SENIOR 1

1179 Words

Rrrrrrr (แม่) “แม่จ๋า มะลิกำลังจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่นะ” ฉันรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นชื่อของแม่โทรเข้ามา (กลับมาไวไวนะหนูมะลิของลุง ฮ่าๆ) “ละ ลุงชัย ...แม่ไปไหน ทำไมลุงใช้โทรศัพท์แม่” (อ๋อ อีบัวมันสลบอยู่ที่ตีนลุงนี่ล่ะจ๊ะ เพราะมันไม่มีเงินให้ลุงแถมยังไม่ยอมบอกอีกว่าหนูมะลิไปอยู่ที่ไหน ...กลับมาหาลุงเร็วๆนะที่รัก ลุงจะรอ ฮ่าๆ) ฉันกดวางสายใส่พ่อเลี้ยงฉันทันที ตัวของฉันสั่นไปหมดน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความกลัว “ฮึก แม่จ๋ามะลิ ขอโทษ” ฉันอยากจะไปช่วยแม่ใจจะขาดแต่แม่เป็นคนบอกฉันไม่ให้กลับไปที่บ้านนั้นอีก เพราะกลัวว่าฉันจะโดนพ่อเลี้ยงทำร้าย ตุ๊บ! “ขอโทษ ฮึก ค่ะ” ฉันก้มหน้าเดินไปตามทางจนไปชนกับแผงอกกว้างทำให้ของทุกอย่างในมือหล่นลงที่พื้น ร่างสูงก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนหรือแม้แต่จะก้มลงมาช่วยฉันก็ไม่มี “คนอะไรแล้งน้ำใจจริงๆ” ฉันพูดบ่นงึมงำกับตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองเขา แต่จู่ๆเขาก็ปิดปากแล้วลากฉันลงข้างทาง “อื้อ!! อิ๊ดดดด อ่อยอ๊ะ” ฉันทั้งทุบทั้งตีก็ไม่เป็นผลเขายังเอามือปิดปากฉันอยู่ “ชู่ว อย่าเสียงดัง เดี๋ยวพ่อฆ่าทิ้งซะดีมั้ยเนี่ย” เสียงขู่จากด้านหลังทำให้ฉันไม่กล้ากระดิกตัวมีแค่น้ำตาเท่านั้นที่ยังไหลออกมาไม่ขาดสายเพราะความกลัว “อึก อือออ T_T” “ร้องไห้ทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอ ...โอ้ย! สัสเอ้ยโดนมีดด้วยหรอวะ” ฉันใช้โอกาสที่เขาปล่อยมือ ผลักเขาออกเตรียมจะวิ่งหนีแต่ดันไปเห็นเสื้อสีขาวที่มีเลือดซึมออกมาเป็นวงกว้างจากด้านข้างลำตัว ทำให้ต้องยืนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นเพราะลังเลว่าจะช่วยหรือจะหนีเขาไปดี ...ไม่ได้นะ แกเป็นว่าที่คุณหมอนะมะลิ!! เขากำลังรอความช่วยเหลือแกนะ ...แต่เขาขู่จะฆ่าแกนะเว้ย!! “เธอเป็นบ้าหรอ ยืนสะบัดหัวไปมาอยู่นั่นแหละ” “เสียมารยาทฉันกำลังคิดว่าจะช่วยนายดีมั้ยต่างหาก แต่ปากแบบนี้คงไม่ต้องแล้วมั้ง” ถึงแม้ว่าปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ฉันก็ยังมีแอบห่วงเขาอยู่นิดหน่อยเพราะเลือดมันยังไหลไม่หยุดแสดงว่าแผลก็ลึกพอสมควร “ไม่จำเป็น ไม่ต้องมาช่วยฉัน โอ้ย! สัสเอ้ย เจออีกทีกูจะแล่เนื้อมึงโยนให้หมากิน” เขาพูดอย่างอาฆาตแค้นก่อนจะพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ หมับ! “ทำอะไร ...ปล่อยแขนฉัน” ฉันขว้าแขนเขามาแล้วดึงให้ลุกขึ้นแต่ร่างสูงยังขืนตัวไว้ไม่ให้ฉันช่วย “ลุกขึ้นแล้วไปทำแผลสิ เลือดนายจะหมดตัวอยู่แล้ว” เขามองหน้าอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ยอมให้ฉันพยุงตัวขึ้น “หอฉันอยู่ใกล้ๆตรงนี้ เดินอีกนิดนึงทนไหวใช่มั้ย” เพราะว่าเขาไม่ตอบฉันเลยโมเมไปเองเลยว่าเขาไหว ดีที่ห้องฉันอยู่ด้านล่างเขาเลยไม่ต้องเดินขึ้นบันไดเยอะให้แผลปริ “นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ” “ทำไมห้องเธอเล็กจังวะ เล็กกว่าห้องน้ำบ้านฉันอีก” ฉันวางกล่องทำแผลไว้ที่โต๊ะแล้วมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง -_- คนอุตส่าห์ช่วยแล้วยังมาทำปากเสียใส่อีกนะ “มันเรื่องของฉัน ...