ตอนที่ 3 กูขอ
1459 Words
“ไอ้ไฟ เปิดประตูให้หน่อย”
เสียงหอบหายใจแรงดังผ่านอินเตอร์คอมหน้าห้องพัก คนที่ถูกเรียกชื่อเดินงัวเงียออกมาเปิดประตูให้ด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้ว่าพี่ชายฝาแฝดมัวไปนัวเนียกับผู้หญิงที่ไหนมาจนทำคีย์การ์ดหายอีก หรือไม่ก็เมาจนจำรหัสเปิดประตูเข้าห้องตัวเองไม่ได้ ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นประจำตั้งแต่พวกเขาแยกตัวออกมาอยู่ที่ห้องชุดของคอนโดมิเนียมสุดหรูที่พ่อแม่ซื้อให้
แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูต้อนรับพี่ชายฝาแฝดซึ่งเกิดก่อนเขาเพียงห้านาทีก็ต้องตกใจ เมื่อในอ้อมแขนนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งนอนหลับไม่ได้สติ
ความจริงมันไม่แปลกที่พี่ชายของเขาจะหิ้วผู้หญิงซึ่งเจอกันในผับกลับมานอนที่ห้อง แต่ที่มันไม่ปกติจนเขาต้องตกใจคือผู้หญิงคนนั้น เป็นเพื่อนร่วมคณะของเขา แถมยังได้ตำแหน่งดาวคณะคู่กับเขาอีกต่างหาก
“ไอ้ฟืน มึงเอาของขวัญมาได้ยังไงวะ”
ที่ต้องถามออกไปแบบนั้นเพราะของขวัญกล่องนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็จะสามารถแกะเธอออกชื่นชมของด้านในได้ ภายใต้ใบหน้าสวยงามและรอยยิ้มหวานๆ นั้น เธอเป็นคนค่อนข้างถือตัว เข้าหายาก พูดน้อย ออกจะสวย เลิศ เชิด หยิ่ง ตามสไตล์ลูกคุณหนูไฮโซทายาทเพียงคนเดียวของธุรกิจเฟอร์นิเจอร์หรูที่กำลังรุ่งเรืองขีดสุดด้วยการจับโปรเจคใหม่คือส่งออกเฟอร์นิเจอร์ในสไตล์ที่มีเอกลักษณ์ความเป็นไทยซึ่งเศรษฐีนานาชาติชอบเก็บสะสม
“อย่าเพิ่งถาม เปิดประตูห้องนอนของมึงก่อน”
แม้จะงงแต่ อัคคี ก็ยอมเปิดประตูห้องนอนของตนเองให้พี่ชายฝาแฝดนำเพื่อนร่วมคณะไปนอนบนเตียงกว้าง ก่อนหมอนั่นจะกุลุกุจอเช็ดเนื้อเช็ดตัวและทำความสะอาดบาดแผลที่หัวเข่าให้เจ้าหล่อนด้วยท่าทีแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด แม้คิ้วเข้มคู่นั้นจะขมวดมุ่น มองเจ้าหล่อนราวกับเป็นตัวภาระที่น่ารำคาญเสียเต็มประดาก็ตาม
“มึงจะเล่าให้กูฟังได้หรือยัง ว่าทำไมของขวัญถึงมาอยู่กับมึงในสภาพแบบนี้ อย่าบอกนะว่ามึงวางยาเธอ ไอ้เหี้ยฟืน”
“ของฟรี กูชอบ แต่กูไม่ได้เลวขนาดนั้น”
อัคราห่มผ้าให้สาวสวยจนถึงคอ ก่อนจะนั่งลงข้างเธอแล้วเล่าทุกอย่างให้น้องชายฝาแฝดของตัวเองฟัง
“ใครวะ ไอ้เหี้ยนั่น”
“กูไม่รู้ว่ะ ยัยคุณหนูของขวัญเพื่อนมึงก็โคตรเมา ยังไม่ได้ถามอะไรก็สลบไปก่อน”
อัคคีมองใบหน้าสวยงามของเพื่อนร่วมคณะแล้วถอนหายใจยาว รู้สึกโล่งอกที่เธอปลอดภัย
