รอยใจในไฟมาร

บทที่ 8 วางเหยื่อ

แค่ดูสายตาที่ผู้ชายคนนั้นจ้องจับผิดฉันตลอดเวลาเขาอยู่ในห้องน้องชาย สายตาที่ระวังภัยอย่างเจ้าป่าที่ดุดันแข็งกร้าว เขาเป็นผู้ชายที่น่ากลัวและควรระวังอย่างที่ญาดาบอกไว้จริงๆ นี่ขนาดฉันยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเขายังใช้สายตาข่มขวัญฉันได้ขนาดนี้ ฉันจะไม่มีวันอ่อนข้อก้มหัวให้ผู้ชายคนนี้และครอบครัวของเขาอีกแล้ว ที่ผ่านมาฉันบอบช้ำจากการกระทำของน้อชายเขา สิ่งที่ฉันเลือกจะเอาคืนผู้ชายโลเลคนนั้นมันสมควรแล้ว เขาต้องได้รับความเจ็บปวดนั้นกลับไป ถ้าพี่ของเขาขวางทางทำแผนการของฉันพร้อมเดินหน้าท้าชนไม่ยอมถอยเด็ดขาด

"ค่ะท่านประธารมีอะไรจะแจ้งให้นินินทราบอีกไหมคะถ้าคุณธารและท่านประธานไม่มีอะไรสั่งเพิ่มแล้วนินินขอตัวไปทำงานที่คุณธารมอบหมายให้ก่อนนะคะ" ฉันใช้สายตาจิกนายเวหานั่น ฉันไม่ใช่ลูกน้องหรือเลขาโดยตรงของเขาสักหน่อย เขาไม่ควรสั่งงานหรือใช้งานอะไรฉันหรือเปล่าถ้าอยากกินกาแฟนักก็ให้เลขาของเขาจัดการสิไม่ใช่บอกฉัน หรือต้องการจะทดสอบความอดทนกับฉัน เมื่อเขาอยากจะลงมาเล่นเกมส์กับฉันก็จะเล่นด้วย อยากรู้ผู้ชายแข็งแกร่งอย่างเขาจะแพ้มารยาหญิงไม่เป็น ฉันจะวางเหยื่อล่อทั้งสองคน จะดูสิว่าใครจะพลาดตกหลุมก่อนกันแต่ถ้าเขาไม่พลาดฉันแค่ระวังตัวมากขึ้น ผู้ชายคนนั้นเดินออกจากห้องไปพร้อมกับสายตาที่จดจ้องมาที่ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร จะบอกว่าสายตาเขามองฉันเป็นศัตรูคู่แข่งก็ไม่ใช่ มันสงบนิ่งบางครั้งมันก็เหมือนมีความอบอุ่นอยู่ในแววตาคมคู่นั้น มันแค่แวบเดียวจริงๆที่ได้เห็นหรือฉันอาจแค่มองผิดคิดไปเอง

"นินินครับเที่ยงแล้วยังทำงานอีกเหรอครับ ออกไปทานข้าวเที่ยงกับธารกัน ธารอยากเลี้ยงต้อนรับที่เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ธารยังคิดถึงวันเก่าที่เราสองคนมีความสุขด้วยกัน" ธารเปิดปะตูห้องทำงานของเขาเดินตรงมาที่โต๊ะ พร้อมมองสบตาฉันด้วยสายตาหวานหยดย้อย เพราะเขาเป็นอย่างนี้อยู่ใกล้กับใครเขาก็หว่านเสน่ห์ทำให้คนลุ่มหลงไปกับเขา เห่อของใหม่ได้ไม่นานพร้อมทิ้งไปหาสิ่งที่คิดว่าชอบและใหม่กว่าเขาพร้อมเดินจากไปง่ายๆ โดยทิ้งบาดแผลไว้โดยไม่ได้หันหลังกลับมอง เริ่มจากนาทีนี้นายจะกลายเป็นของเล่นที่ฉันจะปั่นให้นายลุ่มหลงและทิ้งขว้างนายอย่างที่ฉันเจอนายจะเป็นเหยื่อที่ฉันจะล่าและทำลายทุกอย่างที่อยู่รอบตัวของนายให้พัง โลกของนายกำลังจะพังเพราะฝีมือของฉัน

