จอมมารกับผู้กล้า เป็นของคู่กันไม่ใช่เหรอ?

Chapter 3 ผู้กล้า (หมาบ้า)

“ท่านเอลเลียตมาแล้วขอรับ”

หลังจากหัวหน้านักเวทอายุห้าสิบกว่าๆ เดินเข้าไปรายงานวิลลอส ผู้นำลัทธิคีรีแห่งแสง ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่และกำลังมองออกไปข้างนอกนั้น ชายผู้อยู่ในชุดนักบวชสูงสุดก็ส่งเสียงตอบรับ “อืม” ก่อนหมุนร่างกลับมา แล้วเดินเข้ามาหาเอลเลียต

ทว่าในห้องโถงนี้ไม่ได้มีเพียงแค่พวกเขาสามคน ข้างหลังของวิลลอสคือ ‘เวโรนิก้า โอฮาดอล์ก’ บุตรสาวที่อยู่ในวัยบานสะพรั่ง

สายตาของเวโรนิก้าตอนมองเอลเลียตบอกความรู้สึกไปถึงไหนต่อไหน ยิ่งตอนนี้เธออายุสิบหกย่างสิบเจ็ด การแสดงออกนับวันยิ่งชัดเจน

ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มยังแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น และไม่สนใจความรู้สึกของเด็กสาว

“เอลเลียต เมื่อครู่เจ้าคงเห็นท้องฟ้าที่แปรปรวนนั่นแล้ว” วิลลอสกล่าวเข้าเรื่องด้วยสีหน้าจริงจัง

“ท้องฟ้าแปรปรวนผสมกลิ่นของโลหิต ข้าสังหรณ์ใจว่า เหตุการณ์ประหลาดครั้งนี้เป็นปรากฏการณ์ที่อันตราย”

เอลเลียตบอกสิ่งที่ตนสังหรณ์ แต่ถ้าเทียบกันแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดที่เขาจัดการไมได้

วิลลอสเห็นด้วย “เจ้าคิดไม่ผิด ข้าเองก็สัมผัสถึงไอชั่วร้ายได้ลางๆ ถ้าสิ่งนั้นไม่ได้เกิดที่หมู่บ้านกันดารก็คงมาจากดินแดนรกร้าง เอลเลียต เจ้าจงไปตรวจสอบ จะพาอัศวินหรือนักเวทไปกี่คนก็ได้ แต่ถ้าสิ่งนั้นเป็นอันตรายต่ออาณาจักรกรีฟส์ เจ้าจงรีบกลับมาเตรียมทัพทันที”

หมู่บ้านกันดารที่ว่าอยู่ใกล้กับดินแดนรกร้าง ดินแดนที่เต็มไปด้วยสิ่งชั่วร้ายมีขนาดกว้างขวางเกือบเท่ากับอาณาจักรหนึ่ง นอกจากนักผจญภัยระดับสูง น้อยนักจะมีมนุษย์สักคนย่างกายเข้าไปใกล้ เนื่องจากสถานที่แห่งนั้นถือเป็นสถานที่ที่อันตราย และอยู่นอกเขตปกครองของราชอาณาจักร

“ท่านพ่อบุญธรรม ให้ข้าไปที่นั่นคนเดียวจะสะดวกกว่า ถ้ามีอันตรายจริงๆ ข้าคนเดียวยังหนีได้ทัน”

“จริงของเจ้า”

“แต่ว่า...”

ขณะที่วิลลอสกับเอลเลียตปรึกษาเรื่องภารกิจ เสียงของเวโรนิก้าแทรกขึ้น ทุกคนในห้องโถงจึงเลื่อนสายตาไปมองเธอ

“มีอะไร เวโรนิก้า” วิลลอสถามบุตรสาว

“ท่านพ่อ จะให้ท่านพี่เอลเลียตไปตรวจสอบสิ่งที่ไม่รู้คนเดียวจริงๆ เหรอคะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น...”