ด้วยความที่เจอหน้าและพูดคุยทักทายกันหลายครั้ง แม้จะผิวเผิน แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าภายใต้ความเย่อหยิ่งถือตัวนั้น เธอเป็นคนดี ไม่มีพิษมีภัยกับใคร
“ขอบใจมึงมากนะไอ้ฟืน ที่มึงเงี่**ไม่เลือกเวลา ลากกรีนไปแดกตรงนั้นพอดี ไม่งั้นของขวัญคงแย่ว่ะ ความเงี่**ของมึงมีประโยชน์มากจริงๆ”
“ไอ้ไฟ มึงจะชมหรือด่า เอาดีๆ”
“ชมสิวะ”
“ขอบใจ ทีหลังไม่ต้องเสือก”
“เออ ทีนี้เอาไงต่อดีวะ ป่านนี้ที่บ้านของขวัญไม่เป็นห่วงแย่แล้วเหรอ กูก็ไม่ได้สนิท เรียนคลาสเดียวกันก็จริงแต่ไม่เคยแลกคอนแท็กต์กันไว้เลย”
“หึ สวยๆ แบบนี้ มึงพลาดได้ไงวะ”
“กู ไม่ใช่มึง กูไม่แดกเพื่อนในคลาสโว้ย คนนอกมีให้แดกเยอะแยะ”
“ไม่ใช่ว่าของขวัญไม่ให้มึงแดกหรอกเหรอ”
“มึงคิดว่าไงล่ะ”
คนรูปหล่อมองจ้องสบตากับผู้ชายที่ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนตนเองทุกกระเบียดนิ้ว ไม่มีเสียหรอกที่พวกเขาอยากนอนกับผู้หญิงคนไหนแล้วจะพลาด แค่กระดิกนิ้ว ผู้หญิงพวกนั้นก็พร้อมกันวิ่งกรูเข้ามาหาแล้ว ไม่ว่าจะสวย เลิศ เชิด หยิ่ง หรือร่ำรวยไฮโซเหนือชั้นกว่าคนอื่นมาจากไหนก็ตาม
“หึหึ แปลว่าคนนี้มึงไม่เอา”
“อืม มึงอยากได้ไม่ใช่หรือไง”
“แสนรู้”
“หรือไม่ใช่”
“เออ ก็สวยดี ถ้ามึงไม่เอา กูขอ”
“หึหึ มึงรอของขวัญตื่นมาพรุ่งนี้เช้าก่อน แล้วกูจะให้มึงตัดสินใจอีกที ว่าจะขอของขวัญจากกูหรือเปล่า แต่กูว่าอย่าไปยุ่งเลยดีกว่า”
เพราะผู้หญิงที่นอนสลบไสลหมดฤทธิ์อยู่ตรงนี้ตรงข้ามกับที่อัคราชอบทุกอย่าง
เธอทั้งเชิด หยิ่ง เข้าถึงยาก ทั้งยังเป็นคุณหนูไฮโซทุกกระเบียดนิ้วแบบที่เขาจะต้องร้องอี๋ ถ้าจะให้จีบเป็นจริงเป็นจังหรือคบกันเป็นแฟน ไม่น่าจะไปกันรอด
หรือต่อให้ไม่คบกันจริงจัง แค่นอนด้วยกันขำๆ ก็ยิ่งไม่มีทางได้แอ้มเจ้าหล่อนใหญ่ อย่างไรพี่ชายฝาแฝดของเขาก็ต้องหมดความอดทนแล้ววิ่งโร่ไปหาเหยื่อรายใหม่แน่นอน
“ทำไมวะ ล้างหน้าแล้วไม่ตรงปกเหรอ”
“สวยตรงปก แต่มึงน่าจะได้ยินกิตติศัพท์ของคุณหนูของขวัญนะ”
ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายรูปหล่อพ่อรวยกรวยเลี่ยมทองจากคณะไหน เมื่อเข้ามาจีบคุณหนูของขวัญเป็นต้องกระเจิงกลับไปทุกราย ไม่มีใครมีปัญญาได้แอ้มเธอสักคน
“ก็เคยได้ยินอยู่ แล้วยังไง ก็แค่เอาขำๆ ไม่ใช่เหรอวะ สวยๆ แบบนี้ หยิ่งแค่ไหนกูก็จะปราบให้อยู่หมัดเลย”
“อย่าพยายามดีกว่า กูว่าเผลอๆ นอกจากมึงจะไม่ได้แดกแล้ว จะเป็นมึงมากกว่าที่จะถูกปราบให้อยู่หมัด”
“ดูถูกกูเหลือเกิน อย่าให้กูได้แดกแล้วกัน”
“กูจะคอยสมน้ำหน้ามึง งั้นวันนี้กูไปนอนห้องมึงนะ”
“เออ กูคงไม่ปล่อยให้มึงนอนเฝ้ายัยคุณหนูนี่หรอก”