"มันจะดีเหรอคะคนจะว่านินินไม่ดีตั้งใจมาให้ท่าธารหรือเปล่านินินไม่อยากให้ใครมองและนินทาธาร ลำพังตัวนินินเองไม่กลัวอยู่แล้ว อีกอย่างธารก็มี...." เกมส์กำลังเริ่มแล้วสินะฉันเว้นจังหวะไม่พูดถึงแฟนของเขาฉันรู้ว่าธารเข้าใจว่าหมายถึงใคร ฉันตั้งใจอยากให้รู้ว่าฉันไม่กล้าเข้าใกลคนมีแฟน อยากให้เขาเป็นฝ่ายที่เดินมาหาและอยากได้เอง แผนตื้นๆที่ผู้หญิงชอบใช้จับผู้ชายอารมณ์อ่อนไหวกับเพศตรงข้าม และเหมือนมันจะใช้ได้ผลกับผู้ชายอย่างธารเสียด้วย เพราะเขาเดินเข้ามาเกสรดอกไม้หอมหวานอย่างฉันอย่างไม่ลังเล ฉันตั้งใจพูดหยอดเดินหน้าอ่อยเขาเต็มที่ทำให้หลงเสน่ห์ของนินินคนใหม่ที่แสนเซ็กซี่และยั่วยวน

"โธ่!นินินครับนินินเป็นเลขาธารนะ การที่เลขากับรองประธารไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันมันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่าครับ ถ้าใครพูดไม่ดีถึงนินินธารจัดการให้นินินเองนะครับ ไปกินข้าวเที่ยงกับธารไม่ต้องกลัวใครทั้งนั้นครับ" ธารใช้มือทั้งสองข้างเท้าอยู่ที่โต๊ะพร้อมโน้มใบหน้าเข้ามามองหน้าฉันใกล้ๆ ฉันไม่หลบไปไหนพร้อมส่งยิ้มหวานตอบกลับไปอย่างท้าทาย

"ก็ได้ค่ะ ธารไม่กลัวใครว่าให้ธารใช่ไหม นินินเป็นห่วงใจจริงนินินก็อยากไปรื้อฟื้นความหลังที่เราสองคนเคยสนิทกันมากแค่ไหน" ฉันจงใจโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อยั่วเขาตั้งใจให้ได้กลิ่นน้ำหอมที่ชวนหลงใหล ดูเหมือนเขาจะชอบกับสิ่งที่ฉันเป็นในปัจจุบัน เมื่อก่อนตอนที่เราเป็นแฟนฉันชอบขัดใจเขาไม่อยากให้เขาทำตัวลุ่มล่ามเว้นระยะห่างความใกล้ชิด ด้วยความเป็นผู้หญิงที่ต้องรักษาท่าทีไม่แนบชิดผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งกัน นั่นอาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาดูเหินห่างเพราะฉันไม่ยอมเขาเหมืิอนแฟนคู่อื่นๆที่เขาทำกัน ฉันเห็นเขาไม่ได้ว่าและรีบร้อนอะไรฉันเข้าใจว่าเขารักฉันมากและให้เกียรติฉัน คิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษแสนดีลุ่มหลงไปกับสิ่งนั้น

"ทำไมธารจะต้องกลัวใครว่าละครับนินินไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ ธารเองก็อยากระลึกความหลังระหว่างเราเหมือนกัน" เขาจงใจยื่นหน้ามาใกล้จนปากแทบจะเข้ามาประกบริมฝีปากฉันเหมือนจงใจอยากให้ปากเราสัมผัสกัน ฉันยิ้มหวานค่อยๆเลื่อนหน้าหลบออกห่างอย่างเป็นธรรมชาติก้มเก็บของใส่กระเป๋าใบเล็ก ธารเหมือนจะชะงักไปนิดหนึ่งอีกแค่นิดเดียวปากเราก็จะแตะกันอยู่แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้เลยเถิด แกล้งเข้าใกล้เหมือนเราก็รู้สึกแล้วถอยให้เขาตามเหมือนอยากได้ของเล่นๆ เป็นเขาเองที่จะทนไม่ไหวหาทางอยากครอบครอง เขาบอกไม่กลัวแม้แต่ว่าที่คู่หมั้น ฉันอยากสมน้ำหน้าผู้หญิงคนนั้นเธอเองก็อยากได้ของๆคนอื่นและทำอย่างที่ฉันกำลังทำ มันสมควรที่เธอจะเจอเหตุการณ์และอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ฉันจะไม่เห็นใจใครทั้งนั้นโลกใบนี้จะมีแต่คนแข็งแกร่งเท่านั้นที่ยืนอยู่ฉันจะไม่ยอมเป็นคนอ่อนแอที่โดนเหยียบฝ่ายเดียว

"ไปกันเลยไหมคะธารนินินกลัวธารจะหิวไปร้านประจำที่ธารชอบพานินินไปทานไหมคะ นินินจำได้ว่าธารชอบธารอะไรบ้างไม่รู้ว่าตอนนี้ธารยังจะชอบมันอีกไหม" ฉันจงใจทำเหมือนกับว่าฉันจำทุกอย่างเกี่ยวกับเขาได้เพื่อให้เขากลับมารู้สึกดีกับฉัน และคิดว่าฉันยังรักเขาเหมือนเดิม