เคยมีคนบอกมั้ยว่านายปากเสียน่ะ -_-” “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ” ฉันจงใจจิ้มเข้าไปที่แผลแรงๆเพราะหมั่นไส้ปากช่างติของเขา “ปากแผลนายกว้างมากเลยนะ ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเย็บแผล” “เป็นหมอ?” “ว่าที่ย่ะ ฉันเรียนแพทย์ปี 1 มอ B” ฉันเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกล่องแล้วเอาไปเก็บไว้ที่เดิมก่อนจะมานั่งที่ตรงข้ามกับผู้ชายคนนี้นั่ง “ฉันอยู่ปี 4 มอ B ” เขากอดอกแล้วเอาเท้าวางที่โต๊ะรับแขก จนฉันตีไปที่ขาเขาแรงๆ เขาถึงยอมเอาเท้าลง “นายกลับไปได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้วเดี๋ยวพ่อแม่นายจะเป็นห่วง” “พ่อแม่ฉันอยู่ต่างประเทศ ..เดี๋ยวนะ เธอควรเรียกฉันว่ารุ่นพี่หรือเปล่า” ร่างสูงขมวดคิ้วแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ “อะ อะไรเล่า อย่ามาทำบ้าๆในบ้านนี้ ฉันเพิ่งช่วยชีวิตนายไว้นะ” ฉันหลับตาปี๋แล้วเอามือดันหน้าอกแน่นๆนั่นไว้ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้กว่านี้ “เรียกเฮียไฟสิ” ร่างสูงกระซิบข้างหูเบาๆทำให้ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเลย กลิ่นบุหรี่อ่อนๆติดกับลมหายใจของเขามามันไม่ได้เหม็นนะ มันหอมเย็นไ คล้ายกับกลิ่นตัวของเขาเลย “อย่ามาใกล้ฉันนะ ออกไปเลย” ดันยังไงก็ไม่ยอมถอยออกไปซะทีจนฉันหมดปัญญาแล้วนะ คนบ้า! “เรียกสิ ไม่งั้นก็อยู่ท่านี้กันยันเช้า” เหมือนว่าอีตารุ่นพี่นี่จะไม่ยอมออกไปถ้าฉันไม่เรียกเขาว่าเฮีย “เฮียไฟ! เรียกแล้ว ออกไปซะทีสิ” เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะถอยกลับไปนั่งที่เดิม เราสองคนต่างนั่งจ้องหน้ากันอย่างนั้นจนเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นและเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แม่ ...เอายังไงดี ถ้าเป็นพ่อเลี้ยงฉันโทรมาล่ะ Rrrrrrrr(แม่) “สะ สวัสดีค่ะแม่” ฉันกดรับสายด้วยอาการสั่นๆ จนไม่ได้สนใจคนข้างหน้าว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ (อีมะลิ!! กูรอมึงนานแล้วนะ ...อยากเห็นแม่มึงตายมากใช่มั้ย!!!) “อย่านะ!! ลุงจะทำอะไรแม่หนู” เสียงเกรี้ยวกราดจากปลายสายที่ขู่มานั้นทำให้ฉันเริ่มกลัวจริงๆเพราะพ่อเลี้ยงของฉันเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก กล้าทำทุกอย่างกับทุกคนที่ทำให้ตัวเองไม่พอใจ (ถ้ามึงไม่มาหากูตอนนี้!! กูจะกระทืบแม่มึงจนตายเนี่ยแหละ /...อย่ามานะมะลิ!! โอ้ย!!!) เสียงแม่ตะโกนแทรกมาทำให้ใจฉันยิ่งร้อนรนน้ำตาที่หยุดไหลไปกลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้งนึง พี่ไฟดึงโทรศัพท์ฉันไปกดเปิดลำโพงก่อนจะนั่งฟังเงียบๆซึ่งฉันไม่มีแรงที่จะคิดอะไรแล้วตอนนี้ “ละ ลุงอย่าทำอะไรแม่หนูนะ ฮืออ อย่าทำแม่นะ” (กูให้เวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียวมาหากูตอนนี้ ไม่งั้นเตรียมตัวรับศพแม่มึงได้เลย ...เกะกะจริงๆเลยมึง พลั่ก! / ...โอ้ยย)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more