เจ้าสาวแสนชัง

บทที่ 3

หึ!

“ยัยโง่! กลับห้อง อย่าโง่หน่อยเลยวันนี้เราแต่งงานกันแล้วและคุณแม่อยากมีหลาน ฉันว่าเรามาทำให้เสร็จๆ กันไปดีกว่า รีบนอนด้วยกัน เอากันให้เสร็จจะได้ท้อง ทันทีที่เธอท้องฉันจะไม่แตะต้องเธออีกเลย แม้แต่ปลายเส้นผมฉันก็จะไม่แตะต้องเธอ และลูกก็เหมือนกันฉันจะยกเขาให้เธอเพราะเขาคือลูกที่ฉันไม่ต้องการ” เขาบอกเสียงเข้มพร้อมยกมือขึ้นวางทาบทับหัวไหล่ของกลิ่นจันทร์

“จันทร์ยังไม่พร้อม” เธอบอกเขาไม่เต็มเสียงนัก

“ฉันไม่สนใจว่าเธอจะพร้อมหรือไม่พร้อมสำหรับฉัน เพราะตอนนี้เธอคือเจ้าสาวของฉัน ก็ควรทำหน้าที่เมียสิ แถมตอนนี้เราก็กำลังเข้าหอกัน อย่าคิดจะออกไปจากห้องหอได้ เธอต้องอยู่กับฉันทำหน้าที่เมียของฉัน ควรจะรู้แต่แรกว่ายังไงเราก็ต้องนอนด้วยกันเพราะเธอแต่งงานมาเป็นเมียของฉันไม่ได้แต่งงานมาเป็นเจ้านาย ฉะนั้นทำหน้าที่ของเธอฉันก็จะทำหน้าที่ของฉันเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แล้วเราจะได้ต่างคนต่างอยู่กันสักที”

คำพูดของเขาช่างบาดใจยิ่งนัก เขาเป็นคนตรงปากร้ายตลอดและตอนนี้เขาก็แสดงถึงความต้องการของตัวเองออกมาชัดเจนไม่มีปิดบัง ดวงตาสีทมิฬของเขาก็เต็มไปด้วยไฟโทสะที่จะแผดเผาเธอให้มอดไหม้ในตอนนี้ แล้วก็ต้องเบ้ปากเล็กน้อยเมื่อมือที่วางบนไหล่ตัวเองนั้นกำลังบีบแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บถึงแรงบีบของเขา

“จันทร์...”

“พูดมากน่ารำคาญ รีบมาทำเรื่องของเราให้จบจะได้รีบท้อง ฉันไม่อยากทนอยู่กับเธอนาน ทันทีที่เธอท้องเราจะแยกกันอยู่ต่างคนต่างอยู่” เขาบอกเธอพร้อมกับปล่อยมือจากไหล่เล็กแล้วเดินไปนั่งที่เตียงนุ่มพร้อมตบที่นั่งข้างๆ ตัวเองให้เธอมานั่งลง

“เราจะหย่ากันไหมคะ”

“แน่นอนถ้าคุณแม่ให้ฉันหย่ากับเธอ แต่ฉันรู้จักคุณแม่ดียังไงท่านก็ไม่ให้ฉันหย่ากับเธอ แต่ถึงไม่หย่าฉันก็ไม่มีวันอยู่กับเธอ เพราะฉันเกลียดเธอ” น้ำเสียงหนักแน่นพร้อมกับสันกรามที่ปูดโปนขึ้นตามอารมณ์ของเจ้าของใบหน้าหล่อที่มีเคราเขียวครึ้มล้อมกรอบหน้าเป็นทรงสวยงาม

อึก!