"ธารยังเป็นคนเดิมของนินินครับไปร้านนั้นก็ได้ธารอยากกินของเดิมๆที่ชอบกิน มันถูกปรุงแต่งใหม่สวยหรูธารคิดว่ารสชาติมันต้องดีมากแน่ๆ" สายตากะลิ้มกะเหลี่ยอยากได้ฉันอย่างชัดเจนไม่ปิดบัง หึ~แล้วนายจะได้เห็นของตายที่มันดิ้นได้ มันไม่มีทางเหมือนเดิมเพราะคนที่เป็นเหยื่อครั้งนี้ไม่ใช่ฉันแน่นอน

"ของที่มันแต่งสวยๆมันต้องอร่อยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะหรือธารว่าไม่จริงธารอยากลองดูไหมคะ" คำพูดเชิญชวนอย่างจงใจทำให้ธารยิ้มอย่างพอใจไม่พูดอะไร แค่นั้นฉันก็เข้าใจได้ว่าธารเดินมาที่หลุมพลางของฉัน ฉันเดินเอาตัวเองเฉียดเข้าไปใกล้เขาอย่างจงใจแล้วหนีเดินนำออกไปเพื่อให้เขาเดินตาม ฉันจะค่อยๆไต่ระดับช้าๆมารยาหญิงฉันงัดออกมาใช้เพื่อให้เขาลุ่มหลงลืมทุกคนที่อยู่กับเขา

"ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันสองต่อสองมาอร่อยไหมครับ คิดจะทำอะไรระวังไว้หน่อยนะครับถ้าพลาดมามันจะเจ็บเสียเปล่า" เมื่อทานข้าวกับธารเสร็จฉันนั่งรถมากับเขาจอดรถตรงชัั้นผู้บริหาร เดินแยกกันเข้ามาให้เหตุผลเขาเรื่องความเหมาะสมธารยอมทำตาม หูของฉันได้ยินเสียงนุ่มทุ้มเต็มไปด้วยคำประชดพูดเสียงเข้มเแกมดุที่ดังอยู่ข้างหลังเมื่อฉันเดินผ่านห้องหนึ่งที่มีป้ายติดไว้ว่าเป็นห้องประทานบริษัท อย่างกับจงใจมาดักรอเพื่อที่จะต่อว่าฉัน เขาคงรู้ไปหมดทุกอย่างสินะรู้แม้กระทั่งว่าฉันไปไหนทำอะไร เขาคงให้คนสืบเพราะไม่ไว้ใจสินะ ฉันไม่ชอบที่เขาคอยขัดฉันไม่รู้ว่าเขาสืบรู้เรื่องอะไรของฉันบ้าง ฉันกลัวหลุดความลับของฉันสิ่งที่คิดจะทำต่อหน้าเขา ขาฉันหยุดเดินและหันกลับมามองทางต้นเสียงที่ตั้งใจเปิดตูเพื่อออกมาว่า คนอะไรหาเรื่องว่าและจับผิดฉันได้ตลอดเวลา หรือฉันต้องเริ่มกำจัดเขาออกไปให้พ้นทางก่อน

"ท่านประธานถามนินินหรือคุยกับนินินอยู่หรือเปล่าคะ" ฉันรู้ว่าเขาตั้งใจว่าฉันเพราะฉันเห็นแล้วว่าแถวนี้ไม่มีใครเลยนอกจากฉัน แต่ที่ถามแค่อยากรู้ว่าเขาจะพูดยังไงต่อจากนี้

"แล้วคุณกำลังทำอย่างนั้นอยู่หรือเปล่าล่ะครับ" นอกจากจะไม่ตอบแล้วกลับย้อนกลับเพื่อให้ฉันเป็นฝ่ายตอบแทน ฉันไม่หลบสายตาจ้องไปมองที่ตาคมคู่นั้นอย่างเอาเรื่องเหมือนกับสายตาเขาที่จ้องเหมือนจะเอาเรื่องฉันเหมือนกัน ตาต่อตาฟันต่อฟันเรื่องอะไรฉันต้องกลัวเขาเมื่อก้าวมาถึงนี่ฉันต้องเดินหน้าต่อ

"งั้นคงไม่ใช่นินินขอตัวไปทำงานแล้วนะคะ"ฉันไม่ตอบเหมือนกันแล้วหันกลับเตรียมเดินหนี ตอบโต้ไปก็เหนื่อยเปล่าเปลืองแรง เก็บตัวไว้ใช้สมองคิดอ่อยให้ธารติดกับดีกว่า

"เดี๋ยวก่อนสิครับผมยังอยากจะคุยกับคุณไปที่ห้องผมตรงนี้คงไม่เหมาะ" เขาก้าวเท้าเดินจากตรงประตูใช้มือคว้าหมับที่แขนรั้งฉันไว้ ฉันหันกลับมามองเขาที่รอคำตอบจากฉัน ฉันพยายามสลัดมือออกจากเขา แต่เขากับรัั้แขนลากให้ฉันเดินตามเขาเข้าไปที่ห้องท่านประธาน หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นไม่เป็นจังหวะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร