รอยใจในไฟมาร

บทที่ 7 จับตามอง

"ท่านประธานมีอะไรกับผมอีกไหมครับ" เจ้าน้องชายตัวดีทำหน้าเหมือนไม่พอผมที่ให้เอาโต๊ะเลขาคนสวยของมันออกไปข้างนอก ผมเป็นคนช่างสังเกตุแค่มองจากสายตาที่สองคนนั้นเวลาที่มองตากัน ผมรู้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นระหว่างสองนี้ ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร นินินเข้ามาที่นี่เธอต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างเพียงแค่มองตาที่เธอเผลอแสดงออกมาไม่รู้ตัวแววตาอาฆาตที่เปล่งออกมาก่อนที่มันจะถูกกลบเกลื่อนภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง

"ไม่มีแต่ผมจะอยู่ดูความเรียบร้อยตรงนี้ก่อน ผมจะทำอะไรให้มันเข้าที่เข้าทางของมันอย่างที่ควรจะเป็นจะไม่ปล่อยให้มีความผิดพลาดเกิดขึ้นกับคนที่นี่" แม้ว่าปากผมจะพูดกับเจ้าธาร สายตาของผมยังจ้องมองไปที่นินินเธอเองก็มองมาที่ผมโดยไม่หลบสายตา ผมรู้ว่าเธอเข้าใจว่าผมต้องการจะบอกอะไร ผมต้องการปรามเธอไว้หากเธอคิดจะทำให้ครอบครัวของผมต้องวุ่นวายเข้ามาเพื่อสร้างปัญหา เธอจะได้รู้ว่าผมจับตามองเธออยู่ตลอดเวลาผมพอจะอ่านใจเธอออก แต่เธอกลับไม่เหมือนคนที่อยากได้เจ้าธาร สายตาที่บ่งบอกว่าไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มกับความหล่อรวยของเจ้าธาร แล้วเธอกำลังจะทำเพื่ออะไรผมต้องหาคำตอบให้ได้ ผมต้องป้องกันทุกวิธีถ้าเธอคิดจะทำอย่างนั้น

"ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ครับพี่ก็เห็นแล้วว่าผมทำตามที่พี่ต้องการแล้ว ผมว่าพี่ควรกลับไปทำงานที่ห้องพี่ได้แล้วนะครับผมจะได้คุยงานกับคุณนินินเลขาของผมว่าเธอต้องทำอะไรบ้างขอบเขตแค่ไหน พี่ไม่ต้องกังวลเรื่องเลขาของผมมากก็ได้ครับ เรารู้จักกันมาก่อนครับพี่จะได้เลิกคิดว่าเธอเข้าหาผมเหมือนคนก่อนๆ ผมรู้ว่าพี่กำลังสงสัยว่าทำไมเราเหมือนคนสนิทกันมากเราเรียนที่เดียวและเป็นเพื่อนกันมาก่อน พี่อยากรู้แค่นี้ใช่ไหมครับผมจะได้ทำงานที่กองอยู่สักที" ปกติในที่ทำงานพวกเราพี่น้องจะให้เกียรติในตำแหน่งของกันและกัน เพื่อทำเป็นแบบอย่างที่ดีแก่พนักงาน เจ้าธารคงทนต่อสายตากดดันรู้ทันความคิดของผมไม่ได้มันจึงชิงพูดออกมาก่อนและเรียกพี่ปกติเหมือนตอนที่เราคุยกันตอนอยู่ที่บ้าน มันคงคิดว่าในห้องนี้ไม่มีพนักงานคนอื่นนอกจากพวกเราสามคน ที่อีกคนดูเหมือนไม่ได้สนใจพวกผมสองคนคุยกันด้วยซ้ำ เธอทำเหมือนผมสองคนไม่มีตัวตนในสายตาของเธอ

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่แกก็ทำงานของแกไปถ้าฉันคิดว่ามันโอเคแล้วฉันก็ออกไปเอง" ผมยืนหันหลังพิงโต๊ะทำงานของเจ้าธารส่วนหน้าของผมยังมองตรงไปที่

นินินเธอกำลังเก็บของใส่กล่องย้ายออกไปไว้ข้างนอก ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมผมถึงละสายตาไปจากเธอไม่ได้ นินินเป็นคนสวยมีเสน่ห์ ทุกการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วมันชวนมอง เธอดึงดูดให้ทุกสายตามองไปที่เธอและผมก็เห็นความหวั่นไหวนั้นจากสายตาเจ้าธารเหมือนกัน ผมคงต้องหาทางตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ผมรู้ว่าเจ้าธารกับแฟนนั้นรักกันอีกไม่กี่สัปดาห์พวกเขาสองคนก็จะหมั้นกัน แต่ผมก็ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น ถึงแม้นินินจะไม่ได้แสดงออกชัดว่าอยากได้เจ้าธาร แต่ผมคาดเดาของคิดของเธอไม่ได้

