คุณเมธีฟังแล้วคอก็เริ่มตก สีหน้ารื่นรมย์ก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นกระวนกระวายปนด้วยความห่วงใย ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะรู้ว่าต่อให้ต้องกลับดึกเพียงใดก็ตามบุตรสาวจะไม่ไปค้างอ้างแรมที่ไหน
“ยายขิมบอกว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก” ภรรยาย้ำอีกครั้งด้วยเสียงสั่นเครือเจือสะอื้น อย่างที่สามีไม่เคยได้ยินน้ำเสียงอย่างนี้มานานนักหนาแล้ว
“คุณว่าอะไรลูกรุนแรงนักหรือคุณพรรณ ยายขิมถึงได้พูดออกมาอย่างนั้น”
คุณเมธีถามภรรยาเสียงเข้ม เพราะรู้ว่าเวลาแม่ลูกเถียงกันทีไร ก็มักจะจบลงด้วยฝ่ายลูกสาวเดินหนีเข้าห้องหรือไม่ก็ออกจากบ้าน
“ฉันพลั้งมือตบหน้ายายขิม” คนตอบสารภาพเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ
“คุณพรรณ คุณตบหน้าลูก!” สามีตะโกนเสียงดัง “ทำไมคุณลุแก่โทสะอย่างนี้”
“ลองคุณมาเป็นฉัน แล้วถูกลูกย้อนแบบนั้นบ้างคุณจะโกรธไหมล่ะ” คุณพรพรรณรายเสียงดังบ้าง
“คุณว่าอะไรจึงถูกลูกย้อนล่ะ” คุณเมธีย้อนถามและเมื่อรู้ถึงสาเหต
