BERFİN
“Berfin?”
“Buradayız abi.” Ezman’ın sesi içeriye ulaşınca Berçem hemen kapıya ulaşıp abisine seslendi. Zerya anne oğlunun salona girmesiyle ayaklandı.
“Siz konuşun. Ben sofrayı kurdurayım. Sonra biz de konuşuruz.”
Ezman annesine bakmadan başıyla onayladı. Gözleri benim üzerimdeydi. Ne anlam vermem gerektiğini düşünemeyecek kadar kafam dolu ve bedenim yorgundu. Daha önce hiç bu kadar büyük bir sinir patlaması yaşamamıştım. Öfkemi içimden atamadıkça hissettiğim ateş bedenime dar gelmişti. Bir insanın bile isteye neden bu kadar kötülüğü yaptığını anlamak benim için zordu. Ben birkaç güne düzelir hatta Güldan’ı düşünmeyi bırakırdım bile. Oysa o yaptıklarının bedelini bir ömür çekecek diye düşünüyordum. Hem işinden, hem evinden, hem de özgürlüğünden olmuştu. Şimdi cezaevinde olsa bi
