอนในที่ทำงานดึกๆดื่นๆเพราะไม่กล้ากลับคอนโด กลัวอดีตแฟนสาวไปรอเคลียร์เพราะดูท่าแล้วทางนั้นน่าจะไม่ยอมจบ
"เปล่าครับ" เขาก็ไม่ได้เฮิร์ทอะไร แค่มันไม่ค่อยชินที่ต้องกลับมาอยู่คนเดียว สามปีนะไม่ใช่สามวัน ไม่คิดก็จะโกหกเกินไป
"มะนาวไปหาที่คอนโดเหรอเชน" รู้จักแฟนของน้องชายเพราะเชนพามาแนะนำ
"สายของผมส่งข่าวมาครับว่าเมื่อวานยังเห็นอยู่" เขานอนบริษัทพี่ชายมาหลายคืนแล้ว
"นี่ล่ะน๊า..เราอยากเกิดมาหล่อเองช่วยไม่ได้ ไม่อยากแบ่งให้พี่เอง"
"พี่ก็หล่อแหละน่า แต่ช่วยเลือกให้มันน้อยๆหน่อยจะได้มีหลานให้แม่อุ้มไวๆ"
"ก็ว่าจะลองเปิดใจ คล้ายเจอคนถูกชะตา"
"สาวที่ไหนเหรอครับ" แล้วใบหน้าสวยๆของผู้หญิงคนนั้นก็ลอยเข้ามา
"บริษัท" ชินพูดอย่างไม่ปกปิด
"ผมเคยเห็นมาก่อนมั้ยครับ"
"ไม่ เพิ่งมาเริ่มงานได้วันแรก พี่รับเขาเข้าทำงานเพราะถูกใจดี"
"ฮ่าๆ แบบนี้ใครสวยพี่ก็รับหมดเลยสิ"
"ไม่หรอก เพราะพี่คิดว่าไม่น่าจะมีใครสวยมากขนาดนี้แล้ว หึหึ"
"ครับๆ" ยอมรับว่าสวยจริง สวยจนเขานิ่งไปพักนึงเลย และแน่นอนว่าเป็นไปตามที่เขาคิดไว้เลย สเปคพี่ชินเดะ
"แล้วนี่จะนอนบ้านมั้ยหรือกลับคอนโด หรือบริษัทพี่ดี"
"ว่าจะลองกลับคอนโดครับคืนนี้ ทางนั้นส่งข่าวมาว่ายังไม่เห็นใครมา" น่าจะเลิกตามแล้ว
"โชคดีนะน้องชาย"
"ครับ ผมไปแล้ว" แล้วคนทั้งสองก็แยกกัน เชนเดินออกจากบ้านในเวลาสามทุ่ม ส่วนชินนั้นเดินขึ้นไปบนบ้านเพื่อพักผ่อน
- Writer
