Married แต่งแล้ว (อย่า) รัก 15
1115 Words
Married แต่งแล้ว (อย่า) รัก 15
“ใครโทรมา”
“พิรัชค่ะ” เอ่ยตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก ก็เขารู้จักเพื่อนของฉันหมดแล้วนี่นา
“ก็แล้วไป จะสั่งกาแฟเอาอะไร”
“อยากไป...” อยากไปซื้อที่ร้านเองอะ อยู่แต่ในห้องแคบ ๆ นั่งนับเงินเป็นแสนแบบนี้ฉันไม่ชอบ มันน่าอึดอัด และเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมเข้าใจแล้วตั้งใจแกล้งฉันเลย
“ไม่ได้ นั่งทำงานอยู่ตรงนั้นแหละ” เขาบอกแค่นั้นก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายหลุดยิ้มมุมปากเมื่อฉันเอนหลังพิงโซฟาแล้วทำหน้าหงุดหงิดติดจะงอแงเล็กน้อย
“เอาอะไรจะให้คนไปซื้อ”
“เอาอเมริกาโน่ค่ะ” ฉันตอบ
“เข้มเลยนะ” คุณจอมทัพทวนถาม
“ค่ะ” ก็คืนนี้ฉันยังต้องทำงานต่อ ดื่ม ๆ ไปเถอะ
“อ้อ คุณจอมทัพตอนเย็นฉันไปกินข้าวบ้านคุณย่านะคะ บอกไว้เผื่อมีคนไปนินทาเรื่องฉันให้คุณฟังว่าหนีไปเที่ยวกับผู้ชายอีก” ฉันรีบบอกคนตัวโตที่นั่งทำงานอยู่ เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่ก็พยักหน้ารับรู้ แต่แค่นั้นก็ดีแล้วล่ะถือว่าได้บอกแล้ว
ครึ่งเช้าฉันนั่งนับเงินใส่ซองและตรวจเช็กความถูกต้องได้เพียงแค่ครึ่งหนึ่ง กาแฟที่วางอยู่ตรงหน้าหมดไปแล้วตั้งแต่ได้รับมาไม่ถึงสามสิบนาที พักเที่ยงคุณจอมทัพพาฉันเดินออกจากสำนักงานไปยังโรงอาหารของที่ไร่ โดยมีพี่ ๆ ที่สำนักงานเดินตามมาอยู่ห่าง ๆ รอบ ๆ ก็มีคนงานเดินไปยังโรงอาหารเช่นเดียวกับเรา
“ที่นี่ตอนเที่ยงจะมีอาหารให้กินฟรี” ระหว่างที่เดินคนข้าง ๆ ก็เอ่ยเล่าให้ฟังเสียงเบา ฉันพยักหน้ารับก่อนจะยกมือปิดจมูกแล้วจามออกมาเบา ๆ
“ส่วนเงินเดือนจะจ่ายเป็นวีค สิบสี่วันหนึ่งครั้งสำหรับชาวบ้านที่ไม่สะดวกให้โอน ส่วนคนที่สำนักงานจะจ่ายเป็นรายเดือน” ระหว่างที่เล่า เขาก็ยกมือบังแดดที่ส่องโดนหน้าให้ฉัน
“...” เท้าที่กำลังก้าวเดินชะงักค้างทันทีเมื่อจู่ ๆ ก็ได้กลิ่นบุหรี่ลอยมาจากที่ไหนสักที่ และเหมือนคนข้าง ๆ ฉันจะรับรู้ได้เช่นเดียวกันเพราะได้ยินเขาตะโกนสั่งคนงานเสียงเข้มแทบจะทันที
“ใครที่สูบบุหรี่ไปสูบในที่ที่จัดไว้ให้ บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง!”
“ขอโทษครับนาย”
“ขอโทษครับ” เสียงที่ตะโกนขอโทษกลับมาไม่ได้ทำให้คนข้าง ๆ ฉันหายหงุดหงิดไปได้เลยสักนิด และฉันเองก็ไม่ไหว ฉันปวดหัวตุบ ๆ จนไม่อยากก้าวต่อแล้ว ฉันขี้โรคจะตายแพ้แทบจะทุกสิ่งอย่าง ยิ่งได้กลิ่นควันบุหรี่แบบนี้คือไม่ไหว
“กลับไปกินที่สำนักงานกันเถอะ” คุณจอมทัพกระซิบบอกเสียงเบาพร้อมกับพยุงฉันให้เดินกลับทางเดิมที่เราเพิ่งจะเดินมา
“นายไปไหนคะ ไม่ไปกินข้าวเหรอ?”