กลิ่นจันทร์พูดไม่ออกเพราะไม่รู้จะพูดคำไหนออกมาดีตอนนี้ เธอคงเป็นได้แค่ความเกลียดชังของเขา เป็นเจ้าสาวที่เขาไม่ต้องการแต่ก็ฝืนทนแต่งงานกับเธอเพื่อรักษาสมบัติที่เป็นของเขาไว้ เท้าเล็กก้าวช้าๆ ไปยังเตียงแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ เขาตามที่เขาต้องการ

“ถอดเสื้อผ้าออกซะ” เขาสั่งทันทีเมื่อเธอนั่งลงข้างๆ

“จันทร์ขออาบน้ำก่อนนะคะ” เธอบอกเขาพร้อมกับเคลื่อนตัวจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องเสียหลักล้มลงไปยังเตียงจนกลีบกุหลาบกระจายแตกไม่เป็นรูป

ว้าย!

“คุณดี! ”

“ทำเป็นตกใจ วันนี้เธอต้องเป็นเมียฉันเธอน่าจะเตรียมตัวมาแล้ว หรือเสแสร้งเรียกอารมณ์ฉัน แต่เสียใจด้วยนะฉันกัดฟันทำไปงั้นๆ แหละ ฉันขยะแขยงเธอเต็มกลืนตอนนี้ แต่ฉันก็ต้องทนเพื่อที่เธอจะได้ท้อง”

เขาใจร้ายนัก ใจร้ายกับเธอเหลือเกิน คำพูดของเขามันร้ายกาจ กรีดใจหล่อนไม่เหลือชิ้นดีจนเลือดไหลอาบท่วมหัวใจแล้วตอนนี้ แต่ก็ต้องกัดฟันฝืนทนความเจ็บปวดความขมขื่นในครั้งนี้ ถึงเขาจะเลวจะแสดงความเกลียดชังตัวเองมากแค่ไหนหัวใจเธอก็ไม่เคยมองเขาเป็นคนเลวคนน่าชังได้สักที ทำไมกันนะ ทำไมต้องปักใจรักมั่นแต่เพียงเขาด้วย

“ฉันใจดีกับทุกคนยกเว้นเธอจันทร์ เพราะอะไรรู้ไหมเพราะฉันขยะแขยงเธอที่สุดแต่ก็ต้องกัดฟันนอนกับเธอเพื่อที่เธอจะได้ท้องลูกของฉัน” เขาเอ่ยลอดไรฟันออกมาแล้วผละตัวถอยห่างมาปลดเปลื้องชุดของตัวเองออกอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการเข้าหอ

อึก!

เสียงกลืนน้ำลายของกลิ่นจันทร์ดังออกมาพร้อมกับมองจ้องไปยังแผงอกกำยำของคนตรงหน้าที่ตอนนี้เปลือยท่อนบนแล้วและก็ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อมองต่ำกว่าสะดือของเขาลงมาก็เห็นไรขนอ่อนๆ พร้อมกับ ความเป็นบุรุษของเขา เธอเม้มปากแน่นเขินอายและหวาดกลัวตื่นเต้นในที

“ฉันสั่งให้ถอดเสื้อผ้าทำไมไม่รีบถอด อย่าลีลานักเลย วันนี้เธอน่าจะดีใจนะที่ได้ครอบครองทุกอย่างสมใจแล้ว”

เขาบอกหล่อนเสียงเหี้ยมเมื่อเปลือยร่างตัวเองเสร็จ เขาไม่นึกอายที่ต้องมาเปลือยต่อหน้าคนที่ตัวเองเกลียดชัง แต่ที่เขาต้องกัดฟันฝืนทนคือเรื่องต่อจากนี้มากกว่า เขาไม่อยากแนบกายในร่างหล่อนเลยให้ตายสิ แต่ก็ต้องทำเพื่อของที่เป็นของเขา หล่อนมันก็แค่ตัวหมากตัวหนึ่งเท่านั้น และธรรพ์ก็รู้ดีว่าเด็กกาฝากนั่นคิดยังไงกับตัวเอง และเขาก็ชัดเจนมาตลอดว่าเกลียดหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน

“จันทร์...” เธอหันหน้ามามองจ้องดวงตาแข็งเขม็งของเขาแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอเมื่อพูดต่อไม่ออก เธอขยับตัวลุกนั่งแล้วถอดชุดแต่งงานลายลูกไม้เปิดไหล่ของตัวเองออก แต่ก็ลำบากเพราะต้องรูดซิบอยู่ข้างหลังออก ด้านธรรพ์เห็นความเงอะงะชักช้าของกลิ่นจันทร์ก็เอ่ยขึ้น

