EP2 ll ผู้ชายชื่อไลท์
1050 Words
“ยุ่งน่า กูมาด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว มันใช่ธุระกงการอะไรของกูมั้ย คู่อริกูก็ไม่ใช่”
“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูเลี้ยงเหล้า แต่มึงไม่ได้ทำอะไร งั้นมึงก็อด”
“เออๆ กูไม่แดกก็ได้” หมอนั่นย่นคิ้วหงุดหงิดก่อนจะคลายสีหน้าแล้วหันมายิ้มกริ่มพลางมองฉันพร้อมกับเอ่ยประโยคประหลาดๆ ที่สั่นคลอนประสาทฉันมาก “ตอนนี้กูเจอของน่ากินมากกว่าเหล้าแล้ว”
ไม่ ไม่ เขาไม่ได้หมายถึงฉันหรอก
ฉันปาดเหงื่อที่ซึมบริเวณหน้าผาก พลางเบี่ยงสายตาไปมองซ้าย... ไม่มีคน
มองขวา... ไม่มีใคร
แต่ถ้ามองตามสายตาคนตรงหน้า มันก็มีฉันไง!
ฮือๆๆๆๆๆ ไม่เอา อย่ามายุ่งกับฉันนะ จะดีลีทหมอนี่ออกจากชีวิตนี่ต้องไปขอน้ำมนตร์วัดไหนมาล้างคำสาปเนี่ย เขาส่งสายตามาราวกับว่าจะติดตามฉันไปทุกชาติยังไงยังงั้นเลย
“เออ นี่ วันนี้ฉันจะไปเล่นเกมที่บ้านไอ้ภาม เธอจะไปด้วยมั้ย?” เขาเอ่ยถามขึ้นมาก่อนจะคว้าคอฉันเข้ามากอดจนหายใจแทบไม่ ฉันก็งงนะว่าเราสนิทกันขนาดจะมาแตะเนื้อต้องตัวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฉันก็ไม่กล้าขัดเขาเพราะเขาน่ากลัวมาก
“เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ วะ วันนี้ เอ่อ... วันนี้มีเรียนต่อค่ะ!”
“ไม่เป็นไร ฉันไปนั่งรอเธอได้”
มะ ไม่เป็นไร จะรอทำไม มาทางไหนไปทางนั้นเลยจ้า ฮือออออ
“เกรงใจน่ะค่ะ” ฉันพยายามบ่ายเบี่ยงแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อคนตัวสูงยิ้มร่าพร้อมนัยน์ตากดดัน ตัวฉันก็หดเล็กเท่ามดตะนอย
“ไม่ต้องเกรงใจ คนกันเอง”
“แต่ว่า...”
“เฮ้ ฉันบอกว่ารอได้ก็คือรอได้ มันเข้าใจยากตรงไหนวะ ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันรอ เธอก็ไม่ต้องไปเรียนแล้วไปบ้านไอ้ภามกับฉัน เลือกมาจะเอาอย่างไหน” ผู้ชายคนนั้นเริ่มปรี๊ดจนฉันสะดุ้ง ฉันสั่นหงึกๆ อยู่ในวงแขนของคนตัวสูง ไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลยว่าวันนี้จะรอดกลับบ้านรึเปล่า
“เอ่อ...” คำพูดมันติดอยู่ที่คอ ฉันอึกอักๆ หนักใจกับการบอกเขามาก ที่จริงแล้วฉันไม่มีเรียนอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันแค่ไม่อยากไปกับเขาไง ฮือ ;_; คนตัวสูงย่นคิ้วในตอนที่เราสบตากันก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นมาพร้อมกับเลื่อนมือมาแตะริมฝีปากฉันเบาๆ
“แต่ถ้าเธอเลือกไม่ได้ ฉันจะเลือกให้เอง และฉันไม่รับประกันนะว่าที่ไหน”
“...”
“อาจจะเป็นโรงแรมแถวๆ นี้ก็ได้”
ไม่พูดเปล่า เขายังส่งสายตาพิฆาตมาที่ฉันจนขนลุกไปทั้งตัว ฉันกลัวจนสั่นหงึกๆ ฟันกระทบกันดังกึกจนแทบจะลงไปดิ้นอยู่ที่พื้น ฮือ แม่จ๋า พ่อจ๋า ช่วยลูกแก้วด้วย กลัวแล้ว T^T
“ปะ ไปค่ะ.... เอ่อ ไปเล่นเกมค่ะ” ฉันตอบตามปฏิกิริยาเอาตัวรอดอัตโนมัติของตัวเอง ในสมองประมวลผลหาวิธีหนีแบบเต็มที่ ทว่าฉันก็คิดอะไรไม่ออก อยากจะวิ่งหนีแบบสุดชีวิตแต่ขาฉันก็ไม่ขยับเลยสักก้าว
“เออ ดี งั้นไปเลยดีกว่า” เขาเอ่ยและดึงแขนฉัน และเหมือนร่างกายของฉันต่อต้านโดยการที่ฉันฝืนเขาสุดแรงจนคนตัวสูงชะงักและปรายสายตาดุๆ มาให้หัวใจฉันหวาดผวาอีกครั้ง “นี่เธอจะเดินตามฉันไปดีๆ หรือจะให้ฉันชกเธอจนสลบแล้วแบกไปด้วย”
ชะ ชกให้สลบ!
แล้วแบกไปด้วย!!!!!!
ฉันอึ้งอีกรอบ ตาฉันแทบจะถลนออกมาข้างนอก เรี่ยวแรงหดหาย ตัวฉันอ่อนยวบเหมือนของเหลว รู้สึกเหมือนสามารถสลบได้โดยที่เขาไม่ต้องชกฉันสักหมัด
“ขอ ขอโทษ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว”
“เธอประสาทรึไง ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอสักหน่อย” เขาขึ้นเสียงแล้วบีบแขนฉันแรงจนแดงไปหมด “ฉันก็แค่ชวนเธอไปเล่นเกม ทำไมเธอต้องเว่อร์ด้วยวะ!”
ฮือ ก็ดูเขาสิ ชวนไปเล่นเกมด้วยสีหน้าเหมือนหลอกไปฆ่า ใครจะกล้าไปกับเขาวะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้รู้จักมักจี่ แค่มีเหตุผิดพลาดทางเทคนิคเล็กน้อย ทำไมต้องทำกับฉันถึงขนาดนี้ด้วย
“ฉันขอโทษที่สาดน้ำหอมนั่นใส่นาย ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอโทษ” ฉันเม้มริมฝีปากสั่นๆ พนมมือไหว้ผงกๆ นึกสาปแช่งป้าอยู่ในใจ
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย น้ำหอมนั่นก็หอมดีออก”
“ไอ้ไลท์ ก่อนหน้านี้ มึงไม่ได้พูดอย่างนี้นะ” เพื่อนของหมอนั่นขัดขึ้นมาพร้อมกับสบตาฉัน ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับเขาทุกคำ “มึงปล่อยไปเถอะน่า ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ หมั่นไส้เมื่อไหร่ค่อยมาจัดการทีหลังก็ยังได้”
ม่ะ ไม่ต้องมาแล้วก็ได้มั้ง ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับคืนมาไม่ได้เหรอ อันนี้ฉันไม่เห็นด้วยนะ ฮือ ;_;
“มึงจะบ้าหรือไง ทำไมกูต้องปล่อยด้วย คนอย่างมึงไม่เข้าใจหรอก”
“เออ กูไม่เข้าใจมึงหรอก” เพื่อนของเขาถอนหายใจในตอนที่ฉันกะพริบตาวิงวอนเพื่อขอร้องให้เขาช่วย “แต่ถ้ามึงอยากจะพาแฟนมึงไปด้วย ก็ตามใจ”
อะ อ้าว! ฉันเลิ่กลั่ก ก่อนที่คนตัวสูงข้างๆ ฉันจะยิ้มด้วยสายตาเป็นประกายเหมือนหมาป่าหิวกระหายแล้วกระชากแขนฉันแรงขึ้นจนตัวเซไปกระแทกกับหน้าอกของเขาดังปั่ก!
“ตามฉันมาแล้วก็หุบปากซะ เข้าใจรึเปล่า” คนตัวสูงปรายสายตาลงมาเล็กน้อย เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันสบตากับเขา พร้อมกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันเงียบกริบชนิดไม่มีเสียงออกมาเลยสักแอะ
“อย่าให้ฉันต้องหาอะไรยัดปากเธอ”
เขาพูดอย่างนั้นก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองส่วนล่างของตัวเองแล้วกระตุกยิ้มด้วยท่าทีที่น่าสยองขวัญที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา
- Writer
