Kabanata 4
1704 Words
ALINSUNOD sa sinabi ng asawa niya, naghanda siya para sa first date nila ng chairman.
Sa halip na sa isang kilalang mamahaling restaurant, sa isang private dining hall siya dinala ng driver na sumundo sa kanya. Isang eksklusibong lugar sa itaas ng isang luxury hotel. Hindi ito pangkaraniwang restaurant. Walang ibang tao kundi silang dalawa.
Pagkapasok pa lang, agad niyang napansin ang eleganteng setup ng dining area—isang mahaba ngunit intimate na mesa, may kandilang ilaw sa gitna, at mamahaling wine glasses na kumikinang sa ilalim ng amber lighting. Ang malalaking bintana ay nagpapakita ng magandang city skyline sa gabi, kumikislap ang mga ilaw mula sa mga gusali.
Sa sulok ng silid, isang trio ng violinist ang tumutugtog ng klasikong musika, na lalong nagbigay ng kakaibang ambiance sa paligid. Natanaw niya agad si Braxton sad ulo.
Nakaupo ito nang relax, suot ang itim na button-down shirt na bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones. Ang mga manggas ay nakatupi hanggang siko, kaya kitang-kita ang matitigas nitong bisig. Nakapatong ang isang kamay sa lamesa habang ang isa ay may hawak na wine glass.
Pinanood lang siya nitong lumapit, at nang magtama ang kanilang mga mata, naramdaman niya ang matinding pang-aakit doon—parang siya ang pinakamahalagang tao sa silid na iyon.
Ngumiti ito, isang ngiting hindi niya mabasa kung mapanukso o mapanganib.
“You came,” anitong kalmado ngunit may bahid ng kasiyahan sa boses.
“Of course. I gave you, my word.” sagot niya, pinapanatili ang pormal na tono ng boses niya
“I like that,” anitong nakangiti, saka ipinatong ang braso sa lamesa, bahagyang yumuko upang ipantay ang tingin sa kanya.
“A woman who keeps her promises.”
“I don’t break my words, Sir.”
Braxton chuckled, tila aliw sa sinabi niya.
“Good,” sagot nito.
“Because I don’t plan on breaking mine either.”
Bahagys siyang napangiti.
“I wanted us to have a quiet dinner without distractions.”
Ngumiti lang siya ng tipid. Hindi niya alam kung anong laro ang pinapasok niya, pero alam niyang hindi ito basta-basta.
Dumating ang kanilang pagkain—isang gourmet meal na bihira niyang matikman. Habang kumakain sila, pinanood niya si Braxton na tila relaks na relaks, habang siya naman ay hindi mapakali. Masyado itong composed, parang sanay na sanay sa ganitong setting.
“So, Lovely…” panimula nito, sabay lagay ng wine sa kanyang baso.
“Tell me something about yourself.”
Nagtaas siya ng tingin.
“Something about me?”
“Yes,” anitong may mapanuksong ngiti.
“For starters… bakit mo piniling magtrabaho sa company, ko?”
Nanuyo ang lalamunan niya. Alam niyang hindi niya puwedeng sabihin ang totoo—na wala siyang alam sa koneksyon ni Braxton sa kompanya noong tinanggap niya ang trabaho.
“I needed stability,” sagot niya sa kalmadong tono. “It’s a great company with good benefits. It was an opportunity I couldn’t ignore.”
“Stability, huh?” inulit nito, saka dahan-dahang uminom ng alak. Pagkatapos ay nagpakawala ito ng isang bahagyang tawa.
“So it’s not because of me?”
Napatigil siya. “Excuse me?”
Umiling si Braxton, ngumiti nang bahagya.
“Never mind.”
Ngunit halata sa mga mata nito na hindi ito kumbinsido sa sagot niya.
Nakatitig lang ito sa kanya, para bang binabasa siya. At sa bawat segundo ng katahimikan, mas lalo niyang nararamdaman ang bigat ng presensya nito.
Kinuha ni Braxton ang kanyang wine glass, inilapit sa kanya. “Drink,” utos nito.
Nag-aalangan siyang tinignan ang alak.
“Relax, Lovely,” bulong nito, bahagyang lumapit sa kanya.
“It’s just wine.”
Napalunok siya bago marahang kinuha ang baso at uminom. Makinis at malasa ang alak, ngunit masyado itong may tama—katulad ng lalaking kaharap niya ngayon.
Nang ibaba niya ang baso, nakangiti na naman si Braxton.
“What?” tanong niyang kinakabahan.
“Nothing. I just like watching you.” Tugon ng binata.
Muntik na niyang maibuga ang alak.
Napahawak siya sa kanyang leeg, hindi makapaniwala sa narinig.
“Sir—”
“Braxton,” putol nito, mas lalong inilapit ang sarili sa kanya.
“Just Braxton, Lovely. No need for formalities when we’re alone.”
Bahagya siyang napalunok. Bakit pakiramdam niya ay may ibang kahulugan ang sinabi nito?
Pinilit niyang ngumiti at hindi nagpahalata ng kahit anong emosyon.
“Alright… Braxton.”
Nagningning ang mga mata ng binata sa narinig, tila nasiyahan na tinawag siya nito sa pangalan.
Habang kumakain sila, hindi niya maiwasang mapansin kung paano nito pinapanood ang bawat kilos niya—ang paraan ng paghawak niya sa kubyertos, ang pagdampi ng baso sa kanyang labi, at kung paano siya ngumunguya nang marahan.
“You look stunning tonight,” sambit nito habang inaabot ang bote ng alak upang muling lagyan ang kanyang baso.
“Thank you,” mahinang sagot niya, pilit iniiwas ang tingin.
Nagsimulang gumalaw ang isang kamay ni Braxton sa ilalim ng mesa, tila walang pakialam kung may makakakita. Nang dumampi ang palad nito sa kanyang hita, bahagya siyang napapitlag.
Napatingin siya rito, ngunit nanatili lamang itong kalmado, walang bakas ng pagsisisi sa ginawa. Bagkus, tila lalo pang naging interesado sa reaksyon niya.
“B-Braxton,” mahina niyang saway habang pilit inaalis ang kamay nito.
Ngunit sa halip na umatras, lalo pang naging matapang si Braxton. Marahang hinaplos nito ang gilid ng kanyang hita, pinaglalaruan ang tela ng kanyang dress.
“Relax, Lovely,” bulong nito sa mababang tinig.
“I’m just getting comfortable.”
Pakiramdam niya ay parang kinukuryente ang balat niya sa bawat dampi ng kamay nito.
Nagmamadali siyang lumayo at tumayo mula sa kanyang upuan.
“I need to use the restroom.”
Tiningnan siya ni Braxton, nakataas ang isang kilay ngunit may bahagyang ngisi sa labi.
“Take your time.”
Mabilis siyang lumabas ng dining area, patungo sa restroom. Kailangan niyang huminga, kailangan niyang ayusin ang sarili bago siya tuluyang lamunin ng presensya ni Braxton.
Pagpasok niya sa loob ng restroom, sumandal siya sa pinto at ipinikit ang mga mata, sinusubukang pakalmahin ang mabilis na t***k ng puso.
Pero hindi pa siya nakakahinga nang maayos nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Braxton.
Napapitlag siya at agad na umatras, ngunit masyado nang malapit si Braxton. Isinara nito ang pinto sa likod nito at marahang inilock, saka dahan-dahang lumapit sa kanya.
“Braxton, w-what are you doing?” kinakabahang tanong niya.
Hindi ito sumagot. Sa halip, itinukod nito ang isang kamay sa pader sa tabi ng ulo niya, idinidikit ang katawan nito sa kanya, habang ang isa naman ay marahang inabot ang kanyang baba, itinaas iyon upang magtama ang kanilang mga mata.
“You’ve been avoiding me all night,” bulong nito sa isang mababang, paakit na tono.
Hindi siya makasagot. Pakiramdam niya ay bumigay ang mga tuhod niya sa paraan ng pagtingin nito—tinititigan siya na parang siya lang ang babae sa mundo.