“คนงานสูบบุหรี่น่ะ เมียผมแพ้”
“อ้าว แย่เลย ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จัดมื้อเที่ยงไปให้นะคะ”
“ครับ รบกวนด้วย”
กระทั่งกลับเข้ามาถึงห้องทำงานของคุณจอมทัพ ฉันไม่สนใจอะไรรอบข้างเลยสักนิดรีบเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาที่เคยนั่งทำงานเมื่อช่วงเช้าจากนั้นก็หลับตานิ่ง ๆ และพยายามหายใจเข้าลึก ๆ
“เป็นยังไงบ้าง”
“ปวดหัว มียาดมไหมคะหายใจไม่สะดวกเลย” นี่เพียงแค่ได้กลิ่นเบา ๆ นะถ้าหนักหน่อยฉันหายใจไม่ออก ไออย่างหนักแล้ววูบไปเลยก็มี แค่ครั้งนี้ดีนะฉันหยุดเท้าแทบจะทันทีเลยไม่ได้กลิ่นเข้มมากเท่าไหร่แต่ก็มีผลทำให้ปวดหัวอย่างหนักเช่นเดียวกัน
“แป๊บนะ”
“นายครับ! ผมกับพี่ฝนเอาข้าวเที่ยงมาให้” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดออก
“คุณฝนมียาดมไหม ภรรยาผมเขาแพ้กลิ่นบุหรี่หายใจไม่ออก”
“มีค่ะมี” เสียงพี่ผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
“ต้องไปหาหมอไหมครับนาย”
“เดี๋ยวรอดูอาการถ้าไม่ดีขึ้นจะพาไป”
“ยาดมค่ะนาย”
“กับข้าววางไว้บนโต๊ะเลยแล้วก็ไปพักเถอะ ที่เหลือผมจัดการต่อเอง” เมื่อรอบห้องเงียบ ๆ ไปฉันจึงลืมตาขึ้นมองก็เห็นว่าคุณจอมทัพเดินถือยาดมมาทรุดนั่งข้าง ๆ แล้วยกมือข้างนั้นจ่อที่จมูกฉันด้วยท่าทีเงอะงะ
“ไหวหรือเปล่า ไปหาหมอไหม?” นับว่าเป็นเรื่องที่น่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลยเมื่อจู่ ๆ ก็ได้ยินเขาเอ่ยถามแบบนี้ ก็เราเถียงกันทุกครั้งที่ได้อ้าปากคุยกันน่ะสิ พอได้ยินแบบนี้ก็ออกจะตกใจอยู่นิดหน่อยล่ะนะ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนอนพักคิดว่าคงดีขึ้น”
“กินข้าวก่อนแล้วจะได้กินยา ยังไม่พากลับบ้านตอนนี้นะต้องเคลียร์งานก่อนเย็นนี้จะได้ไปนอนบ้านคุณย่าด้วยกัน”
“จริงเหรอ? ฉันจะได้ไปนอนบ้านคุณย่าเหรอคะ?” รีบเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าเขายอมให้ฉันไปค้างที่บ้านคุณย่าแล้ว
“เรา เราทั้งสองคนไม่ใช่คุณคนเดียว” อีกฝ่ายย้ำ แต่ก็ยังดี อย่างน้อยฉันก็จะได้ค้างที่บ้านคุณย่า
“ลุกขึ้นมากินข้าวจะได้กินยาแล้วนอนพัก”
“ค่ะ”
ครั้งนี้ไม่กวนประสาทเขากลับไปหรอก อ่อนแรงไปหมดแล้ว แต่ก็กินข้าวได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ยังดีที่เขาไม่ได้บังคับและหายามาให้ฉัน จังหวะที่กำลังจะหลับก็เห็นว่าคุณจอมทัพขยับมานั่งที่พื้นแล้วเอนหลังพิงโซฟาตัวที่ฉันนอนอยู่เพื่อนับเงินใส่ซองเตรียมจ่ายเงินค่าแรงให้พนักงานเย็นนี้พร้อมทั้งยังบ่นอุบอิบกับตัวเองเสียงเบา
“นี่ให้มาทำงานทำไมต้องเป็นกูมานั่งทำเองวะ”
“พวกคนงานก็เหลือเกิน อุตส่าห์ให้คนเตรียมที่สูบให้ใหม่ก็ยังไม่ทำตาม ต้องตามไปสั่งย้ำหน่อยแล้ว”
“นายครับ...”
“ว่าไง”
“ไหนบอกจะให้นายหญิงทำงานล่ะครับ”
“งานคงหนักไปเขาเลยไม่ไหวล่ะมั้ง”
“เอ่อ นายครับ แค่นั่งนับเงินผมว่ามันไม่ค่อยหนักนะครับ”
“ช่างแม่งไม่รู้แล้ว หนักไม่หนักกูก็นั่งนับเองแล้วเนี่ย ออกไปให้เขานอนพัก”
“ครับนาย”
- Writer
