จ่าโชติหน้าโหดผู้มีอารมณ์ศิลปินอยู่ในสายเลือด มองไปทางร้อยเอกบดินทร์สลับกับเพลินตาแล้วก็ยิ้มกริ่มดวงตาเป็นประกาย
“ส่วนใหญ่ในละครแทบทุกเรื่อง พระเอกกับนางเอกเจอกันครั้งแรกมักจะชอบทะเลาะกันแต่ท้ายที่สุดก็รักกัน...” จ่าโชติยังพูดไม่จบประโยค บดินทร์กับเพลินตาก็พูดขึ้นพร้อมกัน
“ไม่มีทาง / ไม่มีทาง”
“เอ้อ...พูดก็ยังพร้อมกันอีก อย่างนี้มีแววแน่ๆ” จ่าโชติพูดเสียงกลั้วหัวเราะก่อนหันไปยักคิ้วให้เพื่อนคู่หู “เนอะไอ้ทัศน์”
“อืม...น่าคิด” คนเป็นเพื่อนพยักหน้าเห็นด้วย พลางมองข้าวอีกจานที่บดินทร์ถือมาแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เอาละ เลิกแล้วต่อกัน” ผู้พันแสนคมพูดห้ามพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “รีบกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวจะได้ไปทำงานต่อให้เสร็จ”
“นั่นสิคับ จุ้นหิวจะแย่แล้ว” จุ้นมองไปยังจานข้าวผัดในมือของจ่าทัศน์เขม็ง “ลุงจ่าทัศน์ ตักข้าวมาเผื่อจุ้นหรือคับ”
“เออ...นกรู้นักนะเอ็ง” จ่าทัศน์หัวเราะแล้วยื่นจาน