“You can lie to yourself, Lovely,” bulong nito, bahagyang inilapit ang labi sa tenga niya.
“But you can’t lie to me.”
Napapikit siya nang maramdaman ang mainit nitong hininga sa kanyang leeg.
“I know you still feel it,” anitong halos pabulong. “Just like I do.”
Nagpumiglas si Lovely, ngunit mabilis siyang naipit ni Braxton sa makitid na espasyo ng restroom. Ramdam niya ang init ng katawan nito, ang bango ng mamahaling pabango na tila lalong nagpapalabo sa kanyang isip.
“I-I’m married,” mahina ngunit matigas ang kanyang tinig, pilit pinapaalala sa sarili ang kanyang sitwasyon.
Ngunit imbes na umurong, isang mapanuksong ngiti ang lumitaw sa labi ni Braxton.
“I know,” bulong nito habang dahan-dahang inaabot ang kanyang mukha, hinahaplos ang kanyang panga gamit ang hinlalaki.
“And you know what? I like married women.”
Napasinghap siya sa sagot nito.
“I love the thrill… especially when they try so hard to resist me.” Dagdag pa ni Braxton, bakas ng pang-aakit ang tinig nito.
Bago pa siya muling makapagsalita, bumaba ang labi nito sa kanya. Kinipot niya ang bibig pero kinagat ni Braxton ang labi niya kung kaya’t naibuka niya ang labi at ‘yon ang kinuhang pagkakataon ni Braxton upang ipasok ang dila at damhin ang init ng labi niya.
Napapikit siya, nanginginig ang katawan, ngunit hindi niya alam kung dahil ba sa kaba—o dahil sa hindi maipaliwanag na sensasyong dumaloy sa kanya. Hindi siya magpapaka-ipokrito dahil hinahanap-hanap niya rin ang mga halik ng lalaking naka-one night stand niya. Ang lalaking nagpabaliw sa kanya kung gaano kasarap ang s*x na kahit minsan hindi niya naranasan sa sariling asawa.
Napasinghap si Lovely nang bigla siyang buhatin ni Braxton at ipinihit paupo sa marble sink. Napakapit siya sa balikat nito, ngunit bago pa siya makapagsalita, muling lumapat ang labi nito sa kanya—mas mainit, mas mapusok kaysa kanina.
“Braxton…” pilit niyang itinulak ang dibdib nito, pero agad nitong hinawakan ang magkabila niyang kamay, itinaas iyon sa kanyang ulunan, pinipigilang makapalag.
“I missed this,” bulong nito habang hinahagod ng tingin ang bawat pulgada ng kanyang mukha, pababa sa kanyang dibdib.
“You have no idea how much I craved for you, sweetheart.”
Pinanlalambot siya ng titig nito—may halong pananabik, may bahid ng pagsamba.
Mabagal, tila nanunukso, hinila ni Braxton pababa ang zipper ng kanyang dress. Bumagsak ang tela sa kanyang balikat, iniwan siyang halos hubad sa harapan nito. Nang lumantad sa paningin ni Braxton ang kinatatakutan niyang makita nito, mariing napamura ito.
“Damn,” bulong nito habang hinahagod ng mga daliri ang makinis niyang balat.
“I missed my babies.”
Napalunok siya, nanghihina sa paraan ng pagtitig nito sa kanya. At bago pa siya makahanap ng tamang salita para pigilan ito, naramdaman niya ang mainit nitong halik sa kanyang balat.
Napapikit siya, pilit na nilalabanan ang makasalanan nitong dila. Ngunit kahit anong kastigo niya sa sarili na hindi na muling mauulit ang pagkakamaling ‘yon sapagkat may asawa na siya, ngunit tinatraydor siya ng sariling katawan.
Nang bumaba pa ang labi ni Braxton sa kanyang leeg, pababa pa, hanggang sa natagpuan na nito ang kanyang dibdib ay napahawak siya sa buhok nito. Tuluyan na siyang nilamon ng bugso ng damdamin.
“Ohhh, Braxton…”
- Writer