“ปกติมึงไม่ใช่คนหวงของ”
เขาว่ากันว่า ฝาแฝดที่เกิดจากไข่ใบเดียวกัน จะมีวิญญาณร่วมกัน มักจะรักและผูกพันกันมากเป็นพิเศษ พวกเขาถึงรักกันมากจนแบ่งปันผู้หญิงกันใช้ หรือแม้แต่ใช้ผู้หญิงคนนั้นพร้อมกันก็เคยมาแล้ว
“ไม่เสือกสักเรื่องจะตายไหม”
“เหอะ กูเตือนมึงไว้ก่อน ของขวัญไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงจะเอาเข้าปากเคี้ยวเล่นๆ แล้วคายทิ้งได้ง่ายๆ มึงอยากแดกผิดคนแล้วไอ้ฟืน”
“กรี๊ดดดดดดด...”
ขวัญชนกเด้งตัวลุกขึ้นนั่งในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย เธอกรีดร้องเสียงดังด้วยความตกใจ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงขาดหาย ไม่สามารถปะติดปะต่อได้ แต่ที่จำได้ชัดเจนคือความกักขฬะของผู้ชายคนนั้น..ลูกติดของผู้หญิงที่ก้าวเข้ามาเป็นแม่เลี้ยงของเธอ
“ของขวัญ”
อัคคี เพื่อนร่วมคลาสพุ่งตรงเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วแสงหลังจากที่ตื่นมานั่งดูพี่ชายทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ ไว้รอคนที่น่าจะตื่นมาในสภาพเมาค้าง แต่ทั้งคู่ก็ต้องตกใจจนแทบจะทำหม้อข้าวต้มคว่ำ เมื่อคนตัวบางกรีดร้องเสียงดังสะท้อนไปทั่วห้อง
“ผมเอง ไฟ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
“ไฟ”
เธอเงยหน้าจากฝ่ามือมองสบตากับคนตัวโต ใช่ เป็นเขาจริงๆ ภาพความทรงจำสุดท้ายที่เพิ่งแวบเข้ามาในหัวคือเขาที่มาช่วยเธอเอาไว้ด้วยการอัดไอ้เลวนั่นจนสลบคาเท้า ป่านนี้มันคงนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง
“ช่วยขวัญด้วย ไอ้ชลัช มันจะข่มขืนขวัญ”
คนตัวบางผวาเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่น โล่งอกเหลือเกินที่รอดมาได้ แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอกลัวหมอนั่นมากจริงๆ ถ้าไม่มีเขาเข้ามาช่วย ป่านนี้ร่างกายเธอคงถูกมันปู้ยี่ปู้ยำไม่เหลือชิ้นดี
“ปลอดภัยแล้วนะ เมื่อคืนไอ้ฟื..”
“ฮึ่ม..”
คนที่กำลังจะถูกอ้างถึงเดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แถมยังส่งสัญญาณไม่ให้พูดอีกต่างหาก ว่าแท้จริงแล้วคนที่เข้าไปช่วยเธอไม่ใช่เขา แต่คือพี่ชายฝาแฝดของเขานี่เอง
“เอ่อ ขวัญปลอดภัยก็ดีแล้วครับ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ”
เธอผละออกมาจากอ้อมกอดอบอุ่น ก็ต้องตกใจเมื่อข้างประตูห้องนอนที่เปิดอ้าเอาไว้มีผู้ชายอีกคนที่ใบหน้าเหมือนเขาราวกับแกะ จึงขยี้ตาแรงๆ หลายครั้ง นี่เธอเมาค้างจนตาฝาดไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ
- Writer