เวโรนิก้าทักท้วง แต่เธอก็พูดไม่จบประโยคดีนัก วิลลอสผู้เป็นบิดาที่รู้จิตใจของบุตรสาวรีบกล่าวแทรกเพราะไม่อยากเสียเวลา

“นี่คือหน้าที่ของผู้กล้าอย่างเอลเลียต แค่ตรวจสอบที่มาของปรากฏการณ์ประหลาดเท่านั้นเอง ภารกิจครั้งนี้ไม่ได้ไปเพื่อต่อสู้”

“แต่ข้าเป็นห่วงท่านพี่เอลเลียต”

“เวโรนิก้าเอ๋ย อย่าลืมว่าผู้กล้ามีเวทเคลื่อนย้ายระดับสูง สามารถไปไหนมาไหนได้ในชั่วพริบตา เดินทางได้รวดเร็วกว่าใครๆ เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

“เจ้าค่ะ”

เด็กสาวตอบหลังจากกัดริมฝีปากล่างและครุ่นคิดอยู่สักพักใหญ่ๆ

ต่อให้เป็นคนโง่ที่สุด แต่ด้วยสายตาและคำพูดของเวโรนิก้า ทุกคนจึงรู้ดีว่าเธอมีใจให้กับเอลเลียต ถึงอย่างนั้น ผู้กล้าหนุ่มยังคงแสร้งทำเมินความรู้สึกดีๆ ที่เด็กสาวมีให้

ไม่ใช่ว่าเวโรนิก้าไม่คู่ควร แต่อย่างที่บอก เอลเลียตหาได้สนใจความจำเจ ส่วนลึกในจิตใจของเขามีความคลุ้มคลั่งยิ่งกว่านี้ สิ่งที่จะมาเติมเต็มได้ไม่ใช่เธอ

หัวใจราวกับว่ากำลังรอคอยใครบางอยู่ เอลเลียตคิด

อย่างไรเสีย เอลเลียตเองก็ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ หลังจากรับภารกิจ เขาจึงขอตัวกลับห้องตัวเองในทันที

ค่ำคืนนั้น ทันทีที่เอลเลียตกลับมาถึงห้อง เขาหยิบดาบศักดิ์สิทธิ์ขึ้นสะพายหลัง ก่อนจะใช้เวทเคลื่อนย้ายขั้นสูงตัวเองมาที่หมู่บ้านกันดาร สถานที่ที่เคยมาแล้วหลายครั้ง

เดิมที พื้นที่แห่งนี้มีพลังเวทด้านลบเจือจางอันเนื่องจากอยู่ใกล้กับดินแดนรกร้าง สถานที่ซึ่งเผ่าปีศาจอาศัยอยู่ ทว่าการมาดูลาดเลาครั้งนี้ เหมือนไอชั่วร้ายของปีศาจจะเข้มข้นกว่าเดิมมาก

ในดินแดนรกร้าง เกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลังจากชั่งใจครู่หนึ่ง เอลเลียตใช้ [เวทไร้ตัวตน] เพื่อลบจิตสังหารและกลิ่นอายของตัวเอง จากนั้นใช้ [เวทเคลื่อนที่ความเร็วสูง] เข้าไปในดินแดนรกร้าง หลบใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่บ้าง ซากปรักหักพังบ้าง อย่างไม่รีบไม่ร้อน ในที่สุดก็เข้ามาในเขตที่ลึกที่สุด

“เฮ้อ...ในที่สุดก็ได้เข้าไปที่แดนมนุษย์แล้ว”

เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นไม่ไกล เอลเลียตเลื่อนสายตามอง คนพูดคือโอเกอร์ร่างใหญ่ที่มีดาบใหญ่สะพายข้างหลังสองเล่ม นั่นคือดาบคู่ในตำนาน ผู้นำเผ่าโอเกอร์เท่านั้นจะสามารถครอบครองได้