“ฉันจะถอดให้ หันหลังมา” เขานั่งลงบนเตียงแล้วจับหัวไหล่มนให้หมุนกายหันหลังให้ตัวเอง กลิ่นจันทร์ไม่อาจต่อต้านได้เพราะมันคือความต้องการของเขา และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ในตอนนี้ด้วย เพราะเขาคือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่างของตนเอง

ผิวขาวเนียนเปิดเผยให้เห็นก่อนหน้านี้เห็นเพียงแค่หัวไหล่เนียน ตอนนี้แผ่นหลังเนียนเปิดเผยอยู่ตรงหน้า ธรรพ์มองจ้องผิวนวลเนียนแล้วก็อดกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอไม่ได้เมื่อเห็นความขาวน่าสัมผัสของกลิ่นจันทร์

“เสร็จแล้ว” เขาบอกเธอทันทีเมื่อรูดซิบมาถึงเอวเล็กคอดที่เขาจับเพียงมือเดียวก็รอบเอวของหล่อนแล้ว หล่อนผอมบางมาก แต่ทุกอย่างก็ลงตัวเมื่อรวมเป็นกลิ่นจันทร์

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยตอบเสียงสั่น เพราะตอนนี้ถ้าดึงชุดออกเธอก็จะเปลือยอกทันที และข้างล่างอีกล่ะ เธอไม่กล้าจะถอดต่อแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงเข้มของคนที่นั่งข้างหลังดังขึ้น

“ขอบคุณแล้วก็ถอดสิ จะได้รีบเข้าหอ จะได้รีบท้องแล้วแยกกันอยู่”

หงุดหงิดนักทำไมหล่อนชักช้าแบบนี้ ปากบอกว่าเกลียดเจ้าสาวแต่ตอนนี้หัวใจของเขามันกำลังตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็นเนื้อในของหล่อนว่าจะสวยงามเพียงไร แค่หลังยังเนียนสวยขนาดนี้แล้วสองเต้าล่ะ และความเป็นสาวของหล่อนล่ะจะเป็นยังไงบ้าง ปากบอกอย่างแต่ความคิดกลับตรงกันข้าม ใช่เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายเวลาเจอผู้หญิงเปลือยตรงหน้าก็ต้องมีความอยากรู้และอยากสัมผัสบ้างแหละแม้ว่าจะเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหนก็ตาม เขายกความคิดมาหักล้างความตื่นเต้นของตัวเองในครั้งนี้

“จันทร์กำลังจะถอดค่ะ” เธอบอกเขาเสียงเบา

“ดี รีบถอดได้แล้วอย่าถ่วงเวลาอีกเลยเสียเวลา” ปากพูดเหมือนไม่สนใจแต่ก็จ้องมองมือเล็กที่กำลังถลกดึงชุดขอตัวเองออกจากร่าง เขาเบิกตากว้างเมื่อชุดนั้นถูกโยนทิ้งออกไปไว้ข้างๆ พร้อมตามด้วยกางเกงซับในและกางเกงในของหล่อน ตอนนี้หล่อนกำลังนั่งเปลือยหันหลังให้เขาอยู่

“หันหน้ามาสิ หันหลังแบบนี้แล้วจะเสร็จเมื่อไหร่”บอกอย่างหงุดหงิด ทำไมหล่อนชักช้าแบบนี้

กลิ่นจันทร์เม้มปากแน่นเมื่อต้องหันหน้าไปหาเขา เธอยกมือกุมสองเต้าตัวเองเพื่อปิดบังไว้ แต่มันไม่มิด หน้าอกของเธอมันไม่ได้เล็กเหมือนตัวเธอ มันใหญ่เกินตัว เธอปิดมันไม่มิดด้วยสองมือแต่ก็ยังดีกว่าไม่ปิด เธอหมุนตัวมาช้าๆ มาหาคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง และสองขาก็บดเบียดกันปิดบังความเป็นสาวที่มีสนามหญ้าสีดำขึ้นปกคลุมบางๆ ของเธอไว้

