17
1336 Words
ความสวยงามสดใสของแปลงกุหลาบ ทำให้ศศิเลือกที่จะมานั่งอ่านหนังสือและพักผ่อนที่เรือนเล็กข้างคฤหาสน์หลังใหญ่แทนที่จะขังตัวเองให้อุดอู้อยู่แต่ในห้อง ศศิทานยาที่นายแพทย์จัดมาให้แล้วและก็เลือกมานอนเล่นอยู่ในเรือนเล็ก แต่อีกใจหนึ่งก็กระหวัดห่วงงานขึ้นมา
“บาร์บ ศศิเองค่ะ”
“ว่ายังไงจ๊ะ หายต๋อมไปเลยนะ เธอยังรับงานอยู่หรือเปล่าศศิ”
“ก็เรื่องนี้แหละค่ะ ที่ศศิจะคุยกับบาร์บ ศศิคงรับงานได้น้อยลง ขอเป็นงานที่อยู่ในมิลานกับโรมเท่านั้นได้ไหมคะอย่าหาว่าศศิเรื่องมากเลยนะ ส่วนงานแฟชั่นที่ปารีสพรุ่งนี้ศศิก็ต้องขอโทษบาร์บด้วย ศศิคงไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะ” เอเจนซี่วัยดึกถามขึ้น มือก็จดงานอย่างอื่นไปด้วย
“เรื่องไหนคะ ถ้าเรื่องแฟชั่นพรุ่งนี้เป็นเพราะศศิป่วย แต่ถ้าเรื่องงานอื่นๆ เรื่องมันยาวค่ะไว้ศศิจะเล่าให้บาร์บฟังวันหลัง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้หายป่วยไวๆ นะจ๊ะคนสวย อ้อ อีกอย่างเกือบลืมบอก ฟรานเชสโกเขาโทร.มาหาพี่ เขาให้บัตรวีไอพีไปดูฟุตบอลนัดสำคัญที่เขาจะลงแข่งที่สนามในเมืองมิลานอาทิตย์หน้า เขาให้พี่กับเธอคนละใบแต่พี่ขอเซย์โน แต่ส่วนของเธอน่ะพี่บอกเขาไปว่าต้องให้เขาบอกเธอเอง เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่มิลานกับพี่ แต่กลับไปที่เวโรนาแล้ว”
“อืม...” คนชอบดูกีฬาคิดหนัก “ศศิไม่แน่ใจว่าจะไปได้หรือเปล่าสิคะ”
“แต่พี่ให้เบอร์ของเธอกับเขาไปแล้วนะจ๊ะ”
“บาร์บ” เสียงหวานอุทานลั่น
“พี่ขอโทษจ้ะที่เสียมารยาทให้เบอร์ของเธอไป แต่ฟรานเชสโกเขาเป็นคนน่ารักมากนะ เขาไม่ได้เอ่ยปากขอด้วยซ้ำ แต่พี่สงสารฟังก็รู้ว่าเขาอยากพบเธออีกพี่ก็เลยให้ไป” บาร์บาร่าพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะกลบเกลื่อนในตอนท้าย แต่คนที่ฟังอยู่อีกฟากไม่เข้าใจ
“ว่ายังไงนะคะ”
“เอาเถอะน่า ไม่ต้องตกใจไป เธออยากไปหรือไม่อยากไป เธอก็บอกเขาเองแล้วกันนะถ้าเขาโทร.มา แต่ถ้าเขาไม่โทร.มาก็เป็นอันจบไปเรื่องบัตรไปดูบอลนัดสำคัญครั้งนี้”
ศศิพ่นลมหายใจทิ้งแรงๆ “ค่ะ ถ้าเขาโทร.มาศศิจะบอกฟรานเชสโกเอง” พูดคุยกับบาร์บาร่าอีกเล็กน้อยศศิก็วางสายไป ลืมเรื่องฟรานเชสโกไปเสียสนิทเมื่อฤทธิ์ยาเริ่มทำงาน เปลือกตาของคนนั่งเล่นอยู่บนโซฟาเบดค่อยๆ ปรือปิดลง ก่อนจะกลายเป็นหลับสนิทไปในบ้านพักหลังเล็ก
