รอยใจในไฟมาร

บทที่ 6 เจอกันอีกครั้ง

"สวัสดีค่ะ..คุณพิชชาใช่ไหมคะดิฉันนินินดาที่โทรมาหาคุณพิชชาเมื่อเช้าค่ะ ขอโทษด้วยนคะที่มาสายพอดีรถติดมากดิฉันกะเวลาไม่ถูกค่ะ" ฉันรีบตรงมาที่โต๊ะที่คุณพิชชานัดฉันพร้อมกล่าวคำขอโทษอย่างคนที่สำนึกผิด

"สวัสดีค่ะ เรียกพิชเฉยๆก็ได้ค่ะ ให้พิชเรียกคุณว่ายังไงดีคะ เมื่อเช้าคุณไชยพลท่านโทรมากำชับพิชไว้รอบหนึ่งแล้วค่ะว่าคุณจะเข้ามาทำงานวันนี้วันแรก ท่านรองยังไม่เข้ามาไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณควรระวังท่านประธานไว้หน่อยท่านเคร่งเรื่องนี้มากค่ะ" คุณพิชชาแนะนำเกี่ยวกับคนในบริษัทนี้ ตาประธานพี่ของธารคงเนียบมากใครๆต่างพากันพูดถึงเขาทั้งนั้น หวังว่าฉันคงไม่ได้พบเจอและทำงานร่วมกัน ไม่งั้นฉันคงลงมือลำบาก

"คุณพิชเรียกนินินเฉยๆก็ได้ค่ะ นินินขอโทษอีกครั้งค่ะ"

ฉันทำหน้าหงอยกล่าวขอโทษคุณพิชยิ้มเป็นมิตรส่งมาให้

"นินินเรียกพี่พิชแล้วกันนะไม่ต้องเรียกคุณหรอก พี่พิชอายุเยอะกว่าน้องนินินน่าจะสองปีได้พี่เป็นฝ่ายบุคคลของที่นี่ ถ้ามีอะไรหรือมีปัญหาสอบถามพี่ได้เลยนะคะ เดี๋ยวพี่พาไปแนะนำกับท่านรองธารานะคะ ท่านรองน่าจะเข้ามาแล้ว" ชื่อของธารมันสะกิดใจฉันคนที่ทำให้หัวใจของฉันมีบาดแผล วันนี้แล้วสินะที่เราจะได้เจอกันอีกครั้งฉันเองก็อยากรู้ว่าเขาจะจำเรื่องวันวานที่เขาเคยทำไว้กับฉันได้หรือเปล่า ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอกันในรอบสองปีที่เขาเดินหายออกไปจากชีวิต ตั้งแต่วันที่เขาเดินมาบอกเลิก ฉันไม่เคยเจอหน้าเขาอีกเลย ที่ตื่นเต้นไม่ใช่ดีใจที่จะได้เจอกับคนรักเก่าแต่ดีใจที่จะได้เอาคืนฉันเฝ้ารอเวลานี้มานาน การเจอกันอีกครั้งในความรู้สึกใหม่

"ขอบคุณค่ะพี่พิช" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่พิชที่เดินนำฉันไปห้องทำงานของธาร

"ไม่เป็นไรจ้าถ้าตอนเที่ยงถ้าไม่มีเพื่อนกินข้าวเดินไปหา

พี่ที่ในห้องเดิมได้เลยนะ ที่บริษัทเรามีห้องอาหารไว้สำหรับพนักงานทุกคนไม่ต้องออกไปข้างนอกให้ร้อน เที่ยงนี้พี่จะพาไปสำรวจเอง" ฉันเดินเคียงข้างพี่พิชมาพี่เขาอธิบายส่วนต่างๆคร่าวๆของบริษัทนี้ให้ฟัง อันนี้ฉันศึกษามาแล้วเรียกว่าฉันเตรียมตัวกับการเข้ามาที่นี่อย่างดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ท่านรองคะขออนุญาติค่ะดิฉันพิชชาจากฝ่ายบุคคลพาเลขาคนใหม่ของท่านรองมาค่ะ" พี่พิชชาเคาะห้องหนึ่งที่มีป้ายหน้าห้องกำกับตำแหน่งท่านรองกรรมการติดหน้าห้องไว้

ตึก ตึก ตึก

เสียงหัวใจที่มันกำลังตื่นตัวเร่งจังหวะการเต้นฉันต้องควบคุมภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง

"เชิญเข้ามาได้เลยครับ" สองปีมาแล้วที่ฉันไม่ได้ยินเสียงนี้ เสียงของผู้ชายใจร้ายใจดำเห็นแก่ตัวที่บอกเลิกฉันด้วยเหตุผลเราเข้ากันไม่ได้ฉันไม่ใช่สำหรับเขา แล้วที่ตามจีบตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้ามาเรียนปีหนึ่ง ขอฉันคบเป็นแฟนดูแลเอาใจใส่นั่นคือไม่ใช่สำหรับเขาใช่ไหม

แกร๊ก~~เสียงเปิดประตูของพี่พิชชาที่เดินนำเข้าไปในห้องนั้น มีฉันเดินตามอยู่ข้างหลังติดๆ เขาก้มหน้าอยู่กับเอกสารที่กองโตตรงหน้าเขา

"ท่านรองคะ คุณนินินดา ไพรสิษฐ์โกศลค่ะ เลขาคนใหม่ของท่านรองจะเข้ามาเริ่มงานวันนี้ค่ะ" ปากกาที่กำลังเซ็นต์เอกสารหยุดค้างไว้พร้อมกับสายตาที่ละจากเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันที่จ้องมองอยู่ทุกการกระทำของเขา ทันทีที่พี่พิชชากล่าวแนะนำชื่อของฉันออกไปปฏิกิริยาของเขาก็เปลี่ยนไป เขายังไม่ลืมชื่อของคนที่เขาทิ้งมาใช่ไหม ธารเขามองฉันค้างด้วยความตกใจมันแน่อยู่ฉันต่างจากนินินคนอ่อนแอคนนั้นมาก

"สวัสดีค่ะท่านรอง เรียกนินินเฉยๆก็ได้ค่ะ" ธารยังคงมองฉันค้างคงไม่คิดว่าเป็นฉัน ฉันยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาทของลูกน้องคนหนึ่งที่ต้องเข้าทำงานกับเขา แผนการของฉันจะเริ่มตั้งแต่วินาทีแรกที่เราสบตากัน ไม่ใช่เพราะคิดถึงอย่างคนรักแต่คิดถึงเพราะเขาคือคนใจดำ ฉันส่งยิ้มหวานยิ้มยั่วยวนไปให้ทำเหมือนคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกต่อหน้าคนอื่น ฉันดูออกว่าเขาจำฉันได้

นินินโฉมใหม่ที่สวยเฉี่ยวจนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอ หลงใหลง่ายเหลือเกินนะธารแค่เห็นผู้หญิงสวยนายถึงกับไปไม่เป็นและพร้อมจะวิ่งเข้าหา

"นินินใช่ไหม นินินจำธารได้ไหมครับ" ทำไมฉันจะจำคนที่เคยทำให้ฉันคิดจะฆ่าตัวตายวันนั้นไม่ได้ล่ะ ฉันจำใบหน้าของเขาและผู้หญิงคนนั้นตอนที่เดินมาบอกเลิกฉันได้ดี ฉันทำแค่ยิ้มตอบไม่พูดอะไรออกไปเพื่อไม่ให้พี่พิชสงสัย ทั้งที่ตอนนี้พี่พิชคงมีเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหน้า

"ท่านรองรู้จักกับน้องนินินใช่ไหมคะ งั้นพิชชาขอตัวก่อนนะคะท่านรองจะได้คุยงานกับน้องนินินได้สะดวก พิชชาคงไม่ต้องแนะนำอะไรเพิ่มเพราะท่านรองรู้จักน้องแล้ว" พี่พิชพูดกับธารแล้วหันมายิ้มให้ฉันก่อนหันหลังเดินออกไปปล่ออยให้ฉันยืนเผชิญหน้ากับธารลำพัง เขายิ้มกว้างดีใจมากที่ได้เจอกับฉันครั้งนี้

"นินินมาทำงานที่นี่ได้ยังไงครับ นินินรู้ไหมว่าที่นี่เป็นบริษัทของธารเอง ธารดีใจมากที่ได้เจอนินินอีกรู้ไหมว่านินินเปลี่ยนไปมากจนธารจำแทบไม่ได้ ถ้าคุณพิชชาไม่บอกชื่อนามสกุลเต็มของนินินธารแทบไม่เชื่อสายตาว่าเป็นนินิน นินินสวยขึ้นมากเลยนะครับ" ทีนทีที่พี่พิชชาเดินออกไปธารไม่เก็บอาการอีกต่อไปใบหน้าของเขายิ้มกว้างด้วยความพอใจกับการกลับมาเจอกันของอดีตคนรักเก่า

"ท่านรองให้นินินนั่งทำงานที่ไหนคะ" ฉันยิ้มหวานและถามเรื่องอื่นออกไปแทนการตอบคำถามเพื่อเป็นการยั่วให้เขาอยากรู้เรื่องของฉันให้มากๆ ให้ความสนใจกับนินินคนใหม่ ฉันจะไม่ทำอะไรที่มันง่ายเหมือนเดิม ทำให้เขารู้สึกได้มายากและอยากได้ฉันกลับมาอีกครั้ง

"นินินทำไมพูดกับธารห่างเหินจังครับ เมื่อก่อนเราสนิทและรักกันมากนินินจำธารไม่ได้เหรอครับ ธารจำนินินมาตลอดไม่เคยลืมนินินเลยนะครับ" เขายังเป็นธารคนเดิมใช้คำพูดหวานๆเอาอกเอาใจเก่งเพื่อหลอกล่อให้ตายใจ และทำร้ายจิตใจลงอย่างเลือดเย็นเมื่อเขาได้หัวใจของผู้หญิงที่เขาอยากได้ไป โชคดีที่ฉันยังไม่ปล่อยตัวไปให้กับเขาไม่งั้นฉันคงเสียใจมากที่มอบทุกอย่างให้กับคนไม่มีหัวใจอย่างเขา

"นินินจำธารได้สิคะ นินินดีใจนะคะที่ได้เจอธารอีกคิดถึง แต่ธารอย่าลืมสิคะที่นี่ที่ทำงานนินินคือลูกน้องของธาร ให้นินินเรียกท่านรองเหมือนคนอื่นๆดีกว่า นินินเป็นแค่ลูกน้องคงไม่เหมาะจะให้เรียกชื่อธารเฉยๆ" มารยาร้อยเล่มเกวียนที่ฉันศึกษามาเพื่อใช้กับผู้ชายอย่างเขา ฉันจะค่อยๆงัดมันออกมาใช้ทีละนิด ทำให้อยากได้มากๆแต่ไม่ได้ในขณะเดียวกันฉันจะบ่อนทำลายความรักของพวกเขาสองคนไปพร้อมกัน พร้อมกับคนรอบตัวของเขาที่จะเข้ามาขัดขวางแผนการ ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคจนกว่างานฉันจะสำเร็จเขาจะต้องเจ็บอย่างถึงที่สุดอยู่ในสถานการณ์เดียวกับฉันในตอนนั้น

"โถ่!!นินินครับธารไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยธารเต็มใจให้นินินเรียกธารเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เรารักอยู่ธารยังมีความรู้สึกดีๆให้นินินเสมอนะ" คำป้อยอถูกนำมาใช้จนชินสินะให้กับทุกคนหรือเปล่า

"อย่าดีกว่านะธารตอนนินินทำงานขอเรียกคุณธารแล้วกัน คนอื่นจะมองไม่ดีนินินอยากให้เกียรติธารในฐานะท่านรองด้วย คนอื่นจะได้ไม่ว่านินินใช้อภิสิทธิ์ในฐานะคนสนิทแนบชิดได้ไหมคะ" เขาใช้คำหวานหยอดมาได้ฉันก็จะทำอย่างเดียวกับเขา อ่อนหวานแสนดีเอาใจเก่งเหมือนที่เขาเคยทำกับฉันครั้งนั้นจนตกหลุมคำพูดพวกนั้นหลงหัวปักหัวปำ คิดเพ้อฝันกับคำพูดแสนหวานว่ามันคือความจริง

"ก็ได้ครับ ธารให้นินินทำอย่างนั้นเพื่อความสบายของนินิน แต่ตอนที่เราอยู่ด้วยกันสองคนธารอยากให้นินินทำอย่างเดิมได้ไหมครับ" ฉันยิ้มรับ

