ในขณะที่กำลังหลับสนิท จู่ๆ เตียงก็ยวบตัวลง ร่างกายถูกกดดันด้วยร่างของใครบางคน
รีชม่อนลืมตาโพลงอย่างตื่นตระหนก และทันใดนั้น หัวใจของเขาก็ตกไปที่ตาตุ่ม
ใบหน้าของเอลเลียตอยู่เหนือขึ้นไปและอยู่ในระยะประชิด โดยแขนทั้งสองข้างยันกับเตียงนอน กักขังให้รีชม่อนอยู่กลาง
ท่ามกลางความลนลาน รีชม่อนได้กลิ่นสุราคลุ้งจากตัวชายหนุ่ม
“ถ้าเมาก็ไป...”
รีชม่อนยังพูดไม่ทันจบดี เอลเลียตก็พูดแทรก และยังพูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา
“ขอโทษนะครับ ขอโทษ ขอโทษ ข้าขอโทษ”
ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงของเอลเลียตแสดงความอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ ทันใดนั้น ในความทรงจำของรีชม่อนก็ได้ปรากฏใบหน้าของอาจารย์ยูโกะ
หัวใจของรีชม่อนอ่อนยวบอย่างไม่มีสาเหตุ
อันที่จริง แม้ใบหน้าของยูโกะไม่ได้ปรากฏในหัว รีชม่อนก็ยังคงรู้สึกสงสารเอลเลียต ยิ่งรับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่ม รู้ถึงภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับ ต่อให้อยากใจร้าย เขาก็ทำแบบนั้นไม