เจ้าพ่อหนุ่มก้าวเท้าพ้นออกมาจากกรอบประตู มองร่างแน่งน้อยที่หลับใหลไม่ได้สติด้วยความรู้สึกวูบวาบแปลกๆ กับบุษบาบัณหญิงสาวชาวไทยคนก่อน เขายังไม่เคยมีความรู้สึกร้อนไปทั้งตัวได้ง่ายขนาดนี้ เวลานี้แค่ศศิอยู่ห่างจากสายตาเขาเพียงนิดแต่ทำให้เขารู้สึกเสียการควบคุมอย่างประหลาด เกิดอาการกระวนกระวายแทบนั่งไม่ติด อยากตามดูให้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนทำอะไรปลอดภัยดีหรือไม่ เพราะในเวลานี้ตระกูลอบาเต้ยังไว้ใจใครไม่ได้ รวมถึงตัวเขาเองจะเชื่อใจศศิได้มากแค่ไหน ในเมื่อหลักฐานความผิดของศศิยังฝังอยู่เต็มสองดวงตาของเขา พอๆ กับที่ตัวเขาทนคิดถึงร่างแน่งน้อยตรงหน้าไม่ได้ จนต้องตามกลิ่นฟีโรโมนของเธอมา
...พระเจ้า แม่นางแบบตัวน้อยนี่ช่างมีอิทธิพลกับฮอร์โมนเพศชายของเขาโดยแท้
ร่างบางของศศิเดินกอดแขนล่ำสันของเซซาเร่ขณะพากันเดินไปยังลานจอดเครื่องบินส่วนตัวที่อยู่ในอาณาเขตของคฤหาสน์อบาเต้อันกว้างใหญ่ หลังมาเฟียเฒ่าประมุขใหญ่ของตระกูลจัดแจงธุรกิจและสั่งงานทุกอย่างที่เวโรนาไว้เรียบร้อยแล้ว ก็ถึงกำหนดเดินทางไปพักผ่อนยาวที่ทัสคานีตามที่นายแพทย์โรแกนแนะนำและคนเป็นลูกชายขอร้อง และตัวเขาเองก็อยากหลบไปพักผ่อนยาวๆ บ้างเสียที
“ศศิไม่เปลี่ยนใจไปกับแด๊ดแน่นะ”
คนถูกถามที่กำลังกอดเกี่ยวแขนบิดาไว้หน้ามุ่ยลง แล้วหันไปเขม่นมองคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องเปลี่ยนใจ
“ศศิขอโทษนะคะที่ไปอยู่ดูแลแด๊ดที่ทัสคานีไม่ได้”
“แด๊ดแค่ถามเท่านั้น ถ้าศศิสะดวกอยู่ที่เวโรนากับพี่เขา แด๊ดก็ไม่ว่าอะไร ความจริงแด๊ดก็อยากให้ศศิอยู่ที่เวโรนามากกว่าไปทัสคานีกับแด๊ดอยู่แล้ว ที่นั่นไม่มีอะไร แด๊ดกลัวศศิจะเบื่อ” เซซาเร่บอกอย่างเข้าใจ ทำให้ศศิรีบตอบกลับเพราะกลัวบิดาจะเข้าใจผิด
“ศศิจะเบื่อได้ยังไงล่ะคะ มีแด๊ดอยู่ทั้งคน”
“ฮ่าๆ แด๊ดแก่แล้ว ศศิก็จะเหงาไม่มีเพื่อนคุย อยู่ที่นี่ยังมีดอนอเล็กซานโดร ยังมีเพื่อน ศศิโตเป็นสาวแล้วต้องมีสังคมเพื่อนฝูง เรื่องนี้แด๊ดเข้าใจ จะให้ศศิไปเก็บตัวอุดอู้อยู่แต่กับแด๊ดที่ทัสคานีได้ยังไง” คนเป็นพ่อบอกอย่างเอ็นดู
“ต่อให้ศศิต้องอยู่กับแด๊ดไปตลอดจนแก่ตาย ศศิก็อยู่ได้ค่ะ ศศิไม่เห็นอยากมีใครเลย”
“ลูกสาวแด๊ดสวยที่สุดในเวโรนา เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธเพชรเม็ดงามเม็ดนี้ไปได้หรอก ไว้แด๊ดกลับจากพักผ่อน แด๊ดจะพาศศิออกงานบ่อยๆ แล้วจะหาผู้ชายดีๆ ให้ศศิหลายๆ คน”
“หลายๆ คน คะ...”
“หาทำไมครับหลายๆ คน” เป็นอเล็กซานโดรที่ชิงถามขึ้นก่อน ท่ามกลางสายตาที่มองอย่างแปลกใจของเซซาเร่และคนที่มีหน้าที่เลือกผู้ชายหลายๆ คน
ตั้งแต่เมื่อครู่แล้วที่อเล็กซานโดรก็ชิงถามขึ้นก่อน แม้แต่เธอเองยังรู้สึกตระหนกตกใจไม่เท่าเขาที่แสดงออกชัดเจนว่าตกใจมาก คนที่ยังไม่ยอมปล่อยแขนบิดามองเขาด้วยความรู้สึกวูบวาบในอก หญิงสาวไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังหึงหวงเธอไว้ เพราะมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ไม่มีตรรกะใดๆ ที่จะรองรับความคิดนี้ได้เลย เจ้าพ่อหนุ่มเกลียดเธออย่างกับอะไร เขาประกาศอยู่ปาวๆ ว่าเขารักผู้หญิงไทยคนนั้น และคงไม่มีทางชายตามองเธอ ศศิเชื่ออย่างนั้นทั้งยังคิดต่อไปด้วยว่า ถ้าอะไรที่เขาแสดงออกด้วยอาการอ่อนโยนสุภาพนั่นแปลว่าเขาเผลอทำโดยไม่ตั้งใจ ส่วนที่เขากอดจูบเธอนั่นก็เป็นเพราะเขาต้องการแก้แค้นเอาคืนเธอให้อับอายเสียหน้า ตามที่เขาประกาศเจตนารมณ์ไว้ก่อนหน้านี้แล้วเช่นกัน แต่ที่ร้ายสุดคือ อเล็กซานโดรเอาอาการป่วยของบิดามาเป็นข้ออ้างบีบบังคับให้เธออยู่ที่เวโรนากับเขา
“เลือกเอาจะให้พี่ไปบอกแด๊ดเรื่องที่เธอเป็นนางนกต่อช่วยเหลือไอ้ริคคาร์โด หรือจะอยู่ที่เวโรนากับพี่ พี่มีหลักฐานความผิดของเธอชัดแจ้ง” เจ้าพ่อข่มขู่อย่างหวังผล
อเล็กซานโดรเดินเข้ามาบอกเธอในเช้าวันหนึ่ง หญิงสาวจำได้ว่าตอนนั้นเธอโกรธอเล็กซานโดรเป็นฟืนเป็นไฟมากแค่ไหน เพราะเขาช่างร้ายกาจอย่างคาดไม่ถึง ที่หยิบยกเอาเรื่องอาการป่วยของบิดามาอ้าง เพราะไม่ว่าหลักฐานที่เขามีอยู่นั้นจะมีจริงหรือไม่จริง เธอก็ไม่ต้องการเอาชีวิตของบิดามาเสี่ยง เธอไม่อยากให้บิดาต้องอาการกำเริบตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้นไปพักผ่อน ริมฝีปากบางถูกกัดแน่นจนห้อเลือด เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ต้องจำใจรับข้อเสนอร้ายกาจของเขา
- Writer
