นางพวงมองหมวกใบเล็กที่แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมากนักแต่ก็พอกันแดดได้ แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ขอบคุณผู้พันมากค่ะ เมื่อกี้ป้าก็ลืมหยิบหมวกมาจากบ้าน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีมีติดอยู่ในรถ ไม่อยากเห็นน้องขิมของป้าเป็นลม”
คำพูดเรียบสนิทของนายทหารหนุ่ม ทำเอาคนฟังจะขยับปากเถียงว่าเธอแข็งแรงดีไม่ต้องเป็นห่วง แต่ก็ถูกเจ้าของคำพูดดักคอไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องเถียง แดดที่นี่ไม่เหมือนแดดในเมืองกรุง ไม่สบายขึ้นมาแล้วจะลำบาก” นายทหารหน้าดุพูดจบก็เดินผละไปทันที ทิ้งให้คนจ้องจะเถียงยืนทำหน้าบูดอยู่ตรงนี้
“จริงอย่างผู้พันว่านะน้องขิม...” นางพวงยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องชะงัก เพราะเสียงอ่อนหวานของจ่าโชติช่วงที่ดังมาจากเบื้องหลัง
“มาแล้วหรือจ๊ะแม่พวงมะลิ ฉันก็เฝ้าชะเง้อชะแง้แลหาอยู่ว่าเมื่อไหร่จะมาซะที แบบนี้จ่าโชติค่อยมีกำลังใจทำงานหน่อย”
เจ้าของเสียงอ่อนหวานบอกพลางยิ้มหวานแข่งกับเสียงซึ่งขัดกับหน้าโหดๆ เป
