วันต่อมา
ฉันตื่นมาด้วยความรู้สึกปวดหัวตุบๆ พอนึกถึงสิ่งที่ฉันปากพล่อยไปเมื่อวานแล้วอยากจะตบปากตัวเองสักร้อยรอบ! ฉันจะไปพูดแบบนั้นทำไมเนี่ย!
เอาเถอะ ก็สถานการณ์มันพาไปนี่นา ถ้าฉันไม่ช่วยปลอบเขา เขาจะหยุดร้องได้เหรอ? หวังว่าเขาจะไม่ถือจริงจังและคิดว่าเป็นคำที่ลอยผ่านหูไปแล้วกันนะ...
ฉันจิ๊จ๊ะกับตัวเองเล็กน้อย เมื่อวานไลท์มาส่งฉันแล้วกลับบ้าน เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากบอกว่าพ่อเขาไม่ได้ยิงใคร ปล่อยให้ฉันอยากรู้เล่นๆ แล้วไม่สานต่อให้จบ
แต่ฉันก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องอยากรู้เรื่องเขาเลยนี่ เดี๋ยวก็ลาขาดกันละ!
แต่ฉันก็แอบสนใจอยู่นิดๆ นะ...
โว้ยยยยย ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไป ก่อนที่ฉันจะทะเลาะกับตัวเองไปมากกว่านี้ คือตั้งแต่เจอไลท์มา ไม่มีวันไหนที่ปกติเลย ชีวิตแต่ละวันของฉันเหมือนกำลังเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ รถไฟเหาะอะไรเทือกนั้น จะต้องมีเรื่องประหลาดเข้ามาให้ลุ้นตลอด
ติ๊ง เสียงไลน์ดังขึ้นพ