"คุณธารคะนินินเก็บของทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ

นินินขอตัวออกไปนั่งทำงานข้างนอกถ้าคุณธารต้องการอะไรคุณธารเรียกนินินได้เลยนะคะ" เสียงพูดของนินินเรียกสติของผมที่มันกำลังคิดฟุ้งซ่านไปไกลกลับมาอยู่ที่ตัว การปรากฎตัวของเธอต่อหน้าผมทำให้ผมที่เป็นคนนิ่งสุขุมควบคุมความคิดอารมณ์สติอยู่กับตัวดีเสมอมาหายไป เธอทำให้ผมหลุดได้หลายครั้ง สายตาของผมที่มัวมองไปที่คนหนึ่ง เมื่อผมรู้สึกตัวผมต้องหันไปมองทางอื่น ผมไม่เคยไขว้เขวหรือหวั่นไหวเพราะผู้หญิงคนไหน นินินทำให้ผมหลุดบุคลิกหนุ่มมาดนิ่งและสุขุมไป กลายเป็นคนไม่มีสมาธิอยู่กับตัวเหมือนเวหาคนเดิม สายตาของนินินที่มองมาที่ผมเหมือนคนที่กำลังค้นหาคำตอบจากผมเช่นกัน

"ครับ งั้นงานแรกของคุณผมขอกาแฟสักแก้วนะครับ ผมยังกินรสชาติเดิมนะครับ" ผมหันหลังกลับมามองที่เจ้าธารในขณะที่ยังคงยืนพิงโต๊ะอยู่ที่เดิม ผมสะดุดกับคำพูดของเจ้าธารที่แสดงออกเหมือนกับไม่ได้เป็นเจ้านายของเธอ สายตาที่เจ้าธารที่มองไปที่นินินเหมือนต้องการสื่อให้นินินเข้าใจความหมายของคำพูด

"ผมขอด้วยแก้วหนึ่ง" ผมหันกลับไปสั่งกาแฟกับ

นินินเพิ่มผมเองก็อยากรู้รสชาตินั้นเหมือนกัน พวกเขาสองคนต้องมีอะไรมากกว่าคนรู้จักและเรียนที่เดียวกัน เพราะสายตาของเจ้าธารบอกความคิดถึงมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา นินินยังคงเก็บอาการได้ดีใบหน้าของเธอยังคงเรียบนิ่งเป็นปกติไม่มีอะไรให้สงสัย

"ท่านประธานทานกาแฟรสชาติไหนคะดิฉันจะได้ทำให้ท่านได้ถูก" เธอหันกลับมาถามและรอฟังคำตอบผมเผลอตัวส่งสายตาไม่พอใจกับคำเรียกและแทนตัวที่เธอปฏิบัติกับผมต่างจากเจ้าธารเหมือนผมถูกเลือกปฏิบัติ ผมก็ไม่เข้าว่าทำไมผมถึงได้หลุดแสดงออกไปต่อหน้าเธอบ่อยๆ เผลอแสดงตัวตนของตัวเองต่อหน้าเธอในแบบที่ไม่ใช่ท่านประธานของบริษัท นินินเธอร้ายกาจกว่าที่ผมคิดไว้เธอแทบไม่ได้ทำอะไร แต่เธอกับมีอิทธิพลทำให้ผู้ชายสองคนแสดงตัวตนของตัวเอง การมาของเธอดูคลุมเครือเหมือนมีอะไรแอบแฝงที่ไม่ใช่เข้ามาหวังจะจับผู้ชายรวย เหมือนสาวสวยคนก่อนๆที่พยายามเข้ามาทำงานที่นี่โดยใช้รูปร่างหน้าตาความสวยเพื่อเป็นใบเบิกทาง นินินต่างไปทั้งที่เธอมีคุณสมบัติพวกนั้นครบ ผมคงประเมินความสามารถเธอต่ำเกินไป เธอมีอะไรที่น่าค้นหามากกว่านั้น อะไรที่มันอยู่ในแวตาสวยคู่นั้น

"ได้ค่ะคุณธารและท่านประธานรอสักครู่นะคะ นินิน

ขอออกไปชงกาแฟก่อน" นินินเปิดประตูเดินออกไปทิ้งไว้เพียงความเงียบไว้ให้ผมใช้ความคิดหาเหตุผล