"ได้ค่ะ งั้นนินินขอไปทำงานที่โต๊ะของนินินอยู่ข้างนอกใช่ไหมคะ คุณธารมีอะไรเรียกนินินเข้ามาได้เลยนะคะหรืออยากสอนงานให้นินินก่อนไหมคะสองคน" แนนั่วเริ่มขึ้น

"ธารให้คนย้ายโต๊ะของนินินมาไว้ข้างในกับธารดีกว่า

นินินจะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกห้องธาร ธารอยากสอนงานนินินสะดวกด้วย" แค่ยั่วนิดหน่อยธารก็พร้อมจะเดินตามเกมส์ของฉันแค่นี้มันยังไม่พอหรอก เขาทำอย่างที่บอกคือย้ายโต๊ะฉันมาอยู่ใกล้ๆนั่งมองจ้องฉันตลอดเวลาสายตาหวานเยิ้มส่งให้หาทางเข้าใกล้ ฉันเล่นตัวพองามเพื่ออยากให้เขาเข้าหามารยาร้อยเล่มเกวียนที่ผู้หญิงชอบใช้ตกผู้ชายฉันทำมันได้อย่างไม่ขัดเขินและชวนมอง แต่จอมมารร้ายก็ยังตามมาถึงห้องเมื่อผู้ชายคนที่ฉันเจอเมื่อเช้าก้าวเข้ามาในห้องของพร้อมจ้องตาฉันเขม็งเหมือนคนไม่เป็นมิตร

"ท่านรองนายควรจัดการโต๊ะเลขาของนายออกไปไว้ข้างนอกอย่างที่มันควรจะเป็นดีกว่านะ ท่านรองอย่าทำอะไรที่มันจะทำให้ท่านรองถูกมองไม่ดีในสายตาพนักงาน อีกอย่างเรายังไว้ใจคนอื่นที่เพิ่งเข้ามาไม่ได้ไม่รู้ว่าเขามาดีหรืออยากมาทำอย่างอื่นเพื่อเลื่อนฐานะความเป็นอยู่เหมือนเลขาคนที่ผ่านๆมาของท่านรอง ถ้าว่าที่คู่หมั้นของท่านรองเข้ามาท่านรองจะถูกเข้าใจผิดเพราะคนอื่นที่พยายามทำตัวใกล้ชิดได้นะครับ" เขาร้ายกาจเหมือนคนอื่นพูดจริงๆเหมือนจะเริ่มมองทางฉันออก ฉันจึงยอมปล่อยเพื่อเดินตามแผนขัั้นถัดไป ทำให้เขาเชื่อใจให้ได้ นายเวหาพี่ชายของธารเขาไม่เป็นมิตรกับฉันมากๆเขาต้องขัดขวางฉันแน่ๆถ้ารู้ว่าฉันกำลังจะนทำอะไรกับน้องเขา เขายอกให้ฉันเรียกเขาว่าคุณเวย์ชื่อเล่นของเขาเหมือนที่ฉันเรียกน้องชายแต่ฉันต้องการรักษาระยะห่างระหว่างฉันกับเขา เขาร้ายเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใกล้

"คุณธารคะนินินเห็นด้วยกับท่านประธานนินินขอนั่งทำงานที่หน้าห้องดีกว่า" ฉันไม่อยากเอาเรือไปขวางน้ำเชี่ยวเดี๋ยวเรือของฉันมันจะพังง่ายๆก่อนถึงฝั่ง

"ก็ได้ครับผมตามใจคุณนินินผมก็ไม่มีอยากมีปัญหากับท่านประธานที่ดูไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก" ฉันกับธารทำเมินผู้ชายคนนั้นจนเขาแทบยืนไม่ติดโทรตามให้คนมายกโต๊ะหาที่ให้ฉันอยู่ข้างนอกตามเดิม ฝากไว้ก่อนนายเวหาฉันต้องหาทางเอาคืนนายแน่ๆ ฉันจดความร้ายของเขาเอาไว้ในใจรอวันเอาคืนเขาอีกคนเขาว่าฉันหลายอย่างตั้งแต่เจอกัน