แต่คำพูดนั้น หมายความว่าอย่างไร

“ถึงจะไม่ใช่สิ่งที่ข้าคาดหวังจริงๆ แต่การรุกรานดินแดนมนุษย์ในรอบหลายร้อยปีครั้งนี้ อาจทำให้ข้าได้ยืดเส้นยืดสายได้บ้าง หรือข้าควรจะขัดเขี้ยวรอไว้เลยดีล่ะ”

คำพูดนี้มาจากบุรุษที่มีเขี้ยวแวมไพร์

“แต่ก็นะ นายท่านยังไม่ได้สรุปว่าจะเลือกใครติดตาม อาจจะเป็นข้าก็ได้”

“หึ ยังเหลือเวลาอีก ถึงตอนนั้นก็ยังไม่แน่เลย บางทีจอมมารอาจเลือกข้า”

เมื่อพวกเขาสนทนามาถึงตรงนี้ เอลเลียตถึงได้เข้าใจอะไรๆ เพิ่มขึ้น

จอมมาร?

ตามคัมภีร์ประวัติศาสตร์ ไม่มีการลืมตาตื่นของจอมมารมาเป็นร้อยๆ ปี แต่ตอนนี้กลับมีจอมมารตนใหม่ และพวกเขากำลังวางแผนรุกรานดินแดนมนุษย์ ซึ่งดูเหมือนจะไม่เกินสองวันข้างหน้า

เอลเลียตใช้ [เวทเคลื่อนย้ายขั้นสูง] พาตัวเองกลับมาที่โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ รายงานเรื่องนี้ต่อวิลลอสทันที

“สรุปแล้ว สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือจัดเตรียมกองทัพ!”

วิลลอสถามความเห็นของชายหนุ่ม

“ครับ”

“คาดว่าเจ้าคงประเมินสถานการณ์มาดีแล้ว ต้องใช้อัศวินสักกี่นาย จำเป็นต้องให้อัศวินศักดิ์สิทธิ์ออกโรงด้วยไหม เจ้าสรุปมาได้เลย”

อัศวินและอัศวินศักดิ์สิทธิ์แตกต่างกันนิดหน่อย อัศวินคือทหารรับใช้อาณาจักร แต่อัศวินศักดิ์สิทธิ์จะฟังคำสั่งจากวิลลอสโดยตรง แน่นอน ภาระหน้าที่ย่อมไม่เหมือนกัน

ถึงจะเป็นคำพูดที่สวยหรูและให้เกียรติผู้กล้า แต่ความหมายลึกๆ วิลลอสต้องการผลักภาระทั้งหมดมาให้เอลเลียต

“ข้าต้องการอัศวินหนึ่งพันนายครับ ท่านพ่อบุญธรรม”

อันที่จริง แค่เอลเลียตคนเดียวก็สามารถยับยั้งการรุกรานของจอมมารได้ในระดับหนึ่ง แต่เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด และถูกผู้นำลัทธิคีรีแห่งแสงอย่างวิลลอสซ้ำเติม จึงต้องเตรียมกองทัพหนึ่งพันนายเพื่อรับมือกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

การรุกรานที่จะนำไปสู่สงคราม อยากรู้ว่าจอมมารตนใหม่จะมีความสามารถทำให้เป็นเช่นนั้นหรือไม่

เบื้องหน้าเอลเลียตยืนสงบนิ่ง คนทั่วไปคงคิดว่าเขาคงกำลังวางแผนรับมือกับจอมมารอยู่ในหัว หากลึกลงไป เอลเลียตกำลังยิ้ม และรอยยิ้มของเขาก็ชั่วร้ายยิ่งกว่าจอมมารตนไหนๆ เสียอีก

ใช่ หลังจากรับรู้การลืมตาตื่นของจอมมาร หัวใจที่เย็นชืด รอคอยอะไรบางอย่างมากระตุ้น ตอนนี้ได้เต้นแรง เป็นความตื่นเต้นที่รอคอยมานาน...