"ผมไม่เคยเห็นพี่อยากมากินกาแฟห้องผมสักครั้ง

วันนี้คิดยังไงถึงเดินมาหาผมที่ห้องขอกินกาแฟครับ" ทันทีที่นิรินเดินออกไปเจ้าธารก็เปิดประเด็นถามความสงสัยในตัวผม

"พี่แค่อยากดูอะไรเพื่อความมั่นใจสักหน่อย พี่ไม่ไว้ใจเธอ แกควรระวังตัวเอาไว้บ้าง นินินคนที่แกเห็นในปัจจุบันอาจไม่ใช่นินินคนที่แกรู้จักในอดีตก็ได้ เธอคงอยากได้อะไรจากแกแต่พี่ไม่แน่ใจว่าเธออยากได้อะไร" เมื่ออยู่กันสองคนผมจึงเริ่มเตือนให้เจ้าธารระวังนี้เอาไว้บ้าง ผมกลัวว่สเธิจะใช้จุดอ่อนของเจ้ามาทำอะไรหาผลประโยชน์ให้กับตัวเอง

"พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องนินินหรอกครับ นินินเป็นผู้หญิงที่ไม่มีพิษมีภัยเธออ่อนหวานและจิตใจดีไม่เคยคิดร้ายใคร ผมมั่นใจว่ารู้จักเธอดีพอ ที่พี่บอกว่าเธอไม่ใช่นินินในอดีตพี่พูดถูกครับเพราะเธอสวยและชวนมองมากกว่าในอดีตมากเป็นคนที่มีเสน่ห์ชวนมอง ไม่เรียบเฉยจนดูไม่มีอะไรให้น่าค้นหาเหมือนแต่ก่อน" อยู่ๆผมก็เกิดอยากรู้จักนินินคนในอดีตอย่างที่เจ้าธาพูดถึง อยากรู้ทั้งปัจจุบันด้วยทำไมผมเอาแต่สนใจอยากรู้เรื่องของเธอ หรือเป็นเพราะเธอมีอะไรที่แอบแฝงทำให้ผมเคลือบแคลงสงสัยหรือเปล่า

"นินินในปัจจุบันอาจต่างไปแกจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอยังเป็นคนเดิม กุหลาบสวยย่อมมีหนามที่แหลมคมที่คอยทิ่มตำ แกควรระวังหนามของมันเอาไว้ด้วย แล้วอีกอย่างอีกไม่กี่อาทิตย์แกก็จะหมั้นกับมารีแล้ว แกคิดอะไรกับนินินในปัจจุบันหยุดความคิดนั้นของแกไว้อย่าเอาตัวเองเข้าไปหาตัวปัญหาแกรู้ดีว่ามันคืออะไรพี่เป็นห่วงแก" ผมเอามือตบลงที่ไหล่เจ้าธารเบาๆเพื่อเตือนสติให้ธารกลับมาอยู่กับร่องกับรอย ผมไม่อยากให้น้องและครอบครัวต้องเจอปัญหาและเสียใจผมอยากเห็นพวกเขาทุกคนมีแต่ความสุข ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่าไม่รู้ว่านินินจะเข้ามาทำลายความสุขพวกนั้นลง ผมมองเห็นหลุมดำเล็กๆในแววตาคมคู่นั้น ผมไม่อยากให้มันขยายตัวกลืนกินทุกคน เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกลิ่นกาแฟหอมๆโชยมาเราสองคนหยุดพูดถึงเรื่องที่เราคุยกันเมื่อกี้ไป และหันกลับไปมองเจ้าของกาแฟที่เดินถือถาดเข้ามาเสริฟตรงหน้า

"ผมชอบกินกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล เผื่อคุณจะได้จำและทำให้ผมถูกในครั้งต่อไปนะครับ" ผมมองหน้านินิน

บอกในสิ่งที่ต้องการให้เธอทำให้ผมออกไป ผมอยากให้เธอจำรสชาติกาแฟของผมมากกว่าของเจ้าธาร

"นินินเป็นเลขาผมนะครับพี่จะไปบอกรวชาติกาแฟที่พี่ชอบดื่มให้เธอรู้ทำไม พี่ควรบอกเลขาพี่นะครับ พี่อย่าบอกนะว่าจะมากินกาแฟห้องผมอีก" เจ้าธารทำเสียงตกใจถามผมออกมา

"อืม!!"ผมวางแก้วกาแฟรสชาติของเจ้าธารลงและบอกรสชาติกาแฟที่ผมชอบพร้อมกับเดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่พูดอะไรหรือตอบคำถามเจ้าธารมากกว่านั้น ก่อนออกไปผมมองหน้าคนที่กำลังยืนงงว่าต้องทำกาแฟให้ผมอีก