ฮะ... ฉันย่นคิ้วแล้วหันไปมองคนข้างๆ ฉันเข้าใจว่าไลท์ไม่เคยถามแต่พ่อของเขาพูดราวกับว่าเขาถามมันมาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนยังไงยังงั้น
“ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าทำไม” ไลท์แค่นยิ้มนิดๆ “ช่างเถอะ... เด็ม ลุก!” คนตัวสูงพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะลุกพรวดและออกคำสั่งกับฉันด้วยใบหน้าหงุดหงิด
“เดี๋ยวสิ ยังไม่หมดเวลาเลยนะ”
“อยู่ไปก็เท่านั้นแหละ ฉันไม่ได้อะไรจากคนโง่ๆ อย่างหมอนี่หรอก”
“นี่!” ฉันตกใจที่คนตัวสูงเรียกแทนพ่อตัวเองว่าคนโง่ ฉันก็รู้แหละว่าเขาโกรธแต่ว่ามันก็เกินไปนะ... ฉันมองไลท์และมองพ่อเขาด้วยท่าทีสับสนก่อนที่คนที่อยู่อีกฝั่งของกระจกจะยิ้มให้
“ถ้าแกเย็นชาใส่ฉันตอนนี้ แกจะเสียใจเอาทีหลังนะ” เขาว่าก่อนจะทำให้ไลท์ตวัดสายตาไปมองเพราะไม่เข้าใจคำที่พ่อเขาพูด “ที่จริงฉันไม่คิดจะออกมาเจอแกหรอก แต่ฉันก็ไม่ได้เหลือเวลามากมายขนาดนั้น ฉันเลยคิดว่าจะให้โอกาสแกได้เห็นหน้าค่าตาสักหน่อย”
“หมายความว่าไง” ไลท์ย่น
