7 ค่อย ๆ ถอยห่าง
1044 Words
7 ค่อย ๆ ถอยห่าง
"ครูมังคุดท่านลางานน่ะค่ะ ห้องชมรมก็ถูกปิดเอาไว้ ฟ้าก็เลยไม่ไปซ้อมแล้ว" เพียงฟ้าตอบกลับไปโดยเลี่ยงที่จะสบสายตาของเขา
"แล้วทำไมพี่โทรหาไม่รับเลย ส่งข้อความไปเราก็ไม่ตอบ"
"พี่ไปยืนรอเราหน้าห้องชมรมตั้งหลายวันแล้ว" ร่างสูงเดินอ้อมมาทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงหน้าของเธอ และเอ่ยถามเธอด้วยท่าทีดูคล้ายจะเป็นห่วง
"โทรศัพท์ฟ้าไม่ค่อยดีน่ะค่ะ มันไม่ค่อยขึ้นแจ้งเตือน"
อื้อ อื้อ อื้อ เสียงข้อความไลน์จากสองเพื่อนรัก เด้งเข้ามาไม่หยุดเลย ต่อหน้าต่อตาของเขา
ไพลอทนิ่งไปเล็กน้อย เขาเหมือนจะเข้าใจแล้วว่า เพียงฟ้าคงต้องการหลบหน้าเขาจริง ๆ และอาจจะไม่ได้ชอบที่เขามาคอยตามตอแยเธอแบบนี้
"โอเคค่ะ พี่ก็แค่เป็นห่วงเราน่ะ แต่ถ้าพี่ทำให้เราลำบากใจพี่ขอโทษด้วยนะ" เขายิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาขวดแล้ววางไว้ให้
"....." เพียงฟ้าเม้มปากแน่นเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี จึงเอาแต่เงียบอยู่แบบนั้น
"....." คำพูดของพี่ไพลอททำให้เพียงฟ้าเองก็รู้สึกไม่ดีเท่าไรเลย เขาดีกับเธอมาก ๆ แต่ถ้าเธอสนิทกับเขามากกว่านี้ เธออาจจะอยู่ในโรงเรียนนี้อย่างไม่สงบสุขสักเท่าไร
"แซนด์วิชขนมปังโฮลวีต อกไก่ฉีก และผักไร้สารพิษค่ะ กินแล้วไม่อ้วนแน่นอน พี่ตั้งใจซื้อมาให้เราเลยนะ" เขาวางขวดน้ำที่เปิดใหม่ไว้ข้าง ๆ มือของเธอ
"อดข้าวไม่ได้ช่วยให้ผอม ถ้าจะไดเอ็ตพี่ว่ากินอาหารที่แคลอรี่ต่ำและมีประโยชน์หน่อยจะดีกว่านะ" ร่างสูงยิ้มหวานให้เพียงฟ้า แม้ว่าเธอจะทำหน้าตึง ๆ และไม่พูดไม่ตอบอะไรเขาเลย แต่เขาก็ยังคงยิ้มอย่างไม่ได้โกรธเคืองอะไร
"พี่ไปก่อนนะ ถ้าต้องการคู่ซ้อมบทเมื่อไหร่ ก็โทรมาได้ตลอดนะ"
"หรือจะโทรมาเรื่องอื่นก็ได้" เขาพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียนของเธอ ซึ่งก็สวนทางกับกลุ่มเพื่อน ๆ ที่เดินกลับเข้ามาในห้องกันพอดี
"อ้าวสวัสดี มีนา เมษา" ไพลอทเอ่ยทักทายทั้งสองคนอย่างเป็นกันเอง
"โห! นี่พี่จำพวกเราได้แม่นขนาดรู้เลยเหรอคะว่า ใครมีนา ใครเมษา" ยัยมีนายกมือปิดปากอย่างอึ้ง ๆ เพราะขนาดเพื่อนในห้องเรียนบางครั้งยังแยกแฝดสองคนนี้ไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร
"จำได้สิครับ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ"
"คนนึงก็สวย คนนึงก็น่ารัก"
"เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีซ้อมกีฬาสีน่ะ" ร่างสูงโบกมือลาสองเพื่อนซี้ของเพียงฟ้า และยิ้มหวาน ๆ ให้พวกเธอราวกับสนิทกันมานาน
"ว่าแต่พี่ไพลอทอยู่สีอะไรเหรอคะ" เมษาถามขึ้นด้วยความอยากรู้
"พี่อยู่สีฟ้าครับ สีโปรดพี่เลย" เขาตอบกลับเสียงหวาน
"แล้วพวกเราล่ะ อยู่สีอะไรกัน" พี่ไพลอทหันไปมองทั้งมีนาและเมษาสลับไปมา ทุกครั้งที่เขาพูดคุยเขาจะมองสบตาคนที่กำลังสนทนาด้วยอยู่ตลอดเวลา
"งั้นเราก็อยู่สีเดียวกันเลยสิคะ เย้ ๆ ๆ มีพี่ไพลอทพวกเราคงไม่โดนรุ่นพี่แกล้งแล้วแน่ ๆ " ยัยเมษากระโดดอย่างดีใจ
"พวกเราเคยโดนแกล้งกันด้วยเหรอครับ" ไพลอทถามกลับด้วยความข้องใจ
"ก็เมื่ออาทิตย์ก่อนไงคะ ยัยฟ้าน่ะเพิ่งจะโดน (ยัยเมษา) / เมษา! (เพียงฟ้า) " ยังไม่ทันที่เมษาจะหลุดปากพูดออกไปทั้งหมด เพียงฟ้าก็ตะโกนเรียกชื่อของเธอเอาไว้เสียก่อน
"ขอยืมลอกการบ้านหน่อยสิ พอดีเมื่อวานไปถ่ายแบบน่ะเลยลืมทำ" เพียงฟ้าไม่พูดเปล่าแต่เดินมาดึงแขนเพื่อนของเธอถึงที่เลย
"อ๋อได้ ๆ " เมษาก็ทำท่ารูดซิปปากและหัวเราะแห้ง ๆ ตอบไพลอทไปก่อนจะเดินตามเพียงฟ้าไปติด ๆ
"....." มีนาที่เห็นว่าแฝดอีกคนโดนลากไป ก็ไม่กล้าจะอ้าปากพูดอะไรต่อ ทำได้แค่โบกมือลาไพลอทแบบยิ้ม ๆ
_______________
หลังเลิกเรียน
ห้องประชุมใหญ่
ฐานทัพสีฟ้า
"นั่นยัยพี่ที่หาเรื่องมึง มันอยู่สีเดียวกับเราได้ไงเนี่ย" ยัยเมษารีบเดินมาสะกิดบอกเพียงฟ้าทันที
"น้อง ๆ ที่มาถึงแล้วเข้าแถวกันให้เป็นระเบียบด้วยนะครับ เดี๋ยวพี่จะได้แจกรายการแข่งขันกีฬาต่าง ๆ ให้ลงชื่อกันนะ" เสียงรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินถือโทรโข่งประกาศดังขึ้น
"ใครถนัดกีฬา หรืออยากเข้าร่วมกิจกรรมไหน ให้แจ้งรุ่นพี่ ม.6 ได้เลยนะ"
หลังจากที่นั่งไปสักพัก กลุ่มรุ่นพี่ ม.6 ผู้หญิง ก็เหมือนจะชี้ ๆ มาทางเพียงฟ้าอย่างเปิดเผย และหนึ่งในคนที่กำลังพูดถึงเธอก็คือรุ่นพี่ที่เคยมาหาเรื่องเธอที่ห้องนั่นแหละ
"เขาชี้มึงทำไมวะ" ยัยมีนาถึงกับเอ่ยปากอย่างรู้สึกได้เช่นกัน
"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คนตั้งเยอะ อีกอย่างกูก็ไม่ได้อะไรกับพี่ไพลอทแล้ว" เพียงฟ้าตอบเพื่อนไป และพยายามเมินสายตาของรุ่นพี่พวกนั้น
ไม่นานกลุ่มของพี่ไพลอทเดินเข้ามาในห้องประชุมด้วยเช่นกัน พวกเขาทุกคนอยู่ในชุดพละของโรงเรียนกันเกือบหมด
"รางวัลปีนี้ ได้สีละสามแสนเลยนะ พวกเราสู้ไม่สู้" รุ่นพี่ที่ถือโทรโข่งเริ่มส่งเสียงปลุกใจพวกเด็ก ๆ ทันที
"สู้!" ทั้งเด็ก ม.ต้น และ ม.ปลาย ต่างตะโกนตอบไปในทางเดียวกัน
"สู้ไม่สู้" เขาถามย้ำอีกครั้ง
"สู้!" ทุกคนก็พร้อมใจกันตอบเสียงดังลั่น
"น้องเพียงฟ้าใช่ไหมคะ ขอเชิญทางนี้หน่อยค่ะ"
- Writer