ธรรพ์มองจ้องสองมือเล็กที่ปิดสองเต้าใหญ่โตล้นมือของเธอ เขาไม่อยากเชื่อว่าเด็กของคุณแม่จะใหญ่ล้นมือแบบนี้ มันใหญ่จริงๆ เขายื่นมือไปดึงมือเล็กที่ปิดเต้าตัวเองออกทันทีเมื่ออยากเห็นสองเต้าใหญ่ของหล่อนเต็มตาเมื่อดึงมือเล็กออกก็เห็นความอวบอูมใหญ่โตเต็มตา ทั้งขาวทั้งเนียน และยอดอกของหล่อนก็ชมพูน่ากัดเม้นเหลือเกิน

“ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอมีนมใหญ่ขนาดนี้”

เขาบอกเธอตรงๆ โดยไม่ละสายตาจากสองเต้าใหญ่ ส่วนคนถูกจ้องก็นั่งเกร็งเมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาของสามี ใช่เขาเป็นสามีของเธอและหลังจากนี้ก็จะเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบของหล่อน แต่เสียใจเหลือเกินที่เขาไม่คิดจะรักเธอ ไม่คิดจะมองเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้น

ธรรพ์มองจ้องสองเต้าและห้ามมือตัวเองไม่ได้ เขาเคลื่อนมือไปกอบกุมสองเต้าตรงหน้า มันเต่งตึง และนุ่มมือ มันคือของแท้ไม่มีซิลิโคลน ทุกอย่างบนร่างกายของกลิ่นจันทร์คือธรรมชาติ สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไปยังหน้าขาของหล่อนที่ตอนนี้ขาเล็กนั่งไขว่พาดกันปกปิดความเป็นสาวของหล่อนอยู่ ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของหล่อน

“อย่ามาแสร้งเป็นเขินอายฉัน เธอต้องการไม่ใช่เหรอจันทร์” เขาเอ่ยออกมาอย่างดูถูกคนตรงหน้าพร้อมผลักร่างเปลือยให้นอนล้มลงไปยังเตียงอีกครั้ง

“เราค่อยทำวันอื่นไม่ได้เหรอคะคุณดี” เธอมองเห็นความเป็นบุรุษที่นอนแน่นิ่งซบอยู่หว่างขาของเขาก็อดกลัวไม่ได้ ขนาดนอนนิ่งยังไม่ตื่นตัวยังน่ากลัว แล้วเนี่ยนะที่จะสอดแทรกกรีดกายเข้ามาในร่างของเธอ แค่นึกภาพก็กลัวแทบขาดใจแล้วตอนนี้

หึหึ

“จะวันนี้วันไหนเธอก็ต้องทำหน้าที่เมียของฉันอยู่ดีจันทร์”

เคลื่อนตัวคร่อมทับร่างเล็กที่นอนเกร็งอยู่ พร้อมกับสองมือนั้นวางทาบทับไปยังเต้าอวบอูมอีกครั้งพร้อมเริ่มขยับจังหวะบีบนวดคลึงเคล้นสองเต้า เอวสอบก็บดเบียดแก่นกายร้อนของตัวเองที่กำลังขยับตัวเหยียดตั้งออกทีละนิดของตัวเองไปมากับหน้าท้องแบนราบของหล่อน

แล้วกลิ่นจันทร์ก็พูดอะไรต่อไม่ได้เลย เมื่อสิ่งที่ธรรพ์พูดมานั่นคือความจริง จะตอนนี้หรือตอนไหนเธอก็ต้องทำหน้าที่บนเตียงกับเขา เพราะเธอแต่งงานกับเขาแล้วตอนนี้ เป็นภรรยา และในอนาคตจะเป็นแม่ของลูกเขา แม้ว่าตัวหล่อนและลูกจะเป็นที่ชังก็ตาม แต่เธอก็ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็คือพ่อของลูกและยังเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเธอนับตั้งแต่นี้และตลอดไป